Σε όλες τις ταινίες του Tarantino, οι ηθοποιοί σου δίνουν την αίσθηση ότι απαγγέλουν, σα νέοι «Τραγικοί», που ναι μεν έχουν μάθει απ’ έξω τα κείμενα, αλλά δεν καταλαβαίνουν ακριβώς το νόημά της γλώσσας. Δεν έχουν «μπει στο πετσί» των λεγομένων.
Βέβαια το μέγεθος αυτού του ελαττώματος, έχει σχέση και με τον εκάστοτε ηθοποιό. Το τελικό αποτέλεσμα φυσικά βαρύνει τον σκηνοθέτη, αλλά στις περισσότερες ταινίες του, το αντιπαρέρχεσαι γιατί ο τρόπος που «στήνει» σκηνοθετικά τις ιστορίες του, είναι κορυφαίος!
Χθες βράδυ το STAR channel είχε την, κατά πολλούς, χειρότερη ταινία του, με τον τίτλο: «Death Proof».
Εδώ ο Quentin σου δίνει την αίσθηση, ότι έκανε ολόκληρη ταινία, για να αποδείξει, ότι μπορεί με πολύ φυσικό τρόπο να «δώσει» την εικόνα ενός κομμένου γυναικείου ποδιού που πετιέται στην άσφαλτο, μετά από τρακάρισμα.
Μέτρια σκηνοθεσία, μέτριο παίξιμο και το στυλ «παλιού φιλμ» στην εικόνα, αντί να αποτελεί προσόν, τελικά προστίθεται στα υπόλοιπα αρνητικά.
Όλα αυτά είναι γνωστά λίγο ως πολύ. Αλλά (ξανα)βλέποντας χθες την μισή ταινία (τόση άντεξα), άλλο ήταν το ερώτημα που γεννήθηκε στο μυαλό μου. Η Αμερική είχε αρκετούς ψυχοπαθείς δολοφόνους και το Hollywood βγάζει πολλές ταινίες για τέτοιους τύπους. Τελικά έχουν σχέση αυτά τα δύο?
Ο καλλιτέχνης, μπορεί να εμπνέεται από όπου θέλει. Αλλά η βία που συνεχώς αυξάνεται, είναι μόνο αποτέλεσμα των αντιθέσεων που υπάρχουν στην κοινωνία της Αμερικής (και όχι μόνο) ή μήπως οι ταινίες, είναι ένα καλό εγχειρίδιο «επιτυχίας με χρήση βίας»?
Βέβαια, ο Ταραντίνο πάντα κάνει χρήση της «θείας δίκης» και της «κάθαρσης» στο τελείωμα των έργων του, αλλά το – αιωνίως αναπάντητο - ερώτημα παραμένει:
Τελικά η τέχνη εμπνέεται από τη ζωή ή μήπως η ζωή αντιγράφει την τέχνη?
