Όποιος είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια λέει.

Θα το έχετε δει όλοι (όσοι χρησιμοποιείτε το Facebook) ότι κάποια posts είναι πιο επίμονα από άλλα. Βγαίνουν, ξαναβγαίνουν και με τους «πικάντικους» τίτλους τους σε δελεάζουν να τα διαβάσεις. Ένα τέτοιο ήταν και αυτό του φίλου Δημήτρη με τίτλο: «9 οικονομολόγοι συνιστούν: «Χρεοκοπήστε για να σωθείτε»» και παραπομπή σε ένα άρθρο της ηλεκτρονικής «ελευθεροτυπίας» με συνέντευξη του Mark Weisbrot (Πολεμίου του ΔΝΤ και φυσικά οικονομολόγου).

Αφού το post επέμενε τόσο, είπα να διαβάσω τι λέει αυτός ο «απίθανος» οικονομολόγος. Το συμπέρασμα ποιο ήταν; Αρκετά Κυριακάτικα χαμένα λεπτά τα οποία ούτε ο Μαρκ αλλά ούτε και ο φίλος Δημήτρης μπορούν να μου τα επιστρέψουν (ο χρόνος είναι χρήμα – αυτοί το λένε). Θα απαντούσα λοιπόν στον Μαρκ απλά: «Άντε να πλύνεις κάνα πιάτο ρε Λούλη» (και θα εξηγηθώ παρακάτω).

Όσο για τον φίλο Δημήτρη – ο οποίος ψάχνει τις ρίζες ιστορικών γεγονότων και λαών, λέω να του εκθέσω την εξής, απλή, διαπίστωση: Ο τύπος λέγεται Mark Weisbrot (= Ασπροψωμάς). Δηλαδή είναι ένας αμερικάνος με γερμανικές ρίζες που εμφανώς θέλει η ανατολή και ο νοτιάς να τρώνε ψωμάκι, ώστε να περισσεύει το παντεσπάνι για τους βορειοδυτικούς. Μια συμπάθεια στην Γερμανία την διέκρινα στις «απαλές» απαντήσεις για το ρόλο της Γερμανίας στα ελληνικά και ευρωπαϊκά πράγματα. Καταγωγή είναι αυτή. Δεν ξεχνιούνται οι «χαμένες» πατρίδες. Όλες τις υπόλοιπες απαντήσεις του, μπορώ να τις αποδώσω ή σε φιλοαμερικανικό δόλο (καλές είναι και οι νέες πατρίδες – ειδικά όταν σε έχουν κάνει πλούσιο) ή αλλιώς σε άγνοια. Άλλωστε το «τσουνάμι» από οικονομολόγους που μας έχει «πνίξει» τελευταία, αποδεικνύει ένα και μόνο πράγμα: Ότι όλοι τους έχουν μαύρα μεσάνυχτα και όσο λιγότερο τους ακούς (και τους διαβάζεις) τόσο περισσότερο κέρδος έχεις, σε χρόνο (και χρήμα).

Θεωρίες συνομωσίας; Μήπως οι αμερικάνοι μεθοδεύουν την διάλυση της ευρωπαϊκής και όποιας άλλης μελλοντικής, ένωσης κρατών για να εξαλείψουν τον ανταγωνισμό και να παραμείνουν η μόνη οικονομική υπερδύναμη στον πλανήτη; Δεν θα το πίστευα, αλλά την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» την έχουν χρησιμοποιήσει ήδη αρκετές φορές. Όπου μπορούσαν να παρέμβουν στρατιωτικά, το έχουν κάνει. Όμως, η οικονομία είναι διαφορετικός πόλεμος και θέλει άλλα όπλα. Στην προσπάθεια τους αυτή έχουν έναν πολύτιμο σύμμαχο, ο οποίος έχει πολλά πρόσωπα. Στην Αμερική του καπιταλισμού, τα όργανα προπαγάνδας δεν είναι οι «ισχνοί» και χωρίς κύρος κρατικοί φορείς, αλλά ιδιώτες, επώνυμοι και ανώνυμοι (δημοσιογράφοι, διαφημιστές, οικονομικοί παράγοντες κλπ). Ο καθένας μαθαίνει και λέει το «ποίημα» του, όπου βρεθεί και όπου σταθεί. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι ΗΠΑ δημιουργούν έναν ιδιότυπο εθνισμό, σε όλους τους κατοίκους. Ακόμα και μετανάστες, με καταγωγή από χώρες με τεράστια ιστορία, αφήνουν στην άκρη την, αρχική εθνική, τους ταυτότητα και ασπάζονται την νέα. Μαθαίνουν άμεσα και υποσυνείδητα να λειτουργούν, υπηρετώντας το εθνικό αμερικάνικο συμφέρον.

