Τα κλεμμένα γράμματα του Αϊ Βασίλη!

Επιτέλους, να ισχύσει το απόρρητο της αλληλογραφίας! 
Δεν μπορεί ο κάθε δημοσιογράφος να διαβάζει στις Ειδήσεις τα γράμματα που στέλνουμε στον Αϊ Βασίλη! 
Αίσχος!

Τελικά το νερό, είναι αγνώστου πατρός;

Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί χρόνια τώρα τους κατοίκους στην ευρύτερη περιοχή Τυχερού – Έβρου, οι οποίοι γνωρίζουν μόνο τη μάνα του! 

Αυτή η ερώτηση ξανάρθε στο μυαλό μου σήμερα και διαπίστωσα ότι και οι Ρεθυμνιώτες, έχουν παρόμοιο προβληματισμό. Για τη δικιά μας «Μάνα του Νερού» ούτε πρόταση δεν βρίσκεις στο internet. 

http://www.deyaret.gr/index.php?id=6%2C15%2C0%2C0%2C1%2C0

Τρίτη και 13, αρβύλες!

Δεν παρακολουθώ Ράδιο Αρβύλα. Έχω μπουχτίσει τις εκπομπές που γίνονται με κομμάτια από άλλες εκπομπές και video από το internet. Πριν περίπου 10 χρόνια που άρχισε το φαινόμενο είχε πλάκα, αλλά πλέον έχει παραγίνει.

Χθες προτίμησα να (ξανά)δω την ταινία «falling down», όπου ένας εντυπωσιακός Michael Douglas, υποδύεται έναν μεσοαστό που ξεπερνά τα όρια, λόγω των πιέσεων που δέχεται από το περιβάλλον, την οικονομική κατάσταση και μια διαλυμένη οικογένεια. Η ταινία και ο πρωταγωνιστής κάνει μια βόλτα στις «κακές» πλευρές μιας από τις πλέον διαφημισμένες πόλεις του πλανήτη, το Los Angeles. Παρά το ηλιόλουστο σκηνικό, αυτή η διαδρομή της μιας μέρας, καταφέρνει να βγάλει στην επιφάνεια, όλα τα «σκοτεινά» συναισθήματα που γεννά το περιβάλλον των μεγαλουπόλεων, καθώς και η συνύπαρξη τόσων διαφορετικών ανθρώπων στο ίδιο μέρος. http://www.imdb.com/title/tt0106856/

Μετά την ταινία, κάνοντας ένα τελευταίο ζάπινγκ πριν τον ύπνο, διαπίστωσα ότι ο Κανάκης και η παρέα του, φόρεσαν τη στολή του φιλάνθρωπου, βέβαια πάντα υπενθυμίζοντας ότι το Ράδιο Αρβύλα «μαζεύει» 1μιση εκατομμύριο τηλεθεατές (Για να το μάθουν και όσοι δεν παρακολουθούν τα νούμερα της AGB). Ο καθένας λοιπόν έκανε τη δουλειά του. «Το Χαμόγελο του παιδιού» σίγουρα θα μάζεψε αρκετά χρήματα και οι παρουσιαστές ενίσχυσαν την αυταρέσκεια τους (και την τσέπη τους, μακροπρόθεσμα).

Ο έλληνας πάντα βοηθούσε τα «ψώνια», που επιζητούν αυτοπραγμάτωση μέσω της δημοσιότητας. Αλλά κυρίως βοηθούσε και βοηθάει ανθρώπους, που έχουν πραγματική ανάγκη, καθώς και «θεσμούς», που πραγματικά αξίζουν βοηθείας. Αλλά, ας μη γίνει η φιλανθρωπία και η φιλαλληλία μας τηλεοπτική (όπως έγιναν και τόσα άλλα). Ας μην ενεργοποιούμαστε κατά παραγγελία, όταν κάποια τηλεοπτική περσόνα αποφασίζει να φτιάξει φιλάνθρωπο προφίλ. Όλοι οι οργανισμοί έχουν γραφεία και μέλη (κυρίως αξιοθαύμαστους εθελοντές) που είναι πάντα πρόθυμοι, να ενημερώσουν όποιους θέλουν να βοηθήσουν. Το δε «χαμόγελο του παιδιού» στο site, παρέχει μια μεγάλη γκάμα από εναλλακτικές μεθόδους για όσους θέλουν να βοηθήσουν οικονομικά (περιστασιακά ή και περιοδικά): http://www.hamogelo.gr/46.1/Sthrixte-mas

Το κείμενο αυτό, είναι αναρτημένο στο internet. Όσοι το διαβάζουν έχουν πρόσβαση στις ιστοσελίδες των οργανισμών αλληλεγγύης (που όλοι έχουν ιστότοπους με πλήρεις πληροφορίες).

Η απόφαση αρκεί. Επιλέξτε τον σκοπό και το ποσό της βοήθειας. Όλα τα άλλα είναι εύκολα, και δεν χρειάζεται η τηλεοπτική καθοδήγηση. 

Το μικρό γαριδάκι (microchip)!

Η Google τιμά σήμερα τα 84 χρόνια από τη γέννηση του Robert Noyce, του συνδημιουργού του Microchip. Η λέξη «Microchip» στα ελληνικά μεταφράζεται «Μικρή Πατάτα» ή καλύτερα «Μικρό Γαριδάκι». Το όνομα, εμφανώς περιγράφει όλα εκείνα τα παιδιά με Micro-chip που έμεναν και μένουν μέσα και εργάζονται αόκνως (γιατί αν έχεις μεγάλο γαριδάκι είσαι συνέχεια έξω και το μοιράζεσαι με τις γειτόνισσες). 

Τιμή λοιπόν στον Robert Noyce, αλλά και σε όλα τα Micro-Soft παιδιά που απαρνήθηκαν τις προσωπικές χαρές και κόλλησαν μπροστά σε οθόνες, για να πάνε και την υπόλοιπη ανθρωπότητα μπροστά (σε οθόνες)!  

Τελικά… η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα.

Τις τελευταίες μέρες, από περίπου 10 τηλεοπτικά κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας, τα 4 ρίχνουν γράμματα αντί του «κανονικού» προγράμματος. Από τη μία οι απεργίες των τριών κρατικών, και από την άλλη η επίσχεση εργασίας στο Άλτερ. Αλλά και οι υπόλοιποι σταθμοί δεν πάνε καλύτερα. Τηλεοπτική σεζόν που έχει μικρύνει στο 6μηνο (Νοέμβρης-Μάης με ένα μήνα κενό λόγω διακοπών Χριστουγέννων και Πάσχα). Άπειρες επαναλήψεις και ελάχιστες νέες παραγωγές. Εισαγωγή φτηνών προγραμμάτων από Τουρκία και λατινικές χώρες. Παιχνίδια και σειρές με πρωταγωνιστές ερασιτέχνες. Εκπομπές που δημιουργούνται με υλικό από άλλες εκπομπές και γενικώς ότι μπορεί να γίνει με χαμηλό κόστος.

 Αυτό είναι το τηλεοπτικό σκηνικό σήμερα. Άλλο ένα από τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, θα πουν οι περισσότεροι. Μια δυσμενής κατάσταση, που τυχαία χτύπησε και την ελληνική τηλεόραση, όπως και τόσους άλλους κλάδους. Κι όμως δεν είναι έτσι. Εδώ μιλάμε για ένα οργανωμένο σχέδιο, που έφερε αυτά τα αποτελέσματα. Ένα ευφυές σχέδιο με σκοπό να απομακρύνει τον κόσμο από την TV. Ένα πανούργο σχέδιο, που οργανώθηκε και εκτελέστηκε με υποδειγματική πειθαρχία και ανιδιοτέλεια, από δημοσιογράφους (και κυρίως Μεγαλοδημοσιογράφους).

Η επανάσταση αυτή ξεκίνησε μέσα από τα δελτία ειδήσεων, απλώθηκε σε άλλες ενημερωτικές εκπομπές και μετά πέρασε στην έντυπη ενημέρωση. Η σύλληψη ήταν απλή, μέρα με τη μέρα, παρουσιάζουμε και λίγο πιο μαύρη την πραγματικότητα. Σπέρνουμε τον πανικό στην ήδη ζορισμένη αγορά. Κλείνουν μαγαζιά και επιχειρήσεις, αλλά και αυτές που μένουν σταματούν τα περιττά έξοδα, σε διαφημίσεις. Τα κανάλια ρίχνουν τις τιμές σε όλες τις διαφημιστικές ζώνες, αλλά αυτές συνεχίζουν να συρρικνώνονται. Τα έσοδα τον σταθμών μειώνονται δραματικά. Αρκετοί δημοσιογράφοι απολύονται. Μέσα σε αυτούς 3-4 «μεγάλα» ονόματα μένουν χωρίς «τηλεοπτική στέγη». Οι υπόλοιποι συνεχίζουν με αποδοχές που δε θυμίζουν καθόλου τα παλιά «χρυσοφόρα συμβόλαια». Και εδώ φάνηκε η αντοχή και η αποφασιστικότητα της επανάστασης. Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή που το κόστος έγινε προσωπικό, αγνόησαν το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και δεν λύγισαν. Συνέχισαν και συνεχίζουν απτόητοι. 

Η απόσταση από την τελική νίκη δεν είναι μακριά. Κουράγιο σύντροφοι δημοσιογράφοι. Σύντομα η ελληνική τηλεόραση θα αποτελεί παρελθόν και έτσι ο κόσμος θα ξαναστραφεί στο βιβλίο και σε άλλες μορφές δημιουργικής διασκέδασης. Ο κόσμος θα επαναπροσδιορίσει την οπτική του απέναντι στα γεγονότα, που δε θα είναι τηλε-οπτική, αφού δε θα επηρεάζεται από το χαζοκούτι. Και όλα αυτά χάρη σε αυτόν τον κλάδο που μπροστά στο κοινωνικό συμφέρον δεν λογάριασε το συντεχνιακό.

Γι’ αυτό ακριβώς, συμπεραίνω ότι η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα… τελικά.

Shoot London - Not Me!!!

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150391657298310.347345.726678309&type=3

KMFDM live - London 19/11/11

http://www.youtube.com/playlist?list=PL4EDC034F204D14EF

London Baby! (18-21/11/11)

Μερικοί στίχοι γραμμένοι στο Λονδίνο, από έναν ταξιδιώτη που έφαγε το πικρό ψωμί της ξενιτιάς. Για να είμαι ακριβής την πικρή ινδική πίτα με κεμπάπ και chili con carne με ρύζι - γιατί άμα περιμένεις από τους Άγγλους, φαί της προκοπής σε λογική τιμή, θα ψοφήσεις περιμένοντας. Οι στίχοι δεν έχουν μελοποιηθεί, ακόμα, αλλά με λίγη φαντασία, ακούς τα μπουζούκια να συνοδεύουν!

Με δυο pounds μες τη τσέπη,
Δυόμιση με τα ψιλά,
Το Λονδίνο δε μ' αρέσει
αν δεν έχω μετρητά!

