Ο Αδόλφος έγειρε το κεφάλι του, μισοκοιμισμένος, στην αγκαλιά της απαλής, βελούδινης, μπορντό πολυθρόνας πίσω από το γραφείο του. Τον υπνώτιζε η κλασική μουσική που ήρεμα ξετύλιγε η βελόνα του πικάπ από τις πυκνές γραμμές του βυνιλίου. Ο αρωματικός καπνός του πούρου, που έσβηνε αργά, πότιζε το χώρο. Ένα χώρο γεμάτο με αντικείμενα που φρόντισε να στήσει παντού γύρω του ώστε να φαίνεται ότι δεν του λείπει τίποτα. Να πείθει και τον εαυτό του ότι δεν του λείπει τίποτα. Τα πάντα στη ζωή του τακτικά, μετρημένα και τετριμμένα. Ακόμα και τα συναισθήματά του εν πλήρη τάξει. Μέσα στο μυαλό του μια ζυγαριά ισορροπούσε καταστάσεις. Όμως ήταν κάτι που δεν έμπαινε στο ζύγι και αν έμπαινε χαλούσε την ισορροπία.
Οι σκέψεις των τελευταίων ημερών τον έχουν κουράσει. Το μυαλό του δεν ξεκολλάει από τη τριάντα χρόνια μικρότερη Σάρα. Την εικοσάχρονη υπηρέτρια που προσέλαβε πριν δέκα μέρες. Αν και αφεντικό, αυτά τα γαλάζια μάτια της, τον διαφεντεύουν, από την πρώτη στιγμή. Δεν μπορεί να πάει πίσω το χρόνο και να αποφύγει αυτό το πρώτο βλέμμα που τα αλλάζει όλα. Δεν του αρέσει αυτό που συμβαίνει, αλλά αδυνατεί να το ελέγξει. Η τετράγωνη λογική του προσπαθεί να τον αποτρέψει κι όμως αυτό το ανυπότακτο καρδιοχτύπι, τον ωθεί εκτός των ορίων του. Να κάνει τα πάντα. Να ψάξει τους τρόπους. Να πέσει όσο το δυνατόν χαμηλότερα και να μεταχειριστεί όλα τα μέσα για να κάνει δικό του το αντικείμενο του πόθου. Αυτός είναι ο έρωτας, ο αδερφός του εγωισμού. Ένα ολοκληρωτικό συναίσθημα που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πλήρη κατοχή.
Ο έρωτας δεν είναι αγάπη. Δεν ενδιαφέρεται για το καλό της λείας του. Τα κίνητρα του είναι καθαρά εγωκεντρικά. Υπάρχει για λόγους ατομικής αυτοϊκανοποίησης. Παθιάζει, Ματώνει, Ζηλεύει κάθε ίχνος ανεξαρτησίας και ανταγωνισμού. Λιώνει, Χάνεται, Σκοτώνεται με κάθε αναπάντητο τηλεφώνημα. Αναπνέει, Ελπίζει, Αναγεννιέται με κάθε νέο χαμόγελο. Ένας φτερωτός, πονηρός θεός χωρίς αρχές και περιορισμούς. Πολλές φορές προκαλεί την υπερβολή για να φανεί μεγάλος. Αλλά παραμένει μικρός σαν την διάρκεια τον συναισθημάτων που προκαλεί. Αυτός είναι. Ένας τρελός ποιητής. Μια υγρή νύχτα με χλωμά φώτα. Χιλιάδες σκέψεις ανορθόδοξες και άλογες.
Σκέψεις τον τρελαίνουν όλη τη μέρα. Σχέδια και φαντασιώσεις μπλεγμένες. Ακόμα και σε αυτόν τον ύπνο του, οι μικροί σπασμοί, τα ανήσυχα βλέφαρα και ο φουσκωμένος καβάλος, πρόδιδαν ότι το μυαλό ήταν σε αυτήν. Είναι βέβαιος ότι δεν μπορεί να την έχει και όμως δεν τα παρατάει. Είναι έτοιμος σαν άλλος Φάουστ να πουλήσει τα πάντα, ακόμα και την ψυχή του, για μια νέα όψη, ένα νέο σώμα, και ότι χρειάζεται για να την κερδίσει.