Ο κάθε λαός έχει τις ιδιαιτερότητές του, το ίδιο και αυτό το συνονθύλευμα. Για τον δικό μας λαό η σειρά προτεραιοτήτων πάει ανάποδα: Στην πρώτη θέση, το Προσωπικό συμφέρον. Στη δεύτερη, το Οικογενειακό-φιλικό συμφέρον. Αμέσως μετά το Συνδικαλιστικό-συναδελφικό ή το τοπικιστικό συμφέρον. Και στο τέλος έρχεται, το γενικό, κοινωνικό και εθνικό συμφέρον. Γι’ αυτό μια επιτυχημένη οικονομική συνταγή, που εφαρμόστηκε σε άλλους, δεν είναι απαραίτητο ότι θα πετύχει στην Ελλάδα. Δεν είμαστε η Αργεντινή, ούτε η Τουρκία, ούτε η Σουηδία. Όσο άτοπο είναι, να πιστεύεις ότι θα φτιάξεις σουηδικό κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα, άλλο τόσο και ακόμα περισσότερο, άτοπο είναι να πιστεύεις ότι θα λειτουργήσει η χρεοκοπία, όπως λειτούργησε στην Αργεντινή. Άλλα μεγέθη, άλλες νοοτροπίες, άλλοι άνθρωποι.
Ας αφήσω όμως τις γενικεύσεις περί πληθυσμών γιατί σίγουρα δεν έχουμε το μονοπώλιο του ωφελιμισμού και της τεμπελιάς. Σίγουρα υπάρχουν και έλληνες αλτρουιστές και δραστήριοι (αλλά φαίνεται κρύβονται καλά – γιατί περισσότερο τους «άλλους» βλέπω).

Μια και ανέφερα τους άλλους, που μοιάζουν πλειοψηφία, ας αφήσω τις θεωρίες και ας πάω στην ουσία. Ποιους συμφέρει μια χρεωκοπία και μια επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή; Μα φυσικά όλους αυτούς που έχουν μεταφέρει τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό και περιμένουν ένα τέτοιο θαύμα, για να επιστρέψουν και να αγοράσουν την μισή Ελλάδα (αυτήν που δεν πρόλαβαν να αγοράσουν στις προηγούμενες πτωχεύσεις και υποτιμήσεις). Εμείς πάντως δε θα βγούμε ωφελημένοι. Όσοι έχουμε πάρει δάνεια σε Ευρώ, θα ιδρώσουμε να τα αποπληρώσουμε με αδύναμες δραχμούλες. Οι μισθοί μας σε πραγματική αξία θα κατέβουν 3 φορές κάτω. Προϊόντα, βενζίνες και λοιπές υπηρεσίες θα παραμείνουν σε τιμές Ευρώ. Το ξέρουμε ότι οι αυξήσεις τιμών είναι εύκολες – οι μειώσεις καθόλου. Ο καθένας κοιτάει το προσωπικό του ζόρι, γι’ αυτό και δεν υπάρχει συγκροτημένο καταναλωτικό κίνημα – που με μποϊκοτάζ θα απαιτήσει μειώσεις τιμών. Άρα είμαστε στο έλεος τους. Οι έλληνες και ξένοι μεγαλοεπιχειρηματίες θα κάνουν μεγάλο πάρτυ.

Αυτό το λάθος κάνουν οικονομολόγοι τύπου Mark Weisbrot! Το χρήμα έχει θολώσει την κρίση τους. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι μέσα στην οικονομία υπάρχει και η μικροοικονομία (η οικιακή οικονομία). «Κύριε» Μαρκ μπορεί να μιλάς για οικονομικούς πολέμους, να συντάσσεσαι με μεγάλα συμφέροντα ή απλά να εξυπηρετείς την προσωπική ιδεοληψία, αλλά όταν μιλάς για εθνικές οικονομίες, μάθε ότι, μιλάς παράλληλα και για «κανονικούς» ανθρώπους. Αλλά γίνεται ο βολεμένος να σκεφτεί τον φτωχό; Μάλλον δεν γίνεται.