 Το καλύτερο μπεγλέρι, το 'χει η Ελίζαμπεθ στο χέρι …
(Γραμμένο στο μνημείο της Queen Victoria, στο γόνατο, έξω από τα ανάκτορα).

 Μια βραδιά στο London City
 λίγο έξω απ' το σταθμό,
 θα θυμάμαι που 'χα πάει,
 KMFDM να δω!

Άπλωσε το μεσονύχτι
κι όλοι οι γότθοι μες το δίχτυ,
φτάνουν στη μικρή τη γειτονιά.
Ξέχασε τα όλα τώρα,
του SlimeLight ήρθε η ώρα,
βάλε το κλειδί στην κλειδωνιά.
Καμαρούλα μια σταλιά,
δυο επί τρία, στα ξενοδοχεία,
μες την ξενιτιά.
Καμαρούλα μια σταλιά,
Gothic και Φρικιά!

Στο σταθμό μου μονάχος,
Για να φύγει το άγχος,
Κατεβάζω τη μπίρα μου,
Μάνα κακομοίρα μου. 
Όπου να ναι σουρουπώνει,
το αεροπλάνο μου ζυγώνει,
να ‘ταν και να κατεβάσει,
ένα φίλο ή γνωστό…

Όλα πρωτότυπα. Δεν έχουν ξαναγραφτεί τέτοιοι στίχοι :P
Θα κυκλοφορήσει concept δίσκος με τίτλο «Τα Λαικά του Λονδίνου»! Θα σαρώσει τα Charts~! :)))

Όταν μεγαλώσω θα γίνω κουκουλοφόρος... στο Ντουμπάι!

* Συνελήφθησαν 4 δεκατετράχρονοι που έφεραν 2 μολότοφ! Από μισό μπουκάλι ο καθένας. Όσο επιτρέπεται σε αυτήν την ηλικία. Απορώ γιατί να συλληφθούν.

* Τεράστιο συλλαλητήριο και δίπλα, σχεδόν σύριζα, ο μικρός Τσίπρας να προσπαθεί να τσιμπήσει κανένα ψιχουλάκι! Πέτα μικρό σπουργιτάκι... Θα σε φάνε οι γάτες του ΠΑΜΕ!

* Όλοι τους, στο Γουδί... Με τα κρεμμυδάκια...

* Αύριο μπορώ να παραγγείλω ειρηνικούς κουκουλοφόρους και πολεμοχαρείς διαδηλωτές; Μπας και αλλάξει τίποτα. Μπα! Πιο εύκολα μπορείς να παραγγείλεις Πίτσα με βατόμουρα!

* Κόκκινες σημαίες: Την μέρα στο Σύνταγμα. Την νύχτα στο Καραΐσκάκη!

* Είδα τους δεξιούς να δουλεύουν στα κανάλια. Τους αριστερούς να δουλεύουν στα πεζοδρόμια. Μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος. Τίποτα δεν άλλαξε και σήμερα!

* Οι ειδήσεις τελείωσαν. Σας ευχαριστούμε που επιλέξατε εμάς για την εξημέρωση σας. ΠΑΜΕ σε διαφημίσεις.

Ο ανύπαρκτος «Μπλε Δράκος»!

Αυτή είναι η φράση που χαρακτηρίζει το ομώνυμο κινέζικο χωριό μαζί με τους κατοίκους του. Οι άνθρωποι αυτοί αρνήθηκαν να παραχωρήσουν τη γη τους έναντι ευτελούς αντιτίμου, ώστε να δημιουργηθεί στην περιοχή, υδροηλεκτρικό εργοστάσιο. Από ότι μαθαίνω από το άρθρο του BBC, εν ονόματι της ανάπτυξης, η κινεζική κυβέρνηση ακολουθεί μόνιμα την τακτική αυτή. Αναγκάζει δηλαδή, κατοίκους της επαρχίας, να παραχωρούν τη γη των προγόνων τους και να συνωστίζονται ως εργάτες στα αστικά κέντρα, για να ικανοποιήσουν τις τεράστιες ανάγκες της εξωστρεφούς, πλέον, οικονομίας τους.

Παρά την άρνηση των κατοίκων του Μπλε Δράκου, η κυβέρνηση προχώρησε στην κατασκευή του φράγματος. Αυτή τη στιγμή το χωρίο τους, βρίσκεται κάτω από τόνους νερό. Οι κάτοικοι προσπαθούν να επιβιώσουν, σε παραπλήσιο αυτοσχέδιο οικισμό. Η προσπάθεια εμποδίζεται, με κρατικές πιέσεις που δεν σταματούν, μέχρι να πετύχουν την απομάκρυνση τους. Από τους χωριάτες, αφαιρέθηκαν οι ταυτότητες, άρα και όλα τα «προνόμια» που μπορεί να απολάμβαναν, ως πολίτες. Δεν έχουν πρόσβαση, σε καμιά από τις κρατικές δομές: Υγεία, Παιδεία, Ύδρευση και Ηλεκτροδότηση (όσο ειρωνικό και αν ακούγεται, το να ζεις χωρίς ρεύμα, δίπλα σε ένα τεράστιο εργοστάσιο ηλεκτρισμού – που κτίστηκε πάνω στο σπίτι σου).

Οι Γαλανοδρακιώτες προσπαθούν να επιβιώσουν με νερό, από αυτοσχέδια, πηγάδια. Με φαί από τις σοδιές τους. Με το λίγο ρεύμα που παράγουν τα πρόχειρα φωτοβολταϊκά που έχουν στήσει. Μορφώνουν από μόνοι τους τα παιδιά στο σπίτι και εύχονται τουλάχιστον αυτά να μη χρειαστούν περίθαλψη, με εμβόλια ή φάρμακα, που δεν έχουν. Ελπίζουν όλα αυτά να είναι προσωρινά και αύριο κάτι να αλλάξει. Να έλθει η λογική, σε μια χώρα που προτιμά την ανάπτυξη ως αυτοσκοπό, και όχι την ανάπτυξη για το λαό.

Η σύμπραξη οικονομικών συμφερόντων με τις κυβερνήσεις είναι γνωστή, από παλιά. Η δράση των μεγαλοπαραγόντων αυτού του κόσμου, είναι αδίστακτη, ειδικά σε πρώην κομμουνιστικές χώρες, που οι ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι αδύναμά ή ανύπαρκτα, όσο ανύπαρκτος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος ή μια ολόκληρη κοινότητα, από τη μια στιγμή στην άλλη. Μπορεί η Κίνα να είναι πολύ μακριά από δω, αλλά όσο στην κοινωνία μας αυξάνονται τα φαινόμενα αλλοτρίωσης, τόσο το παράδειγμα του Μπλε Δράκου, έρχεται πιο κοντά. Η οικονομία του καπιταλισμού είναι παγκόσμια, αλλά όχι για όλο τον κόσμο. Οι φτωχότεροι άνθρωποι και λαοί, γεύονται μόνο την απαξία του συστήματος. Μακάρι να κρατήσουμε την αλληλεγγύη και τη δημοκρατία μας σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να μην δούμε ανάλογα παραδείγματα και στην Ελλάδα, αλλά πολύ φοβάμαι για το αντίθετο.

http://www.bbc.co.uk/news/world-asia-pacific-15285839

Jobs & Apples

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια εταιρία που έβγαζε computers, σε πρώιμες εποχές. Τότε που αυτά προορίζονταν για χρήση, μόνο από ειδικούς. Τα χρόνια περνούσαν και η εταιρία προσπαθούσε να βελτιώνει συνεχώς τα μηχανήματα της, και να προχωράει τα επιτεύγματα του ανθρώπου, ακόμα πιο μπροστά. Οι καιροί ήταν δύσκολοι, γι’ αυτό η ανταλλαγή γνώσεων, μεταξύ ατόμων και ομάδων, ήταν άνετη και αγαθή (δεν είχε εισχωρήσει, ακόμα, ο άκρατος καπιταλιστικός ανταγωνισμός). Στα πλαίσια αυτής της αγαστής συνεργασίας, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80, ο ιδρυτής της εταιρίας γνώρισε έναν νεαρό, προγραμματιστή, τον Bill (που αργότερα έμελε να γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο). Με τη βοήθειά του, δημιουργήθηκε ένα πρωτοποριακό λειτουργικό σύστημα, βασισμένο σε ανοιγόκλειόμενα παράθυρα, εύληπτα εικονίδια και μενού, που έκαναν την χρήση του υπολογιστή, παιχνιδάκι.

Ο Bill, που από τότε έβλεπε την μελλοντική άνθηση και κερδοφορία του τομέα, πρότεινε να πατεντάρουν αυτό το λειτουργικό σύστημα. Ο Steve όντας πιο κοντόφθαλμος, και ίσως πιο ρομαντικός, αρνήθηκε να κρατήσει μια τέτοια γνώση, μόνο για όφελος της εταιρίας του. Σε ανταπόδοση αυτού του αλτρουισμού, ο συνεργάτης του, μετά από λίγα χρόνια, κυκλοφόρησε το ίδιο περίπου πρόγραμμα, με όνομα, που είχε σχέση με αυτό ακριβώς που ήταν (“windows”). Κατοχύρωσε, στο όνομα του το σύστημα, και με μεθόδους αθέμιτου ανταγωνισμού, άρχισε να καταπίνει μια μετά την άλλη, διάφορες εταιρίες του κλάδου. Η τακτική της Microsoft ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το όνομα της. Έγινε πολύ μεγάλη και πολύ σκληρή απέναντι σε όποιον, προσπαθούσε να βγάλει νέες ιδέες, σε δημιουργικά καινοτόμα projects. Με μια πορεία γεμάτη εξαγορές, απειλές και μονοπωλιακές τακτικές η εταιρία του Bill έγινε η μεγαλύτερη στον κόσμο.

Στον αντίποδα η εταιρία του Steve πέρασε δύσκολες χρονιές, αλλά δεν ξεπουλήθηκε. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 έφτασε στα πρόθυρα του κλεισίματος. Από κυρίαρχη εταιρία υπολογιστών, έπεσε στα μονοψήφια ποσοστά πωλήσεων. Ο χώρος μας, αυτός των δημιουργικών – εικαστικών – επαγγελμάτων, την στήριξε σε εποχές που κανένας δεν αγόραζε. Οι γραφίστες και οι διαφημιστές, ακόμα και στα πέτρινα χρόνια, είχαν φετίχ να δουλεύουν σε ένα Mac (Macintosh τότε). Αργότερα μαζί με την αλλαγή της χιλιετίας, άλλαξε και η μοίρα. Μια ομάδα από αγίους (Αϊ Μακ, Αϊ Φον, Αϊ Ποντ, Αϊ Παντ κλπ) έφερε ξανά τον Steve στον παράδεισο.