Ιδού το δίλημμα στο οποίο πρέπει να απαντήσει όποιος βρεθεί σε παρόμοια θέση. Είναι πιστός του θεού Έρωτα, αν είναι σε θέση να κάνει τα πάντα γι’ αυτόν. Αν δεν μπορεί τότε δεν είναι ερωτευμένος. Σωστά; Όχι. Δυστυχώς τα πράγματα είναι λίγο πιο σύνθετα. Ο υπέρτατος και υπερτιμημένος έρωτας, είναι το άλλοθι σου για ότι αλλάξεις και ότι πουλήσεις. Ακόμα και αν καταλήξεις ένα κορμί χωρίς μυαλό ο έρωτας σου θα έχει κερδίσει και εσύ θα νοιώθεις γεμάτος. Τι πρέπει να φοβηθείς πρώτα; Την ερωτική απόρριψη ή όλη αυτή τη μεταμόρφωση; Είναι το τίμημα του έρωτα αυτό;
Ένας άνθρωπος με αρχές και διαμορφωμένη προσωπικότητα, μέχρι πού μπορεί να φτάσει; Τι εκτίμηση και αυτοεκτίμηση μπορεί να κερδίσει από αυτό το τεστ; Ποιες μάχες μπορεί να δώσει μετά; Πως θα αντέξει, όταν ο μικρός γιός της Αφροδίτης, πάει να κάνει αλλού τα κόλπα του; Ο έρωτας αφού σου αφαιρέσει όλα τα όπλα και τις αντιστάσεις, σε αφήνει μόνο στο πεδίο μάχης, της αγάπης, όπου χρειάζεσαι αντοχή. Αυτό είναι το αγώνισμά σου.
Η αγάπη δεν είναι έρωτας. Ζει στη σκιά, μα ζει για πάντα. Ακόμα και όταν δεν μπορεί να φανερωθεί, νοιάζεται και φροντίζει. Δεν ενδιαφέρεται για κατακτήσεις. Ακόμα και όταν δεν λαμβάνει ανταπόκριση μένει εκεί ακλόνητη και ανιδιοτελής.
Αν είναι να βγάλεις μια κραυγή ερωτικού καλέσματος, σκέψου. Ξέρω ότι η λογική υπολειτουργεί αυτές τις ώρες… αλλά προσπάθησε. Αν αυτό που σε ωθεί είναι ο έρωτας σκέψου διπλά. Άσε το χρόνο να σε βοηθήσει. Αν όμως αυτό που έχεις να δώσεις είναι αγάπη τότε πάψε να σκέφτεσαι. Φώναξε το. Δε χρειάζεται να απεργάζεσαι μεγάλα σχέδια. Μην αφήνεις τις σκέψεις να σε τρώνε. Μη φράζεις την φωνή της καρδιάς σου με γελοία εμπόδια. Αυτό που έχεις, είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να δώσεις. Το περιμένει όπως όλοι μας. Το έχει ανάγκη όπως όλοι μας. Ότι και να σκέφτεται, θα νοιώσει ευτυχισμένη. Θα το δεις στο χαμόγελο της. Αν το νοιώθεις πες το. Πες το γιατί θα το ακούσει από λίγους και λίγοι από αυτούς θα το εννοούν. Έχει λιγοστέψει η αγάπη, σε αυτόν τον κόσμο. Το μεγαλύτερο μέρος της καταναλώνεται ανάμεσα σε γονείς και παιδιά. Αν αυτό που έχεις εκεί δεν είναι προσωπική ανάγκη αλλά πραγματικό ενδιαφέρον. Αν δε βλέπεις το εγώ σου μέσα του, πες το και ας φαίνεται αδύνατο. Αγάπη είναι αυτό το αδύνατο.
Θα ξυπνήσεις μέσα στον ίδιο κόσμο, τα ίδια ήθη και τις ίδιες ιδέες. Ξέρω ότι, δε θα πάρεις καμιά από αυτές της σκέψεις στα σοβαρά και θα κάνεις τα δικά σου ερωτικά και άλλα εγκλήματα, αλλά αυτή είναι η σύνθετη απάντηση, σε ένα σύνθετο δίλλημα. Εγώ είμαι απλά ο αγγελιοφόρος της. Καλημέρα.