Γι’ αυτό πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να βρούμε λύσεις από μόνοι μας. Όποιος μπορεί να συστρατευτεί και να δουλέψει για το εθνικό συμφέρον, έχει καλώς. Όλοι οι άλλοι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Το ίδιο και οι πολιτικοί και λοιποί ιθύνοντες. Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει την αλλαγή της εποχής να πάει, σπίτι του (και ακόμα παραπέρα). Την επόμενη μέρα τίποτα δεν θα είναι ίδιο…

Ο Asterix στην πρωτομαγιά!

Μπαγιάτικα Νέα: Διαβάζω ότι ήθελαν να ψηφιστεί ως αργία, η ενδεκάτη Μαΐου (για να μην «χαθεί» η αργία της Πρωτομαγιάς φέτος)! Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Έλληνας, δεν ξεκινάει ποτέ πορείες, διαμαρτυρίες και επαναστάσεις τις Κυριακές, τις εορτές και τα καλοκαίρια! Επανάσταση μεν, αλλά μην ξεβολευτούμε κιόλας! Επιτέλους τι θα γίνει με αυτούς τους επαγγελματίες χασομέρηδες (συνδικαληστές), σε αυτήν την χώρα? Τα ίδια και τα ίδια επί δεκαετίες…

Τόσα χρόνια ζω μέσα σε αυτήν την φαρσοκωμωδία και ακόμα να την συνηθίσω. Ναι, ομολογώ ότι καθώς έγραφα αυτό το κειμενάκι φούντωνα. Αλλά λίγο πριν αρχίσουν να βγαίνουν καπνοί από τα αυτιά μου, ήρθε και έσκασε μια εικόνα στο μυαλό μου και μου άλλαξε τη διάθεση. Αντιστοίχισα την σημερινή ελληνική πραγματικότητα με μια σελίδα από τον «Αστερίξ στους Βρετανούς»! Με την δεύτερη σελίδα όπου οι Βρετανοί χάνουν τον πόλεμο από τους Ρωμαίους, επειδή στις 5 η ώρα και τα Σαββατοκύριακα, άφηναν τον πόλεμο γιατί είχαν ρεπό!

Τώρα βέβαια αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να χαρώ, για την αγαπημένη ιστορία των Goscinny & Unterzo ή να λυπηθώ, που είμαστε πιο αστείοι και από Κόμιξ. Τα συμπεράσματα εν συντομία: Η τέχνη έχει μαγικές ιδιότητες ακόμα και όταν θυμίζει τη ζωή. Οι Βρετανοί έχουν παρατήσει τα τσάγια και δουλεύουν επί αιώνες για το εθνικό τους συμφέρον (έστω και με μερικά χαζά διαλείμματα για βασιλικά στεφανώματα). Και η Έλληνες ψωλάρουν. Όλος ο κόσμος εν τάξει!

Τα ευγενή μέταλλα, αντέχουν!

«Τα μέταλλα είναι μια μεγάλη κατηγορία χημικών στοιχείων που εμφανίζουν ορισμένες κοινές ιδιότητες, όπως είναι η λάμψη, η υψηλή ηλεκτρική και θερμική αγωγιμότητα… Τα περισσότερα, έχουν μεγάλη πυκνότητα και είναι σκληρά και ανθεκτικά.» el.wikipedia.org

Αρκετές φορές σε μακρόχρονες σχέσεις, πολλά πράγματα εννοούνται, γι’ αυτό και δεν λέγονται. Έρχεται ο καιρός όμως, που κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν. Ο Μάκης Δραγάνης είναι ο πιο παλιός μου φίλος. Είναι τόσα τα χρόνια που πέρασαν, από την έναρξη αυτής της φιλίας, που δεν μπορώ, καν, να τα μετρήσω.