Χθες 5 Οκτωβρίου του 2011, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 56 ετών, ο Steve Jobs, για έναν άλλο παράδεισο, πολύ μακριά από αυτόν των μικροτσίπ. Ήταν ο ιδρυτής της Apple αλλά κυρίως οραματιστής. Ένας άνθρωπος που έβλεπε πόσο ψηλά μπορεί να πάει η ανθρωπότητα, αν οδηγηθεί από άτομα με φαντασία και όραμα. Σε αυτόν λοιπόν αφιερωμένο, το κείμενο αυτό, με ένα υστερόγραφο για το τέλος:

Η γνώση πρέπει να είναι ελεύθερη, από όλους και για όλους. Η γνώση είναι αγαθό και όχι προνόμιο. Οι ιδέες πρέπει να κινούνται ελεύθερα και ανεξάρτητα. Οι ιδέες δεν πρέπει να φυλακίζονται μέσα σε τοίχους πολυεθνικών, για να πλουτίζουν κάποιοι λίγοι και «εκλεκτοί». Η εποχή των νέο-τσιφλικάδων της γνώσης, δεν μπορεί να πάει μακριά.

TICHEROCK !!!

*** Κείμενο με αφορμή σχόλιο σχετικά με την επιλογή αγγλικής γλώσσας στο οπισθόφυλλο σχέδιο που έκανα για το flyer του ΤΥΧΕΡΟΚ φεστιβάλ που κάνουμε στο χωριό μου (βλέπε εικόνα).

Θεωρώ ότι ο καλλιτέχνης, δεν πρέπει να εξηγεί, ούτε να εξηγείται για το έργο του. Παρόλα αυτά θα αξιοποιήσω την ευκαιρία, για να κάνω μια αναφορά, περί γλώσσης:
Η ελληνική γλώσσα έχει πολλές αρετές και την προτιμώ στα κείμενα μου, γιατί μου δίνει μεγάλη ποικιλία έκφρασης. Όμως έχει ένα αρνητικό, που δεν το έχουν τα αγγλικά (δηλαδή τα αμερικάνικα), τα γερμανικά, πιθανόν και άλλες νεότερες και πιο ευέλικτες γλώσσες.

Στην ελληνική γλώσσα οι περισσότερες συνθέσεις λέξεων έχουν γίνει, στο παρελθόν και έχουν ενσωματωθεί στη γλώσσα. Οι υπόλοιποι συνδυασμοί λέξεων δεν έγιναν, όχι γιατί κάποιος από τους «γίγαντες του πνεύματος» δεν τους σκέφτηκε, αλλά γιατί δεν έπρεπε να γίνουν. Οι άνθρωποι είχαν μέτρο και κυρίως καλή αισθητική (τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις).

Να δώσω ένα παράδειγμα: Στο συγκεκριμένο σχέδιο αντί για τα «LuckyLand» & «LuckyLake» θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω κάτι σαν «ΤυχερόΤοπος» & «ΤυχερόΤρυπα» (δεν βρίσκω κάτι που να έχει σχέση με λίμνη και να αρχίζει από Τ)! Πόσο χάλια είναι και τα δύο! Ακόμα και στα γερμανικά θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα συμπαθητικά: «TicheroTeil» & «TicheroTeich» (αλλά μεταξύ των ξένων γλωσσών η διεθνής προηγείται).

Τώρα θα μου πεις, γιατί μπαίνεις στον κόπο να τα γράφεις όλα αυτά, αφού ξέρεις (και πιστεύεις) ότι η έμπνευση δεν έχει εθνικότητα. Είναι σαν να ρωτάς έναν στιχουργό «γιατί έγραψες το τραγούδι στα αγγλικά (ή ισπανικά, ή γαλλικά κλπ.) και όχι στα ελληνικά;». Είναι απλό: Γιατί έτσι του βγήκε. Δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Σε όποιον αρέσει, καλώς. Για τους άλλους, υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές…
Ας ζητάμε και ας παίρνουμε από κάθε γλώσσα, αυτό που μπορεί να μας δώσει. Δεν είναι όλα για όλους και δεν κολλάνε τα πάντα, παντού.

Όποιος είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια λέει.

Θα το έχετε δει όλοι (όσοι χρησιμοποιείτε το Facebook) ότι κάποια posts είναι πιο επίμονα από άλλα. Βγαίνουν, ξαναβγαίνουν και με τους «πικάντικους» τίτλους τους σε δελεάζουν να τα διαβάσεις. Ένα τέτοιο ήταν και αυτό του φίλου Δημήτρη με τίτλο: «9 οικονομολόγοι συνιστούν: «Χρεοκοπήστε για να σωθείτε»» και παραπομπή σε ένα άρθρο της ηλεκτρονικής «ελευθεροτυπίας» με συνέντευξη του Mark Weisbrot (Πολεμίου του ΔΝΤ και φυσικά οικονομολόγου).

Αφού το post επέμενε τόσο, είπα να διαβάσω τι λέει αυτός ο «απίθανος» οικονομολόγος. Το συμπέρασμα ποιο ήταν; Αρκετά Κυριακάτικα χαμένα λεπτά τα οποία ούτε ο Μαρκ αλλά ούτε και ο φίλος Δημήτρης μπορούν να μου τα επιστρέψουν (ο χρόνος είναι χρήμα – αυτοί το λένε). Θα απαντούσα λοιπόν στον Μαρκ απλά: «Άντε να πλύνεις κάνα πιάτο ρε Λούλη» (και θα εξηγηθώ παρακάτω).

Όσο για τον φίλο Δημήτρη – ο οποίος ψάχνει τις ρίζες ιστορικών γεγονότων και λαών, λέω να του εκθέσω την εξής, απλή, διαπίστωση: Ο τύπος λέγεται Mark Weisbrot (= Ασπροψωμάς). Δηλαδή είναι ένας αμερικάνος με γερμανικές ρίζες που εμφανώς θέλει η ανατολή και ο νοτιάς να τρώνε ψωμάκι, ώστε να περισσεύει το παντεσπάνι για τους βορειοδυτικούς. Μια συμπάθεια στην Γερμανία την διέκρινα στις «απαλές» απαντήσεις για το ρόλο της Γερμανίας στα ελληνικά και ευρωπαϊκά πράγματα. Καταγωγή είναι αυτή. Δεν ξεχνιούνται οι «χαμένες» πατρίδες. Όλες τις υπόλοιπες απαντήσεις του, μπορώ να τις αποδώσω ή σε φιλοαμερικανικό δόλο (καλές είναι και οι νέες πατρίδες – ειδικά όταν σε έχουν κάνει πλούσιο) ή αλλιώς σε άγνοια. Άλλωστε το «τσουνάμι» από οικονομολόγους που μας έχει «πνίξει» τελευταία, αποδεικνύει ένα και μόνο πράγμα: Ότι όλοι τους έχουν μαύρα μεσάνυχτα και όσο λιγότερο τους ακούς (και τους διαβάζεις) τόσο περισσότερο κέρδος έχεις, σε χρόνο (και χρήμα).

Θεωρίες συνομωσίας; Μήπως οι αμερικάνοι μεθοδεύουν την διάλυση της ευρωπαϊκής και όποιας άλλης μελλοντικής, ένωσης κρατών για να εξαλείψουν τον ανταγωνισμό και να παραμείνουν η μόνη οικονομική υπερδύναμη στον πλανήτη; Δεν θα το πίστευα, αλλά την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» την έχουν χρησιμοποιήσει ήδη αρκετές φορές. Όπου μπορούσαν να παρέμβουν στρατιωτικά, το έχουν κάνει. Όμως, η οικονομία είναι διαφορετικός πόλεμος και θέλει άλλα όπλα. Στην προσπάθεια τους αυτή έχουν έναν πολύτιμο σύμμαχο, ο οποίος έχει πολλά πρόσωπα. Στην Αμερική του καπιταλισμού, τα όργανα προπαγάνδας δεν είναι οι «ισχνοί» και χωρίς κύρος κρατικοί φορείς, αλλά ιδιώτες, επώνυμοι και ανώνυμοι (δημοσιογράφοι, διαφημιστές, οικονομικοί παράγοντες κλπ). Ο καθένας μαθαίνει και λέει το «ποίημα» του, όπου βρεθεί και όπου σταθεί. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι ΗΠΑ δημιουργούν έναν ιδιότυπο εθνισμό, σε όλους τους κατοίκους. Ακόμα και μετανάστες, με καταγωγή από χώρες με τεράστια ιστορία, αφήνουν στην άκρη την, αρχική εθνική, τους ταυτότητα και ασπάζονται την νέα. Μαθαίνουν άμεσα και υποσυνείδητα να λειτουργούν, υπηρετώντας το εθνικό αμερικάνικο συμφέρον.

Ο κάθε λαός έχει τις ιδιαιτερότητές του, το ίδιο και αυτό το συνονθύλευμα. Για τον δικό μας λαό η σειρά προτεραιοτήτων πάει ανάποδα: Στην πρώτη θέση, το Προσωπικό συμφέρον. Στη δεύτερη, το Οικογενειακό-φιλικό συμφέρον. Αμέσως μετά το Συνδικαλιστικό-συναδελφικό ή το τοπικιστικό συμφέρον. Και στο τέλος έρχεται, το γενικό, κοινωνικό και εθνικό συμφέρον. Γι’ αυτό μια επιτυχημένη οικονομική συνταγή, που εφαρμόστηκε σε άλλους, δεν είναι απαραίτητο ότι θα πετύχει στην Ελλάδα. Δεν είμαστε η Αργεντινή, ούτε η Τουρκία, ούτε η Σουηδία. Όσο άτοπο είναι, να πιστεύεις ότι θα φτιάξεις σουηδικό κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα, άλλο τόσο και ακόμα περισσότερο, άτοπο είναι να πιστεύεις ότι θα λειτουργήσει η χρεοκοπία, όπως λειτούργησε στην Αργεντινή. Άλλα μεγέθη, άλλες νοοτροπίες, άλλοι άνθρωποι.
Ας αφήσω όμως τις γενικεύσεις περί πληθυσμών γιατί σίγουρα δεν έχουμε το μονοπώλιο του ωφελιμισμού και της τεμπελιάς. Σίγουρα υπάρχουν και έλληνες αλτρουιστές και δραστήριοι (αλλά φαίνεται κρύβονται καλά – γιατί περισσότερο τους «άλλους» βλέπω).

Μια και ανέφερα τους άλλους, που μοιάζουν πλειοψηφία, ας αφήσω τις θεωρίες και ας πάω στην ουσία. Ποιους συμφέρει μια χρεωκοπία και μια επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή; Μα φυσικά όλους αυτούς που έχουν μεταφέρει τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό και περιμένουν ένα τέτοιο θαύμα, για να επιστρέψουν και να αγοράσουν την μισή Ελλάδα (αυτήν που δεν πρόλαβαν να αγοράσουν στις προηγούμενες πτωχεύσεις και υποτιμήσεις). Εμείς πάντως δε θα βγούμε ωφελημένοι. Όσοι έχουμε πάρει δάνεια σε Ευρώ, θα ιδρώσουμε να τα αποπληρώσουμε με αδύναμες δραχμούλες. Οι μισθοί μας σε πραγματική αξία θα κατέβουν 3 φορές κάτω. Προϊόντα, βενζίνες και λοιπές υπηρεσίες θα παραμείνουν σε τιμές Ευρώ. Το ξέρουμε ότι οι αυξήσεις τιμών είναι εύκολες – οι μειώσεις καθόλου. Ο καθένας κοιτάει το προσωπικό του ζόρι, γι’ αυτό και δεν υπάρχει συγκροτημένο καταναλωτικό κίνημα – που με μποϊκοτάζ θα απαιτήσει μειώσεις τιμών. Άρα είμαστε στο έλεος τους. Οι έλληνες και ξένοι μεγαλοεπιχειρηματίες θα κάνουν μεγάλο πάρτυ.

Αυτό το λάθος κάνουν οικονομολόγοι τύπου Mark Weisbrot! Το χρήμα έχει θολώσει την κρίση τους. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι μέσα στην οικονομία υπάρχει και η μικροοικονομία (η οικιακή οικονομία). «Κύριε» Μαρκ μπορεί να μιλάς για οικονομικούς πολέμους, να συντάσσεσαι με μεγάλα συμφέροντα ή απλά να εξυπηρετείς την προσωπική ιδεοληψία, αλλά όταν μιλάς για εθνικές οικονομίες, μάθε ότι, μιλάς παράλληλα και για «κανονικούς» ανθρώπους. Αλλά γίνεται ο βολεμένος να σκεφτεί τον φτωχό; Μάλλον δεν γίνεται.

Γι’ αυτό πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να βρούμε λύσεις από μόνοι μας. Όποιος μπορεί να συστρατευτεί και να δουλέψει για το εθνικό συμφέρον, έχει καλώς. Όλοι οι άλλοι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Το ίδιο και οι πολιτικοί και λοιποί ιθύνοντες. Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει την αλλαγή της εποχής να πάει, σπίτι του (και ακόμα παραπέρα). Την επόμενη μέρα τίποτα δεν θα είναι ίδιο…

Ο Asterix στην πρωτομαγιά!

Μπαγιάτικα Νέα: Διαβάζω ότι ήθελαν να ψηφιστεί ως αργία, η ενδεκάτη Μαΐου (για να μην «χαθεί» η αργία της Πρωτομαγιάς φέτος)! Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Έλληνας, δεν ξεκινάει ποτέ πορείες, διαμαρτυρίες και επαναστάσεις τις Κυριακές, τις εορτές και τα καλοκαίρια! Επανάσταση μεν, αλλά μην ξεβολευτούμε κιόλας! Επιτέλους τι θα γίνει με αυτούς τους επαγγελματίες χασομέρηδες (συνδικαληστές), σε αυτήν την χώρα? Τα ίδια και τα ίδια επί δεκαετίες…

Τόσα χρόνια ζω μέσα σε αυτήν την φαρσοκωμωδία και ακόμα να την συνηθίσω. Ναι, ομολογώ ότι καθώς έγραφα αυτό το κειμενάκι φούντωνα. Αλλά λίγο πριν αρχίσουν να βγαίνουν καπνοί από τα αυτιά μου, ήρθε και έσκασε μια εικόνα στο μυαλό μου και μου άλλαξε τη διάθεση. Αντιστοίχισα την σημερινή ελληνική πραγματικότητα με μια σελίδα από τον «Αστερίξ στους Βρετανούς»! Με την δεύτερη σελίδα όπου οι Βρετανοί χάνουν τον πόλεμο από τους Ρωμαίους, επειδή στις 5 η ώρα και τα Σαββατοκύριακα, άφηναν τον πόλεμο γιατί είχαν ρεπό!

Τώρα βέβαια αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να χαρώ, για την αγαπημένη ιστορία των Goscinny & Unterzo ή να λυπηθώ, που είμαστε πιο αστείοι και από Κόμιξ. Τα συμπεράσματα εν συντομία: Η τέχνη έχει μαγικές ιδιότητες ακόμα και όταν θυμίζει τη ζωή. Οι Βρετανοί έχουν παρατήσει τα τσάγια και δουλεύουν επί αιώνες για το εθνικό τους συμφέρον (έστω και με μερικά χαζά διαλείμματα για βασιλικά στεφανώματα). Και η Έλληνες ψωλάρουν. Όλος ο κόσμος εν τάξει!

Τα ευγενή μέταλλα, αντέχουν!

«Τα μέταλλα είναι μια μεγάλη κατηγορία χημικών στοιχείων που εμφανίζουν ορισμένες κοινές ιδιότητες, όπως είναι η λάμψη, η υψηλή ηλεκτρική και θερμική αγωγιμότητα… Τα περισσότερα, έχουν μεγάλη πυκνότητα και είναι σκληρά και ανθεκτικά.» el.wikipedia.org

Αρκετές φορές σε μακρόχρονες σχέσεις, πολλά πράγματα εννοούνται, γι’ αυτό και δεν λέγονται. Έρχεται ο καιρός όμως, που κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν. Ο Μάκης Δραγάνης είναι ο πιο παλιός μου φίλος. Είναι τόσα τα χρόνια που πέρασαν, από την έναρξη αυτής της φιλίας, που δεν μπορώ, καν, να τα μετρήσω.

Τις ημέρες των εορτών του Πάσχα και των διακοπών μου στο χωριό, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το νέο μουσικό πόνημα του Μάκη. Με νέο όνομα: E.N.D. Κάναμε λογότυπο και αφίσες. Βρέθηκα σε κάποιες πρόβες του νέου γκρουπ. Είδα και άκουσα την εξέλιξη τους. Είδα και βιντεοσκόπησα το πρώτο τους live ξημερώματα πρωτομαγιάς του 2011! Μια σειρά από παλιά και νέα κομμάτια παρουσιάστηκαν σε ένα σετ που έφτανε κοντά τις 2 ώρες: Από τα κλασικά For whom the bell tolls, killed by death και paranoid μέχρι τα νεότερα rock n roll queen, promises, kryptonite και getting away with it (all messed up)!

Ανοιχτοί ορίζοντες, διευρυμένο ρεπερτόριο, γυναικεία φωνητικά, όχι μόνο αγγλικά - αλλά και ελληνικά τραγούδια και λοιπά νέα! Μαζί του ο «βράχος» του μπάσου, Κώστας Τόλγου, που μετράει ήδη 15 χρόνια συνεργασίας με το Μάκη. Στα ντραμς ο Βαγγέλης Βαρσαμίδης, τον οποίο εγώ είχα γνωρίσει την πρωτομαγιά του 1992 σε μια διαδρομή με τρένο προς Θεσσαλονίκη (για τη συναυλία των Sepultura). Μου τον είχαν συστήσει με το nickname «Βρασίδας» και τότε έπαιζε κιθάρα! Ακριβώς 19 χρόνια πριν!
Ο δεύτερος κιθαρίστας, ο Μπάμπης, είναι σχετικά πρόσφατος φίλος (σε σχέση με τους άλλους τρείς). Ακόμα πιο νέοι για μένα, είναι η Λία και ο Κώστας που και οι δύο τραγουδούν στην Μπάντα.

Έτσι λοιπόν, δεν ξέρω αν το κείμενο αυτό εκφράζει τους τρεις νέους, αλλά σίγουρα πάει γάντι στους 3 παλιούς. Όλα αυτά τα χρόνια άλλαξαν πολλά. Άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι έκαναν παιδιά, άλλοι χώρισαν. Αλλά, καθώς φαίνεται, ένα πράγμα έμεινε το ίδιο. Το πάθος των φίλων, για μουσική. Το πάθος για αυτόν τον ηλεκτρισμό, που μας διαπερνά με μια στριγκλιά από παραμορφωμένη κιθάρα. Για αυτό το ρίγος που νιώθουμε από το μπάσο, όταν συντονίζεται με τους χτύπους της καρδιάς. Για αυτήν την τρέλα που μας πιάνει, όταν τα δίκασα θυμίζουν τύμπανα πολέμου!

Παρά τα χρόνια που πέρασαν, τα παιδιά συνεχίζουν την προσπάθεια τους και μάλιστα πολύ πιο έντονα! Με καθημερινές πρόβες βελτιώνουν την τεχνική και το δέσιμο τους. Με πάνω από 3 ώρες κάθε μέρα αυξάνουν το πρόγραμμά τους και μάλιστα όχι μόνο με διασκευές αλλά και με νέα δικά τους τραγούδια (wintering, shadows, expectations κλπ). Σύντομα θα είναι έτοιμοι για δικό τους δίσκο. Εμείς που είμαστε από Τυχερό, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τον Μάκη και τον Κώστα, να παίζουν σε διάφορα φεστιβάλ και συναυλίες. Όταν βλέπεις κάποιον συχνά, δυσκολεύεσαι να δεις τις βελτιώσεις. Κι όμως γίνονται - με κόπο και προσπάθειες ετών. Ευτυχώς παρά τη νωθρότητα που σου γεννά η ηρεμία του χωρίου, αρκετά άτομα συνεχίζουν να είναι δίπλα σε τέτοιες προσπάθειες. Είναι όλα αυτά τα άτομα που προτίμησαν να ξυπνήσουν λίγο αργότερα για την πρωτομαγιά, και να είναι εκεί για να υποστηρίξουν.

Ξέρω καλά ότι, ειδικά στην επαρχία, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τους μουσικούς. Λίγα λεφτά, Λίγος κόσμος, Λίγοι ακροατές, Λίγες δυνατότητες για εξέλιξη. Το ξέρω ότι όλα αυτά μπορούν να σε καταβάλουν. Είναι πολύ εύκολο να μετατραπείς σε επαγγελματία ταβλαδόρο! Είναι πολύ εύκολο να περνάς όλη τη μέρα σου άσκοπα, πίνοντας μπίρες και κάνοντας κριτική σε όσους προσπαθούν για κάτι δημιουργικό. Γι’ αυτό έχει μεγαλύτερη αξία η προσπάθεια αυτών των ανθρώπων, που με προσωπικές στερήσεις και κόντρα στην κραταιά νοοτροπία, επιμένουν να ακολουθούν τον δύσκολο δρόμο. Επιμένουν στα δημιουργικά πάθη τους. Σε όλους αυτούς, αφιερωμένο αυτό το κείμενο. Στα παιδιά των E.N.D., αλλά και σε όλους όσους αντέχουν. Άλλωστε το ροκ είναι μαραθώνιος!

Το βασίλειο τους για μια καρέκλα!

Η χθεσινή βραδιά (Σάββατο 7/5/2011) είχε ένα ωραίο live, και μια μεταμεσονύκτια βόλτα που τελικά είχε ενδιαφέρον.