Τις ημέρες των εορτών του Πάσχα και των διακοπών μου στο χωριό, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το νέο μουσικό πόνημα του Μάκη. Με νέο όνομα: E.N.D. Κάναμε λογότυπο και αφίσες. Βρέθηκα σε κάποιες πρόβες του νέου γκρουπ. Είδα και άκουσα την εξέλιξη τους. Είδα και βιντεοσκόπησα το πρώτο τους live ξημερώματα πρωτομαγιάς του 2011! Μια σειρά από παλιά και νέα κομμάτια παρουσιάστηκαν σε ένα σετ που έφτανε κοντά τις 2 ώρες: Από τα κλασικά For whom the bell tolls, killed by death και paranoid μέχρι τα νεότερα rock n roll queen, promises, kryptonite και getting away with it (all messed up)!

Ανοιχτοί ορίζοντες, διευρυμένο ρεπερτόριο, γυναικεία φωνητικά, όχι μόνο αγγλικά - αλλά και ελληνικά τραγούδια και λοιπά νέα! Μαζί του ο «βράχος» του μπάσου, Κώστας Τόλγου, που μετράει ήδη 15 χρόνια συνεργασίας με το Μάκη. Στα ντραμς ο Βαγγέλης Βαρσαμίδης, τον οποίο εγώ είχα γνωρίσει την πρωτομαγιά του 1992 σε μια διαδρομή με τρένο προς Θεσσαλονίκη (για τη συναυλία των Sepultura). Μου τον είχαν συστήσει με το nickname «Βρασίδας» και τότε έπαιζε κιθάρα! Ακριβώς 19 χρόνια πριν!
Ο δεύτερος κιθαρίστας, ο Μπάμπης, είναι σχετικά πρόσφατος φίλος (σε σχέση με τους άλλους τρείς). Ακόμα πιο νέοι για μένα, είναι η Λία και ο Κώστας που και οι δύο τραγουδούν στην Μπάντα.

Έτσι λοιπόν, δεν ξέρω αν το κείμενο αυτό εκφράζει τους τρεις νέους, αλλά σίγουρα πάει γάντι στους 3 παλιούς. Όλα αυτά τα χρόνια άλλαξαν πολλά. Άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι έκαναν παιδιά, άλλοι χώρισαν. Αλλά, καθώς φαίνεται, ένα πράγμα έμεινε το ίδιο. Το πάθος των φίλων, για μουσική. Το πάθος για αυτόν τον ηλεκτρισμό, που μας διαπερνά με μια στριγκλιά από παραμορφωμένη κιθάρα. Για αυτό το ρίγος που νιώθουμε από το μπάσο, όταν συντονίζεται με τους χτύπους της καρδιάς. Για αυτήν την τρέλα που μας πιάνει, όταν τα δίκασα θυμίζουν τύμπανα πολέμου!

Παρά τα χρόνια που πέρασαν, τα παιδιά συνεχίζουν την προσπάθεια τους και μάλιστα πολύ πιο έντονα! Με καθημερινές πρόβες βελτιώνουν την τεχνική και το δέσιμο τους. Με πάνω από 3 ώρες κάθε μέρα αυξάνουν το πρόγραμμά τους και μάλιστα όχι μόνο με διασκευές αλλά και με νέα δικά τους τραγούδια (wintering, shadows, expectations κλπ). Σύντομα θα είναι έτοιμοι για δικό τους δίσκο. Εμείς που είμαστε από Τυχερό, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τον Μάκη και τον Κώστα, να παίζουν σε διάφορα φεστιβάλ και συναυλίες. Όταν βλέπεις κάποιον συχνά, δυσκολεύεσαι να δεις τις βελτιώσεις. Κι όμως γίνονται - με κόπο και προσπάθειες ετών. Ευτυχώς παρά τη νωθρότητα που σου γεννά η ηρεμία του χωρίου, αρκετά άτομα συνεχίζουν να είναι δίπλα σε τέτοιες προσπάθειες. Είναι όλα αυτά τα άτομα που προτίμησαν να ξυπνήσουν λίγο αργότερα για την πρωτομαγιά, και να είναι εκεί για να υποστηρίξουν.