Η Νατάσσα ήταν υπέροχη στο «Principal». Η πρώτη φορά στη «ΓΑΙΑ», δεν ήταν τυχαία (έκανα και ρήμα)! Επιτυχία που επαναλαμβάνεται, γίνεται θεσμός. Όλοι οι τραγουδιστές/τριες στο στούντιο, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ακούγονται βελτιωμένοι! Στις συναυλίες πάντα η φωνή ακούγεται κάπως πιο «πρώιμη», κάπως πιο «ακατέργαστη». Παίζουν ρόλο και οι συνθήκες των συναυλιακών χώρων και κάποια λάθη που αναπόφευκτα γίνονται. Η Μποφίλιου είναι σπάνια περίπτωση. Η φωνή της είναι «μασίφ»! Δεν επηρεάζεται από κόσμο, καπνό, ήχους κλπ. Ακούγεται όπως στο cd (για να μην πω καλύτερη και θεωρηθώ υπερβολικός). Έτσι λοιπόν χθες ήταν μια υπέροχη νύχτα σε ένα υπέροχο live (γιατί έτσι το είδα εγώ – σαν συναυλία και όχι σαν πρόγραμμα πίστας).

Ομολογώ ότι δε μου αρέσει να βλέπω και να ακούω κάποιον τραγουδιστή ή κάποια μπάντα, καθήμενος. Η γενιά μας μεγάλωσε με την κόντρα «καρεκλάδων» και «ροκάδων»! Έτσι και εγώ σαν αυθεντικός ρόκερ αποφάσισα να δω και αυτήν την συναυλία, χωρίς να «κλείσω» τραπέζι. Τη «γραμματική» των νυχτερινών κέντρων, ποτέ δεν την έμαθα και δεν ξέρω πως «κλείνεται» το τραπέζι! Το Principal είναι μεγάλο. Είχε αρκετά ευρύχωρα απλωμένα τα τραπέζια – αλλά δυστυχώς δεν έγινε καλή πρόβλεψη για τους όρθιους, ώστε να μην είμαστε αναγκασμένοι να πάμε τέρμα πίσω. Έτσι κάπου αριστερά και μπροστά από κάποιες σκάλες και ενοχλώντας κάπως τους πίσω μου, είδα και «τράβηξα» ότι έπρεπε! Αυτό ήταν και το μόνο αρνητικό της βραδιάς – αλλά δυστυχώς μπορείς να το αποφύγεις μόνο αν αποφύγεις τη Νατάσσα (αλλά αυτό δεν γίνεται).

Η συνέχεια της βραδιάς είχε την κλασική στάση στη Ναυαρίνου για τοστ FIRST! Το οποίο έχει αλλάξει ιδιοκτησία, διακόσμηση και επανήλθε στην παλιά καλή ποιότητα (την οποία είχε χάσει για ένα διάστημα). Μετά SILVER DOLLAR για βοτκίτσα. Το μόνο μαγαζί, από αυτά που ξέρω, που μπορώ να πιώ άφοβα ποτό και να ξέρω ότι δε θα με βομβαρδίσουν! Μπήκα ενώ έπαιζε «smooth criminal»!!! To original του Michael Jackson, και όχι κάποια διασκευή, από ατάλαντους αμερικάνους που δεν μπορούν να βγάλουν δικά τους κομμάτια. Και το υπόλοιπο πρόγραμμα ήταν καλό και ποικίλο! Για τέλος άφησα το BERLIN αλλά μάλλον πήγα νωρίς. Έφτασα στις τέσσερις παρά τέταρτο αλλά ακόμα ήταν ψιλοάδειο!!! Στη μουσική ο Άλεξ «Rockin’ the Casbah, Rock the Casbah…», «I wanna live, I wanna live my life…» και διάφορα άλλα τέτοια. Στις 5 που έφυγα άρχισε να γεμίζει το μαγαζί. Δεν παύει να με εκπλήσσει αυτός ο κόσμος του Berlin.

Ο Ηρακλής και ο Μπάτμαν!

Τώρα που η ομάδα του Ηρακλή πέφτει, πρέπει όλοι μαζί να σπρώξουμε… προς την εύρεση λύσης!
Αγαπητέ οπαδέ του γηραιού ξέρω ότι δε σου πάει η δεύτερη εθνική! Ξέρω ότι θες να υποστηρίζεις μια ομάδα πρώτης γραμμής! Διαισθανόμενος, λοιπόν, τον πόνο και το μαράζι σου, προτείνω δύο πιθανές λύσεις:

Α) Επιλογή άλλης ομάδας. Η Καβάλα είναι μια καλή επιλογή. Ομάδα της βορείου Ελλάδος και μάλιστα με φανέλα σε Γαλανόλευκα χρώματα, όπως ο Ηρακλής. Άλλη μια επιλογή, στα ίδια χρώματα, είναι ο Ατρόμητος. Διότι και ο Ηρακλής της αρχαιότητας, ατρόμητος ήταν!

Β) Αν, παρόλα αυτά, δε θες να φύγεις σε άλλη πόλη, σου έχω και δεύτερη λύση! Ακολουθώντας τις ανάγκες της εποχής, μπορείς να συγχωνεύσεις την ομάδα σου με κάποια άλλη! Επιτέλους να αρχίσει να γίνεται πράξη, αυτό που όλοι λένε, ότι η Θεσσαλονίκη έχει μόνο μία ομάδα. Ας ξεκινήσει την συνένωση ο Ηρακλής και ο Άρης το κάνει αργότερα. Παραθέτω την φανέλα του νέου ΠΑΟΚ μετά την συγχώνευση (με λίγο μπλεδάκι) και το νέο κοινό σήμα των 2 συλλόγων (γηραιός δικέφαλος - 1908). Το κιτρινάκι θα προστεθεί του χρόνου με την ένωση και του Άρη στην ομόσπονδη ομάδα!

Τις δικαιοσύνης ήλιε ανόητε!

Εν μέσω χειροκροτημάτων ο Μίκης (όχι ο Θεοδωράκης) ανεβαίνει στη σκηνή. Το ποντίκι θα τραγουδήσει και απόψε για όλα τα τρωκτικά του δημοσίου.

Τραγούδι αφιερωμένο… σε δικαστές που με αποφάσεις τους εγκρίνουν αναδρομικά βουλευτών.
Τραγούδι αφιερωμένο… σε βουλευτές που με τη σειρά τους ψηφίζουν αυξήσεις μισθών για αρεοπαγίτες. Και πάει λέγοντας ο κύκλος…
Τραγούδι αφιερωμένο… σε 2 εξουσίες που αλληλοαβαντάρονται, επί χρόνια, σε μια σχέση δούνε και λαβείν.
Τραγούδι αφιερωμένο… σε κάστες ανθρώπων που έχουν συνηθίσει στα πλούτη και στα παχυλά «μεροκάματα»!
Τραγούδι αφιερωμένο… σε καρέκλες που έχουν λυγίσει από το «λίπος» της εξουσίας.
Τραγούδι αφιερωμένο… σε αυτούς που ισχυρίζονται, ότι ο μεγάλος μισθός προφυλάσσει από τους πειρασμούς του χρηματισμού και των ρουσφετιών!
Τραγούδι αφιερωμένο… σε αυτούς που πιστεύουν ότι ο ακέραιος χαρακτήρας, αρμόζει μόνο σε ρόλους παλιών ταινιών του Νίκου Κούρκουλου.

Οδυσσέα, πόσο ωραίο είναι να γράφεις όμορφους στίχους, και πόσο άσχημο να τους βλέπεις να κυλιούνται στη λάσπη της νεοελληνικής πραγματικότητας. Ευτυχώς μερικοί ποιητές έφυγαν νωρίς. Άλλοι πάλι όχι.
Μη παρακαλώ σας, μη, λησμονάτε τη χώρα τους…

Πρώτος, Τελευταίος, Αιώνιος!

«…ο θεός έπλασε έξυπνα τον κόσμο και έτσι μπορεί κάθε μας μέρα, να είναι ένα πείραμα. Μπορείς κάθε μέρα να ξεκινάς απ’ την αρχή…» Ο επίλογος της πρώτης ταινίας που εμφανίστηκε ο Θανάσης Βέγγος.

http://www.greektenies.com/plerophories/plerophories/magike-polis.html

Θανάση Πάρε Τ’ Όπλο Σου

«Θανάση Πάρε Τ’ Όπλο Σου». Ο καλός Θανάσης. Ο βασανισμένος «Σαμαρείτης». Ο αδικημένος Έλληνας. Ένας τεράστιος ηθοποιός σε έναν από τους τόσους εμβληματικούς ρόλους του. Κανένας άλλος δεν ταυτίστηκε περισσότερο με τους πόνους και τα βάσανα που έχει τραβήξει αυτή η χώρα. Καλό ταξίδι Θανάση.

Ο Θανάσης όλων των Ελλήνων.

4/5/2011. Κηδεύτηκε σήμερα ο ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ.

Οι περισσότεροι έλληνες βρήκαν λίγο χρόνο να πουν μια καλή κουβέντα ή να κάνουν μια καλή σκέψη για αυτόν τον απερίγραπτα καλό άνθρωπο και κορυφαίο ηθοποιό (λέξη η οποία πήρε την ακριβή της έννοια στο βίο και το έργο του Θανάση).
Κάποιοι άλλοι έγραψαν κάποιες αράδες βγάζοντας από μέσα τους τον πόνο που έχουμε όλοι μας για το χαμό του "δικού μας" Θανάση. Μεταφέρω το κείμενο του καλού φίλου Δημήτρη:
«Σήμερα έφυγε ο πιο γλυκός, ο πιο καλοσυνάτος, ο πιο καλόκαρδος, ο πιο συνετός και μετριόφρων Έλληνας ηθοποιός. Το ήθος και η αξιοπρέπεια αυτού του μεγάλου ανθρώπου ξεχώριζαν μέσα στον οχετό της ύβρεως και στον συρμό των τιποτένιων και ανικάνων ανθρώπων που ορίζουν τις τύχες μας και μας οδηγούν στον όλεθρο. Αντίο Θανάση μας, αντίο καλέ μας άνθρωπε.»
Και συμπληρώνει σε σχόλιο παρακάτω:
«Ήταν η ζωντανή απάντηση στην έπαρση και στην αλαζονεία του κάθε ψωνισμένου φελλού των ριάλιτι και ενός σταρ σύστεμ που προβάλλει υποπροϊόντα μιας άθλιας υποκουλτούρας, ως ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει αυτός ο τόπος. Ατάλαντοι, άσχετοι, σχεδόν απολίτιστοι νέοι, χωρίς καμία επίγνωση της ιστορίας αυτού του τόπου, απλώς πιθηκίζουν και αλαλάζουν...
Δεν μπορεί όντως να περιγραφεί η έννοια της καλοσύνης και του ήθους αυτού του ανθρώπου και αυτή τη στιγμή πραγματικά νιώθω ότι έχασα έναν δικό μου άνθρωπο, ένα κομμάτι από τα παιδικά μου χρόνια .
Ο σουρεαλισμός, οι καινοτομίες, η εκπληκτική σκηνοθεσία, το εκπληκτικό παίξιμο του αεικίνητου Θανάση, μα κυρίως η τόλμη και το θάρρος του να τα βάλει με το κατεστημένο της Φίνος Φιλμ θα μείνουν για πάντα στις καρδιές μας.»

Happy Birthday Derek!

Χρόνια μου πολλά! Το λεν όλα τα προφίλ μου σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης! Δεν το γλίτωσα! Μπήκα πλέον στα 37!!! Ανελέητα τα Μαθηματικά!

To Thrash είναι γκαζόζα!

10 απλά βήματα για ένα πετυχημένο Thrash Metal Live

1- Πέφτεις για ξεκούραση μετά τη δουλειά, ώστε να είσαι φρέσκος στη συναυλία και βάζεις ξυπνητήρι για τις 8 και μισή (να προλάβουμε και τα support groups – κάνουν καλή προσπάθεια και αυτά τα παιδιά).

2- Το ξυπνητήρι δε χτυπάει, γιατί έβαλες αφύπνιση 8:30 το πρωί (συνήθειο από την πρωινές εγέρσεις για δουλειά)! Ξυπνάς στις 10. Ετοιμάζεσαι άμεσα και τρέχοντας παίρνεις το πρώτο ταξί, που βρίσκεις μπροστά σου. Με αρκετή τύχη, βρίσκεσαι στο χώρο λίγο μετά τις 10 και τέταρτο (ευτυχώς που τα λαδάδικα είναι κοντά).

3- Παρά την τεράστια καθυστέρηση, προλαβαίνεις ενάμισι τραγούδι από το τελευταίο support! Η έλλειψη σωστού προγραμματισμού των ελλήνων καμιά φορά μπορεί να είναι και χρήσιμη.

4- Το headline συγκρότημα ξεκινάει! Από την αρχή πρέπει να φας μια μπότα στη μάπα, ένα γερό πάτημα στα νύχια των ποδιών και μια αγκωνιά στα παΐδια! Τα έφαγες? Αν ναι είσαι στη σωστή συναυλία, όλα θα παν καλά!

5- Οι θερμόαιμοι οπαδοί παίρνουν καρτελάκι με αριθμό προτεραιότητας. Ανεβαίνουν από τα δεξιά της σκηνής όπου υπάρχει προβλεπόμενος χώρος για την είσοδο και ακολουθώντας την σειρά τους κάνουν stage diving (τα γνωστά σαλτανάκια)! Αυτό το χύμα της δεκαετίας του 80 πέρασε! Τώρα τα security παίζουν το ρόλο τροχονόμου! Πρέπει να ξέρουν από που θα ανέβει ο οπαδός, για να ρυθμίσουν την κίνηση, επί σκηνής!

6- Μετά τα 2-3 πρώτα τραγούδια ο ενθουσιασμός του κοινού ξεθυμαίνει. Μην στεναχωριέστε όμως. Θα ξανάρθει προς το τέλος της συναυλίας με λίγο κούνημα (…του κεφαλιού και κάνα δυο ακόμα παλιά hits)! Τελικά το Thrash Metal είναι γκαζόζα!

7- Στο ενδιάμεσο μπορείς να πετάς προς το συγκρότημα ατάκες όπως: «Παίξε ρε μαλάκα και άσε τις κουβέντες! Στο thrash δεν μιλάνε!», «Αχ μην μας κοιμήσεις κι άλλο, έλεος!» κλπ. To group δεν καταλαβαίνει τίποτα, γιατί είναι από Αμερική, αλλά εσένα σε κάνουν να νιώθεις έξυπνος και γίνεσαι το επίκεντρο της παρέας.

8- Πρέπει να δείξεις στους υπόλοιπους ότι είσαι αυθεντικός θράσερ! Πρέπει να χαλάς τον κόσμο μόνο όταν ακούς το παλιό υλικό από τον πρώτο και το πολύ δεύτερο δίσκο (ακόμα και αν ήσουν αγέννητος όταν είχαν βγει αυτοί οι δίσκοι). Στον αντίποδα: πρέπει να σνομπάρεις τα νέα τραγούδια (γιατί το thrash πλέον δεν είναι όπως τις παλιές καλές εποχές)!

9- Βλέποντας αυτές τις αμφιθυμίες του κοινού, λογικό είναι η μπάντα να κάνει περιοδεία εορτάζοντας τα 25 χρόνια, 5 μήνες και δώδεκα μέρες, από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου και να αφήνει στην άκρη το νέο υλικό.

10- Μια ακόμα νύχτα τιμής στα περήφανα γηρατειά του thrash μπήκε στο ημερολόγιο των αναμνήσεων! Αυτοί οι αμερικάνοι μεταλλάδες όταν πενηνταρίζουν μοιάζουν σαν συνταξιούχοι στρατιωτικοί που βγαίνουν για κυνήγι (γιλέκο, καουμπόικο καπέλο, μπότες κλπ)! Με τα χρόνια αφήνουν τα καρφιά και τα jeans! Ασπάζονται το στιλ των προγόνων τους. Αν είχαμε και στην χώρα μας, ενεργούς παλαιμάχους του thrash metal, μπορεί να τους βλέπαμε με τραγιάσκα, τσιμπούκι και γιατί όχι με κάτι πιο κλασικό όπως φουστανέλα και τσαρούχια! Άσχημα τα γηρατειά στο μέταλ!

* Κείμενο με αφορμή την συναυλία των WHIPLASH στο 8-ball (Παρασκευή 15/4/2011) που τελείωσε 10 λεπτά πριν την έναρξη των γενεθλίων μου, έτσι για το σπάσιμο.

Το ωραίο τετραήμερο!

Τι ωραίο τετραήμερο ήταν αυτό, χωρίς δημοσιογράφους και προκάτ ειδήσεις.
Έγινε γνωστό σε όλους ότι αυτές τις 4 μέρες είχαν απεργία οι δημοσιογράφοι!
Το ότι ο θεατής μπορεί να κλείσει την τηλεόραση ότι ώρα θέλει, είναι γνωστό (αν και υπάρχουν ομάδες ανθρώπων που δεν έχουν επιλογές και χρησιμοποιούν το μέσο ακόμα και ως συντροφιά). Τα κανάλια ξοδεύουν περισσότερες από 6 ώρες ημερησίως σε «ειδήσεις» και «ενημερωτικές» εκπομπές – τα εισαγωγικά δεν μπήκαν τυχαία. Αυτό σε καθαρό χρόνο, είναι πάνω από το 1/3 του ημερησίου προγράμματος. Αυτές τις 4 μέρες λοιπόν, οι ατελείωτες ώρες δημοσιογραφικής προπαγάνδας αντικαταστάθηκαν, ως επί το πλείστον, με ταινίες και σειρές! Όσο κακό κι αν είναι ένα σενάριο ή μια σκηνοθεσία ταινίας ή σειράς σε καμιά περίπτωση δεν φτάνει την χαμηλή ποιότητα των εκπομπών και των ειδήσεων. Η επευφημία μου λοιπόν πάει στο ότι για 4 μέρες – έστω και εξ ανάγκης – τα φτηνά τηλεοπτικά προϊόντα αντικαταστάθηκαν με δημιουργικές δουλειές. Αυτό είναι δύσκολο, λόγω κόστους, να γίνει μόνιμα. Τουλάχιστον μπορούμε να χαιρόμαστε όταν γίνεται προσωρινά, λόγω απεργιών των «δημοσιογράφων».
Ένα τεράστιο “DISLIKE” στον ΣΚΑΪ που δεν πτοήθηκε από την απεργία και μας έπρηξε με εκπομπές τύπου «ΦΑΚΕΛΟΙ», με την συνηθισμένη τελευταία συνταγή. Γνωστούς - Άγνωστους αποτυχημένους οικονομικούς αναλυτές, με κόμπλεξ χαμηλής δημοφιλίας, που εμφανίζονται, αδιακρίτως, όπου τους καλέσουν. Λογικά ήταν επαναλήψεις αλλά κανένας δεν έχει το τακτ (ή ακόμα καλύτερα την νομιμοφροσύνη) να βάλει το γνωστό «Ε» πάνω δεξιά, ώστε να ξέρεις για τη μαλακία που βλέπεις, ότι το κανάλι έχει το θράσος να την παίζει και 2η φορά (και 3η και 4η κλπ. κλπ.)

Ένας Παράδεισος Χαμένος σε δρακόνιους καιρούς.

Οι ουρανοί χαμήλωσαν και με σταγόνες, σαν δάκρυα, έραιναν τους δρόμους γύρω από τη Θεσσαλονίκη. Τα πέπλα τις Κυριακάτικης νύχτας, την εικοστή του Μάρτη, θύμιζαν μυθιστόρημα του Bram Stoker! Κι αυτή η φύση γύρω μας, θέλησε να φορέσει το μανδύα, τον τόσο γνωστό σε κείνους, που ήρθαν από την γηραιά Αλβιόνα, για να τραγουδήσουν τη ζωή, το θάνατο και τον έρωτα, τόσο μελαγχολικά αλλά και τόσο ποιητικά.

Οι Paradise Lost, βγήκαν στη σκηνή του Principal Live Theatre, λίγο μετά τις 10. Το σπαρακτικό πιάνο της εισαγωγής του enchantment, ακούστηκε εν μέσω αχλής, ενώ τα μέλη της μπάντας, ένα προς ένα, έκαναν την εμφάνισή τους. Το θεόρατο αιματοβαμμένο φόντο στο βάθος, θύμιζε σε όλους μας, ότι ήρθαμε για να δούμε ζωντανά, επί σκηνής, ολόκληρο το Draconian times! Ακολούθησε το Hallowed Land και το The Last Time με το κοινό να ζεσταίνεται για τα καλά. Με τη σειρά που είχαν στο album, συνέχισαν και τα υπόλοιπα κομμάτια. Το βραχνό Forever Failure. To αψύ Once Solemn. Το επικό Shadow Kings. Το λυτρωτικό Elusive Cure. To συγκλονιστικό Yearn for Change. To ικετευτικό Shades of God. To άγριο Hands of Reason. To σκοτεινό I see your face. Και το τέλος δόθηκε με το λυρικό Jaded.

Μετά από αυτήν την ολοκληρωτική εμπειρία, το δεύτερο μέρος είχε χαρακτήρα συμπληρωματικό. Ναι, παίχτηκαν μνημειώδη κομμάτια όπως τα: One second, Say just words, True belief, Embers fire με τελευταίο το As I Die. Και όχι, δεν βγήκαν για encore και δεν παίξανε το Sweetness (που από ότι έμαθα το πρόβαραν στο sound-check). Αλλά, λίγη σημασία έχουν όλα αυτά.