Ξέρω καλά ότι, ειδικά στην επαρχία, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τους μουσικούς. Λίγα λεφτά, Λίγος κόσμος, Λίγοι ακροατές, Λίγες δυνατότητες για εξέλιξη. Το ξέρω ότι όλα αυτά μπορούν να σε καταβάλουν. Είναι πολύ εύκολο να μετατραπείς σε επαγγελματία ταβλαδόρο! Είναι πολύ εύκολο να περνάς όλη τη μέρα σου άσκοπα, πίνοντας μπίρες και κάνοντας κριτική σε όσους προσπαθούν για κάτι δημιουργικό. Γι’ αυτό έχει μεγαλύτερη αξία η προσπάθεια αυτών των ανθρώπων, που με προσωπικές στερήσεις και κόντρα στην κραταιά νοοτροπία, επιμένουν να ακολουθούν τον δύσκολο δρόμο. Επιμένουν στα δημιουργικά πάθη τους. Σε όλους αυτούς, αφιερωμένο αυτό το κείμενο. Στα παιδιά των E.N.D., αλλά και σε όλους όσους αντέχουν. Άλλωστε το ροκ είναι μαραθώνιος!

Το βασίλειο τους για μια καρέκλα!

Η χθεσινή βραδιά (Σάββατο 7/5/2011) είχε ένα ωραίο live, και μια μεταμεσονύκτια βόλτα που τελικά είχε ενδιαφέρον.

Η Νατάσσα ήταν υπέροχη στο «Principal». Η πρώτη φορά στη «ΓΑΙΑ», δεν ήταν τυχαία (έκανα και ρήμα)! Επιτυχία που επαναλαμβάνεται, γίνεται θεσμός. Όλοι οι τραγουδιστές/τριες στο στούντιο, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ακούγονται βελτιωμένοι! Στις συναυλίες πάντα η φωνή ακούγεται κάπως πιο «πρώιμη», κάπως πιο «ακατέργαστη». Παίζουν ρόλο και οι συνθήκες των συναυλιακών χώρων και κάποια λάθη που αναπόφευκτα γίνονται. Η Μποφίλιου είναι σπάνια περίπτωση. Η φωνή της είναι «μασίφ»! Δεν επηρεάζεται από κόσμο, καπνό, ήχους κλπ. Ακούγεται όπως στο cd (για να μην πω καλύτερη και θεωρηθώ υπερβολικός). Έτσι λοιπόν χθες ήταν μια υπέροχη νύχτα σε ένα υπέροχο live (γιατί έτσι το είδα εγώ – σαν συναυλία και όχι σαν πρόγραμμα πίστας).

Ομολογώ ότι δε μου αρέσει να βλέπω και να ακούω κάποιον τραγουδιστή ή κάποια μπάντα, καθήμενος. Η γενιά μας μεγάλωσε με την κόντρα «καρεκλάδων» και «ροκάδων»! Έτσι και εγώ σαν αυθεντικός ρόκερ αποφάσισα να δω και αυτήν την συναυλία, χωρίς να «κλείσω» τραπέζι. Τη «γραμματική» των νυχτερινών κέντρων, ποτέ δεν την έμαθα και δεν ξέρω πως «κλείνεται» το τραπέζι! Το Principal είναι μεγάλο. Είχε αρκετά ευρύχωρα απλωμένα τα τραπέζια – αλλά δυστυχώς δεν έγινε καλή πρόβλεψη για τους όρθιους, ώστε να μην είμαστε αναγκασμένοι να πάμε τέρμα πίσω. Έτσι κάπου αριστερά και μπροστά από κάποιες σκάλες και ενοχλώντας κάπως τους πίσω μου, είδα και «τράβηξα» ότι έπρεπε! Αυτό ήταν και το μόνο αρνητικό της βραδιάς – αλλά δυστυχώς μπορείς να το αποφύγεις μόνο αν αποφύγεις τη Νατάσσα (αλλά αυτό δεν γίνεται).