Η περιοδεία έγινε με αφορμή την κυκλοφορία του DRACONIAN TIMES : Legacy Edition (re-mastered CD με bonus tracks και DVD με το album σε εξακάναλο ήχο (5.1). Είναι σημαντικό σε τέτοιες επανακυκλοφορίες, ο καλλιτέχνης να είναι εν ζωή και εν ενεργεία, ώστε να έχει την γενική επίβλεψη, των αλλαγών.
Αλλά, στη συγκεκριμένη βραδιά, που μοιραστήκαμε εμείς οι περίπου χίλιοι άνθρωποι, το σημαντικό ήταν άλλο:

Οι Paradise Lost γύρισαν σε μια εποχή μεγάλης έμπνευσης, όταν άνοιγαν δρόμους για να βρουν το προσωπικό τους στιλ. Κάθε δρόμο από αυτούς τον περπάτησαν, αργότερα, σωρό άλλοι. Άλλωστε δεν είναι κακό, κάποιος άλλος να μιμείται το βάδισμά σου, αρκεί να το κάνει με αξιοπρέπεια.

Οι Paradise Lost ξεδίπλωσαν μπροστά μας μια σελίδα της ιστορίας τους, που θα μπορούσε να είναι ολόκληρος τόμος για άλλους. Από το 1995, έχουν περάσει αρκετά χρόνια, αλλά αυτή η φωνή που σιγοτραγουδάει “All I need is a simple reminder…” θα ακούγεται πάντα τόσο νέα και θα στέλνει τη μνήμη μου πίσω, σε αυτά που θέλω να θυμάμαι!

Και θα κλείσω αυτό το κείμενο, εκφράζοντας την χαρά μου, πρώτον για την καλή ποιότητα ήχου και εικόνας , στα βίντεο που τράβηξα και δεύτερον για τις προβολές του υλικού στο you tube, που ξεπέρασαν συνολικά τις 1500 μέσα σε διάστημα μικρότερο των 5 ημερών! Πάντα τέτοια.

http://www.youtube.com/user/industrykills?feature=mhum#p/u

ΖΗΤΩ Ο BLACKJACK!

Μια προσδοκία για αλλαγή.

Το ξεθώριασμα της πτώσης, περιμένω στη σιωπή.
Έπεσα κι έμαθα, ότι ο χρόνος, δεν γιατρεύει όλους τους πόνους.
Η ευτυχία έχει φίλους, αλλά ο θάνατος μας βρίσκει μόνους.
Αυτό είναι για πάντα… Μια προσευχή για αλλαγή.

Η ζήση πάει μπροστά, η ευωδιά της, δυνατή.
Φεύγω από δω, με αναμνήσεις ξεμακραίνω
Αμφιβάλω αν μπορώ. Αμφιβάλω αν θέλω.
Ο πόνος της προσπάθειας, αυτό είναι η ζωή.
Αυτό είναι για πάντα…

(ελεύθερη μετάφραση του τραγουδιού “yearn for change” των Paradise Lost – στίχοι Nick Holmes)

Γονείς - ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

Η συνομωσία των Αντιολυμπιακών εισχώρησε και στα «παιδικά»!

Έρευνες του πανεπιστημίου του Cambridge, απέδειξαν ότι ο GUMMY BEAR οδηγεί τα παιδιά να γίνουν οπαδοί του ΠΑΟ! Ο Μπομπ ο Σφουγκαράκης παράγει οπαδούς της ΑΕΚ! Και ο Μίκυ Μάους οπαδούς του ΠΑΟΚ!

Επιτέλους, τέλος στις ύπουλες μεθοδεύσεις, που απομακρύνουν την νεολαία, από τον ίσιο δρόμο προς τον ΟΛΥΜΠΙΣΜΟ!

Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας κοκκινόασπρος ήρωας δεν έχει προωθηθεί στο τηλεοπτικό και έντυπο κατεστημένο. Το αντιολυμπιακό μίσος καλλιεργείται από τις μικρές ηλικίες. Αίσχος!!!

Στον Πυρετό της Ελληνικής λόξας!

Στις 7 Ιανουαρίου του 1982 παίχτηκε το 1ο επεισόδιο της σειράς FAME, ως συνέχεια της πετυχημένης ομώνυμης ταινίας του 80. Η σειρά προβλήθηκε λίγα χρόνια μετά και στην Ελλάδα, με τίτλο «Στον πυρετό της δόξας». Άρα το θέμα είναι γνωστό και σε μας: Μια σχολή χορού με όλες τις ιστορίες και τις κόντρες μεταξύ σπουδαστών και καθηγητών.

Ο ΑΝΤ1 ξαναζεσταίνει την ίδια συνταγή και μας «σερβίρει» στις 23/2/2011 το «STEPS» (πρωτότυπος μονολεκτικός τίτλος)! Περίπου 30 χρόνια μετά! Δηλαδή όσα χρόνια είμαστε πίσω από τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο! Μασήστε κορόιδα!

Ελπίζω τουλάχιστον τα ονόματα των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων να είναι αρκετά αλλαγμένα και να μην θυμίζουν εκείνα τα αξέχαστα του FAME. Ακόμη θυμάμαι και γελάω με ονόματα όπως Λήρου, Μπέντζαμιν, Μισέλ και Τζέσι!

Ο άνθρωπος που γύρισε από τα… σκουπίδια!

Διευκρίνιση για την ιστορία: Χθες 18/3/2011 η εταιρία ΗΛΕΚΤΟΡ (συμφερόντων Γεωργίου Μπόμπολα – ΕΛΛΑΚΤΟΡ και ΠΗΓΑΣΟΣ εκδοτική) εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει ότι δεν έχει αναλάβει την κατασκευή του ΧΥΤΑ στην Κερατέα. Μάλιστα δεν έλαβε μέρος ούτε καν στο μειοδοτικό διαγωνισμό.

Όλες αυτές της μέρες μαζί με τις αντιδράσεις συμβάδιζε και το επιχείρημα τον αντιδρώντων ότι η κυβέρνηση «τα έκανε πλακάκια με τον Μπόμπολα», και του παραχώρησε και αυτό το έργο, για να μεγαλώσει περισσότερο την «αυτοκρατορία» του. Μάλιστα η φήμες έλεγαν, ότι στο «σκάνδαλο» αυτό – και στις αντιδράσεις τω κατοίκων - δεν αναφέρονταν τα κανάλια, επειδή και εκεί έχει μεγάλα συμφέροντα ο Μπόμπολας (ο οποίος όντως κατέχει το 25% του MEGA channel, την NOVA και την εφημερίδα Έθνος – αλλά φυσικά όχι όλο τον τύπο και τις τηλεοπτικές συχνότητες της Ελλάδος). Ίσως ο Μπόμπολας στον οποίο αναφέρονταν να ήταν ο γνωστός χαρακτήρας από την ταινία «Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη» (που υποδύθηκε με επιτυχία ο Λάμπρος Κωνσταντάρας). Αλλά, στο σενάριο της ταινίας, αυτός δεν ήταν επιχειρηματίας και τον έλεγαν Λουκά!

Ως γνωστόν οι συνομωσιολογία τρέφει τον έλληνα. Είναι ένα είδος παραμυθιού, για μεγάλα παιδιά. Μπορεί να δανείζεται μερικά στοιχεία από την πραγματικότητα, αλλά τα περισσότερα γεγονότα αποτελούν μυθοπλασία, κατασκευασμένη από τον συγγραφέα. Η αποδοχή μιας παράλληλης φανταστικής πραγματικότητας είναι ένας ωραίος τρόπος να γεμίζεις τις κουβέντες με τις παρέες όταν βγαίνεις για καφέ και ποτό! Σε κάνει να ξεφεύγεις από τη μιζέρια της ζωής σου. Αλλά παράλληλα είναι και ένας καλός τρόπος, να ξοδεύεις όλη την δημιουργικότητά σου και στο τέλος να μη σου μένει δύναμη να αλλάξεις αυτήν την μιζέρια.

Ως επίλογο θα καταλήξω σε 2 συμπεράσματα:

Α) Ότι είναι καλή η πλήρης ελευθερία του ιντερνέτ, αλλά συνάμα παίρνουμε πολλές σαβουρο-πληροφορίες! Δηλαδή, δήθεν ειδήσεις και σκάνδαλα, που βγαίνουν από αδιασταύρωτα κουτσομπολιά ή ακόμα χειρότερα, είναι κατευθυνόμενα από ανταγωνιστές κάθε είδους.

Β) Ότι η τοπική εξουσία είναι πολύ πιο αδίστακτη από την κεντρική. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν ελέγχεται. Ο κάθε τοπικός παράγοντας, σε μικρές κοινωνίες, μπορεί να φανατίζει τον κόσμο διασπείροντας φήμες. Τι καταφέρνει με αυτό; Πολλά. Συνήθως όμως τέτοιες μεθοδεύσεις εξυπηρετούν οικονομικά ή πολιτικά αυτόν που τις χρησιμοποιεί. Και άσε τον κοσμάκη να «τρώει» ιδεολογία! Από την εμπειρία που έχω στα τοπικά πράγματα του χωριού και της ευρύτερης περιοχής μου, αυτό έχω δει να συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

«Η Κερατέα είναι πόλη της Αττικής και έδρα του ομώνυμου δήμου. Βρίσκεται στα νότια της Αττικής, χτισμένη στους βόρειους πρόποδες του όρους Πάνειο σε υψόμετρο 190 μέτρων. Απέχει 40 χιλιόμετρα από την Αθήνα με την οποία συνδέεται μέσω της λεωφόρου Λαυρίου και 16 χιλιόμετρα από το Λαύριο.» Κείμενο από Wikipedia.

Η κάτοικοι της Αττικής (δηλαδή οι «Αθηναίοι» – αφού η Αθήνα έχει απλωθεί σχεδόν σε όλο το Νομό) έχουν μια μοναδική απαίτηση: Τα σκουπίδια που αυτοί παράγουν, να περνάνε και να τα παραλαμβάνουν εξωγήινοι, έτσι ώστε να καταργηθούν οι χωματερές, μαζί και η νέα, υπό κατασκευή στην Κερατέα, που τόσο ντόρο προκάλεσε.

Μέχρι η κυβέρνηση έρθει σε επαφή με UFO και κλείσει τη συμφωνία θα μπορούσαν τα σκουπίδια να αποθηκεύονται σε διπλανούς νομούς όπως Κορινθίας, Βοιωτίας, Εύβοιας και γιατί όχι σε κάνα νησάκι από τις Κυκλάδες.

Είναι τρελοί αυτοί οι Αθηναίοι!

“This is dangerous. Open up your head feel the shell-shock” (Μπόινγκ!!!) Mindfields

Το παρακάτω κείμενο μπορεί να θεωρηθεί ως το χρονικό ενός αποτυχημένου “live” (και τα εισαγωγικά στη λέξη live δεν είναι τυχαία – θα εξηγήσω παρακάτω). Αποτυχημένου σαφώς όχι από πλευράς προσέλευσης κόσμου, γιατί χθες η Θεσσαλονίκη κατάφερε και γέμισε το «παλατάκι» του ΠΑΟΚ.