Η συνέχεια της βραδιάς είχε την κλασική στάση στη Ναυαρίνου για τοστ FIRST! Το οποίο έχει αλλάξει ιδιοκτησία, διακόσμηση και επανήλθε στην παλιά καλή ποιότητα (την οποία είχε χάσει για ένα διάστημα). Μετά SILVER DOLLAR για βοτκίτσα. Το μόνο μαγαζί, από αυτά που ξέρω, που μπορώ να πιώ άφοβα ποτό και να ξέρω ότι δε θα με βομβαρδίσουν! Μπήκα ενώ έπαιζε «smooth criminal»!!! To original του Michael Jackson, και όχι κάποια διασκευή, από ατάλαντους αμερικάνους που δεν μπορούν να βγάλουν δικά τους κομμάτια. Και το υπόλοιπο πρόγραμμα ήταν καλό και ποικίλο! Για τέλος άφησα το BERLIN αλλά μάλλον πήγα νωρίς. Έφτασα στις τέσσερις παρά τέταρτο αλλά ακόμα ήταν ψιλοάδειο!!! Στη μουσική ο Άλεξ «Rockin’ the Casbah, Rock the Casbah…», «I wanna live, I wanna live my life…» και διάφορα άλλα τέτοια. Στις 5 που έφυγα άρχισε να γεμίζει το μαγαζί. Δεν παύει να με εκπλήσσει αυτός ο κόσμος του Berlin.

Ο Ηρακλής και ο Μπάτμαν!

Τώρα που η ομάδα του Ηρακλή πέφτει, πρέπει όλοι μαζί να σπρώξουμε… προς την εύρεση λύσης!
Αγαπητέ οπαδέ του γηραιού ξέρω ότι δε σου πάει η δεύτερη εθνική! Ξέρω ότι θες να υποστηρίζεις μια ομάδα πρώτης γραμμής! Διαισθανόμενος, λοιπόν, τον πόνο και το μαράζι σου, προτείνω δύο πιθανές λύσεις:

Α) Επιλογή άλλης ομάδας. Η Καβάλα είναι μια καλή επιλογή. Ομάδα της βορείου Ελλάδος και μάλιστα με φανέλα σε Γαλανόλευκα χρώματα, όπως ο Ηρακλής. Άλλη μια επιλογή, στα ίδια χρώματα, είναι ο Ατρόμητος. Διότι και ο Ηρακλής της αρχαιότητας, ατρόμητος ήταν!

Β) Αν, παρόλα αυτά, δε θες να φύγεις σε άλλη πόλη, σου έχω και δεύτερη λύση! Ακολουθώντας τις ανάγκες της εποχής, μπορείς να συγχωνεύσεις την ομάδα σου με κάποια άλλη! Επιτέλους να αρχίσει να γίνεται πράξη, αυτό που όλοι λένε, ότι η Θεσσαλονίκη έχει μόνο μία ομάδα. Ας ξεκινήσει την συνένωση ο Ηρακλής και ο Άρης το κάνει αργότερα. Παραθέτω την φανέλα του νέου ΠΑΟΚ μετά την συγχώνευση (με λίγο μπλεδάκι) και το νέο κοινό σήμα των 2 συλλόγων (γηραιός δικέφαλος - 1908). Το κιτρινάκι θα προστεθεί του χρόνου με την ένωση και του Άρη στην ομόσπονδη ομάδα!

Τις δικαιοσύνης ήλιε ανόητε!

Εν μέσω χειροκροτημάτων ο Μίκης (όχι ο Θεοδωράκης) ανεβαίνει στη σκηνή. Το ποντίκι θα τραγουδήσει και απόψε για όλα τα τρωκτικά του δημοσίου.

Τραγούδι αφιερωμένο… σε δικαστές που με αποφάσεις τους εγκρίνουν αναδρομικά βουλευτών.
Τραγούδι αφιερωμένο… σε βουλευτές που με τη σειρά τους ψηφίζουν αυξήσεις μισθών για αρεοπαγίτες. Και πάει λέγοντας ο κύκλος…
Τραγούδι αφιερωμένο… σε 2 εξουσίες που αλληλοαβαντάρονται, επί χρόνια, σε μια σχέση δούνε και λαβείν.
Τραγούδι αφιερωμένο… σε κάστες ανθρώπων που έχουν συνηθίσει στα πλούτη και στα παχυλά «μεροκάματα»!
Τραγούδι αφιερωμένο… σε καρέκλες που έχουν λυγίσει από το «λίπος» της εξουσίας.
Τραγούδι αφιερωμένο… σε αυτούς που ισχυρίζονται, ότι ο μεγάλος μισθός προφυλάσσει από τους πειρασμούς του χρηματισμού και των ρουσφετιών!
Τραγούδι αφιερωμένο… σε αυτούς που πιστεύουν ότι ο ακέραιος χαρακτήρας, αρμόζει μόνο σε ρόλους παλιών ταινιών του Νίκου Κούρκουλου.

Οδυσσέα, πόσο ωραίο είναι να γράφεις όμορφους στίχους, και πόσο άσχημο να τους βλέπεις να κυλιούνται στη λάσπη της νεοελληνικής πραγματικότητας. Ευτυχώς μερικοί ποιητές έφυγαν νωρίς. Άλλοι πάλι όχι.
Μη παρακαλώ σας, μη, λησμονάτε τη χώρα τους…

Πρώτος, Τελευταίος, Αιώνιος!

«…ο θεός έπλασε έξυπνα τον κόσμο και έτσι μπορεί κάθε μας μέρα, να είναι ένα πείραμα. Μπορείς κάθε μέρα να ξεκινάς απ’ την αρχή…» Ο επίλογος της πρώτης ταινίας που εμφανίστηκε ο Θανάσης Βέγγος.

http://www.greektenies.com/plerophories/plerophories/magike-polis.html

Θανάση Πάρε Τ’ Όπλο Σου

«Θανάση Πάρε Τ’ Όπλο Σου». Ο καλός Θανάσης. Ο βασανισμένος «Σαμαρείτης». Ο αδικημένος Έλληνας. Ένας τεράστιος ηθοποιός σε έναν από τους τόσους εμβληματικούς ρόλους του. Κανένας άλλος δεν ταυτίστηκε περισσότερο με τους πόνους και τα βάσανα που έχει τραβήξει αυτή η χώρα. Καλό ταξίδι Θανάση.

Ο Θανάσης όλων των Ελλήνων.

4/5/2011. Κηδεύτηκε σήμερα ο ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ.

Οι περισσότεροι έλληνες βρήκαν λίγο χρόνο να πουν μια καλή κουβέντα ή να κάνουν μια καλή σκέψη για αυτόν τον απερίγραπτα καλό άνθρωπο και κορυφαίο ηθοποιό (λέξη η οποία πήρε την ακριβή της έννοια στο βίο και το έργο του Θανάση).
Κάποιοι άλλοι έγραψαν κάποιες αράδες βγάζοντας από μέσα τους τον πόνο που έχουμε όλοι μας για το χαμό του "δικού μας" Θανάση. Μεταφέρω το κείμενο του καλού φίλου Δημήτρη:
«Σήμερα έφυγε ο πιο γλυκός, ο πιο καλοσυνάτος, ο πιο καλόκαρδος, ο πιο συνετός και μετριόφρων Έλληνας ηθοποιός. Το ήθος και η αξιοπρέπεια αυτού του μεγάλου ανθρώπου ξεχώριζαν μέσα στον οχετό της ύβρεως και στον συρμό των τιποτένιων και ανικάνων ανθρώπων που ορίζουν τις τύχες μας και μας οδηγούν στον όλεθρο. Αντίο Θανάση μας, αντίο καλέ μας άνθρωπε.»
Και συμπληρώνει σε σχόλιο παρακάτω:
«Ήταν η ζωντανή απάντηση στην έπαρση και στην αλαζονεία του κάθε ψωνισμένου φελλού των ριάλιτι και ενός σταρ σύστεμ που προβάλλει υποπροϊόντα μιας άθλιας υποκουλτούρας, ως ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει αυτός ο τόπος. Ατάλαντοι, άσχετοι, σχεδόν απολίτιστοι νέοι, χωρίς καμία επίγνωση της ιστορίας αυτού του τόπου, απλώς πιθηκίζουν και αλαλάζουν...
Δεν μπορεί όντως να περιγραφεί η έννοια της καλοσύνης και του ήθους αυτού του ανθρώπου και αυτή τη στιγμή πραγματικά νιώθω ότι έχασα έναν δικό μου άνθρωπο, ένα κομμάτι από τα παιδικά μου χρόνια .
Ο σουρεαλισμός, οι καινοτομίες, η εκπληκτική σκηνοθεσία, το εκπληκτικό παίξιμο του αεικίνητου Θανάση, μα κυρίως η τόλμη και το θάρρος του να τα βάλει με το κατεστημένο της Φίνος Φιλμ θα μείνουν για πάντα στις καρδιές μας.»