Για να μην παρεξηγηθώ δηλώνω από την αρχή ότι οι PRODIGY είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τον όρο συγκρότημα, για αυτό το τρίο με τον ένα συνθέτη και τους 2 χορευτές-τραγουδιστές). Τους «παρακολουθώ» από τα τέλη του 1994. Δηλαδή από την εποχή του 2ου δίσκου “music for the jilted generation”. Δηλαδή τότε που άφηναν τα στενά όρια της dance μουσικής και με λογική crossover, άρχισαν να πειραματίζονται με άλλα είδη δημιουργώντας έναν εντελώς μοναδικό ήχο. Δυστυχώς λόγω πρώιμης στρατιωτικής θητείας δεν κατάφερα να τους δω τον Μάιο του 1995 όταν ήρθαν για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη (για συναυλία αλλά και τα γυρίσματα του video clip “No good” σε μια αποθήκη του Λιμένα Θεσσαλονίκης). Άρα το μοναδικό μέτρο σύγκρισης που έχω είναι η εμφάνιση τους στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1999 στο Rockwave festival. Και το μοναδικό μέτρο κρίσης είναι η προσωπική μου αισθητική και η απαίτηση μου όταν πληρώνω για να δω κάτι, αυτό να αξίζει (έστω και αν αυτό κοστίζει 40ευρώ – που μπορεί να θεωρηθεί λογική τιμή σε σχέση με άλλα που ανεχόμαστε από τους βρικόλακες-διοργανωτές συναυλιών στην Ελλάδα).

Το απόγευμα του Σάββατου 18/9/2010 ξεκίνησε καλά. Έφτασα στο χώρο στις 18:45. Αν και κάπως καθυστερημένος, πρόλαβα μια καλή θέση, στην ουρά για την Αρένα. Οι πόρτες άνοιξαν στην ώρα τους (19:30) και εγώ βρέθηκα στη δεύτερη σειρά μπροστά στη μπάρα, και περίπου 3 μέτρα αριστερότερα του κέντρου (θέση που κράτησα και μέχρι το τέλος του show). Όλα πήγαιναν καλά μέχρι και την καθυστερημένη έξοδο των PRODIGY στις 22:13. Δεν με πτόησαν ούτε οι ψευτοτσαμπουκάδες μερικών, αλλά ούτε και τα 5 μαυροτσίγαρα που αναγκαστικά κάπνισα, μια και στη Θεσσαλονίκη μάλλον θεωρείται μαγκιά να μαστουρώνεις απροκάλυπτα οπουδήποτε αδιαφορώντας για τους γύρω σου. Εγώ είχα πάει για να περάσω καλά και αυτό είχα διάθεση να κάνω.

Όμως από κει και πέρα άρχισαν να πραγματικά προβλήματα:

Ξεκίνησαν με το «World’s on fire», μετά το «breathe» και συνέχισαν με το «omen», αλλά εμένα από την αρχή κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Ο ήχος ήταν ελεεινός. Σαν να είχες αφαιρέσει από τα κομμάτια όλα τα μελωδικά πλήκτρα και να έμειναν μόνο τα μπάσα και 2 γαιδουροφωνάρες να «ουρλιάζουν» μπροστά-μπροστά. Συνέχισαν απτόητοι με τα ίδια χάλια… «poison», «firestarter», «warrior’s dance», «take me to the hospital», «thunder», «voodoo people», «invaders must die» κλπ. (την ακριβή σειρά δεν τη θυμάμαι). Αυτό ήταν. Από την αριστερή εναέρια στήλη ηχείων δεν έβγαιναν καθόλου πρίμα (για τη δεξιά πλευρά δεν ξέρω). Αυτή η έλλειψη σε συνδυασμό με τα τουλάχιστον 10 τεράστια subwoofer, κατά μήκος μπροστά στη σκηνή, δημιουργούσαν ένα καταστροφικό αποτέλεσμα. Ο ηχολήπτης ξύπνησε αργά. Στις τελευταίες λούπες του «smack my bitch up» τα πρίμα ήρθαν στο ύψος που έπρεπε να είναι από την αρχή. Μόνο που με το συγκεκριμένο τραγούδι έκλεινε μια ώρα από την έναρξη και ήταν η ώρα που το group μπήκε μέσα για να βγει μετά από λίγο για τα τελευταία κομμάτια, που έστω αυτά τα ακούσαμε όπως έπρεπε («no good»,» their law», «out of space» και κάνα-δυό ακόμα). Η συναυλία έληξε ακριβώς στις 23:40 (χωρίς άλλο encore).

Έτσι λοιπόν –λόγω στραβού ήχου- άρχισα να προσέχω και τα υπόλοιπα στραβά:

- Καταρχήν ο χρόνος της συναυλίας. Ούτε καν μια-μησι ώρα (μαζί με τα κενά και τα μπλα-μπλα ανάμεσα στα τραγούδια). Θα μου πεις υπάρχουν και οι Placebo που έπαιξαν 45 λεπτά την προηγούμενη βδομάδα. Από πότε μίκρυναν τόσο τα sets? Πρέπει δηλαδή να το θεωρούμε δεδομένο πλέον ότι μια νορμάλ συναυλία διαρκεί μια ώρα και κάτι ψηλά? Τόσο πολύ βαριούνται τα live μερικοί καλλιτέχνες?

- Όσο περίμενα παρατηρούσα το στήσιμο της σκηνής. Περίπου 70 strobo-lights παραταγμένα σε τρέσες μπροστά, πίσω και στο μέσο, πάνω από τη σκηνή. Δεν έχω ξαναδεί μαζεμένα τόσα πολλά, αλλά συνάμα και τόσο κακά χρησιμοποιημένα. Με εναλλαγές χρωμάτων και σχημάτων θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα μαγευτικό θέαμα, αλλά το light-programming περιόρισε τα περισσότερα από αυτά, σε ρόλο απλών προβολέων.

- Το ήξερα ότι οι Prodigy δεν είναι και το πιο «βαθύ» από τα ακούσματά μου. Αλλά παρόλα αυτά, πίστευα ότι αυτή η λιτότητα, με στίχους «slogan», γινόταν από μινιμαλιστική άποψη και όχι επειδή δεν είχαν τίποτα περισσότερο να πουν. Ε! λοιπόν χθες έκαναν τεράστια προσπάθεια να μου το επιβεβαιώσουν το αντίθετο. Οι μόνες φράσεις που ακούστηκαν ανάμεσα στα τραγούδια (κυρίως από τον Maxim) ήταν «My Prodigy people», «My warriors», «My Greek people» και 1-2 ακόμα πιο ανούσια. Τίποτα που να σημάνει κάτι. Τίποτα που να έχει κάποια αξία ώστε να το θυμάσαι.

- Οι Prodigy παίζουν ένα μίγμα μουσικής πολύ έντονο και πολύ ενεργητικό. Πριν 10 χρόνια οι χορευτές-τραγουδιστες Keith Flint & Maxim το υποστήριζαν όπως έπρεπε, γιατί ήταν αεικίνητοι! Όπως φάνηκε όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο δυσκίνητοι γίνονται. Και πραγματικά διερωτώμαι , τα επόμενα χρόνια, πως θα στηριχτεί συναυλιακά το show τους όταν οι δυο τους θα έχουν μετατραπεί σε «σκέτοι» τραγουδιστές και - εμφανώς - δεν είναι οι χαρισματικοί frontmen που χρειάζονται για αυτή τη δουλειά και για το μέγεθος του ονόματος τους.

- Από παλιά είχα μια αλλεργία στα live που δεν είναι και τόσο «ζωντανά». Και μόνο η λέξη playback αρκεί για να μου ανεβάσει την πίεση. Το έχω συνδέσει και με την εγχώρια pop σκυλοκουλτούρα που αποσκοπεί στο μέγιστο κέρδος με τα λιγότερα έξοδα (γιατί να πληρώνεις μεροκάματα για μουσικούς και ηχητικά? Ένα cd-player και μια τραγουδιάρα αρκούν). Θα με ρωτήσει κάποιος. «Γιατί το λες αυτό? Είδες κάποιον χθες να παίζει playback?». Δε λέω αυτό. Άλλωστε βάζω στα θετικά της χθεσινής εμφάνισης ότι όλα τα κομμάτια ήταν σαφώς αλλαγμένα από πλευράς ενορχήστρωσης. Δηλαδή δεν ακούσαμε μια DJ-επιλογή από κομμάτια των Prodigy όπως είναι στα cds. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι αρκετά από τα σαμπλαρισμένα φωνητικά παρέμειναν έτσι και δεν τραγουδήθηκαν – έστω και αλλαγμένα – ζωντανά. Όμως πιο άσχημο ήταν ότι στη σκηνή υπήρχε ένας κιθαρίστας ο οποίος δεν έπαιζε σχεδόν τίποτα. Σε κομμάτια όπως το «Their law» και «Voodoo people» τα βασικά κιθαριστικά riffs παιζόταν έτοιμα από τα μηχανήματα του Liam Howlett ενώ θα έπρεπε σε μια τίμια live ενορχήστρωση όλα αυτά να παιχτούν ζωντανά από τον κιθαρίστα. Ίσως γι’ αυτό να χρειαζόταν και όλος αυτός ο καπνός – για να μην φαίνεται ότι ο ρόλος του ήταν διακοσμητικός. Περίπου το ίδιο χρήσιμος ήταν και ο ντράμερ που συνυπήρχε πάνω στη σκηνή – μόνο που αυτός δεν μπορούσε το ίδιο εύκολα να προσποιηθεί ότι παίζει (άτιμο όργανο τα drums). Δυο μουσικοί δηλαδή που ήταν το άλλοθι ώστε να μη φαίνεται ότι όλη η μουσική βγαίνει προ-ηχογραφημένη από το μαγικό κουτί του Liam. Το 1999 που τους είχα δει, μου είχε κάνει εντύπωση και ακόμα τον θυμάμαι, ένας ξανθός τύπος ο οποίος άλλαζε όργανα (κιθάρα, μπάσο, ντραμς) ανάλογα με τις ανάγκες του κομματιού. Και πραγματικά «έβγαζε δουλειά» (Πρέπει να λεγόταν Kieron Pepper).

Προς επιβεβαίωση των πιο πάνω, στο τέλος της συναυλίας ο Liam, πέταξε ένα laptop (στο κάτω-κατω αυτός είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής). Ενώ μια μπαγκέτα που πέταξε ο ντράμερ, ερχόταν κατά πάνω μου και είναι γνωστό ότι λόγω ύψους πιθανώς θα την είχα σήμερα στο σπίτι μου, αλλά δεν έκανα καν τον κόπο να απλώσω το χέρι για να τη διεκδικήσω. Ενθύμια από μουσικούς «μαϊμούδες» δεν θέλω.

- Και κάτι για τελείωμα. Οι καιροί που η Ελλάδα ήταν χωριό πέρασαν. Πλέον έχουμε ακούσει, έχουμε δει και ξέρουμε. Όσοι έρχονται εδώ να ξέρουν ότι δεν είμαστε ινδιάνοι. Δεν εντυπωσιαζόμαστε με καθρεφτάκια. Να σταθούν στο ύψος τους – από όλες τις απόψεις - αλλιώς θα φάνε φούμο. Μαύρο δαγκωτό!!!