Το βασίλειο τους για μια καρέκλα!

Η χθεσινή βραδιά (Σάββατο 7/5/2011) είχε ένα ωραίο live, και μια μεταμεσονύκτια βόλτα που τελικά είχε ενδιαφέρον.

Η Νατάσσα ήταν υπέροχη στο «Principal». Η πρώτη φορά στη «ΓΑΙΑ», δεν ήταν τυχαία (έκανα και ρήμα)! Επιτυχία που επαναλαμβάνεται, γίνεται θεσμός. Όλοι οι τραγουδιστές/τριες στο στούντιο, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ακούγονται βελτιωμένοι! Στις συναυλίες πάντα η φωνή ακούγεται κάπως πιο «πρώιμη», κάπως πιο «ακατέργαστη». Παίζουν ρόλο και οι συνθήκες των συναυλιακών χώρων και κάποια λάθη που αναπόφευκτα γίνονται. Η Μποφίλιου είναι σπάνια περίπτωση. Η φωνή της είναι «μασίφ»! Δεν επηρεάζεται από κόσμο, καπνό, ήχους κλπ. Ακούγεται όπως στο cd (για να μην πω καλύτερη και θεωρηθώ υπερβολικός). Έτσι λοιπόν χθες ήταν μια υπέροχη νύχτα σε ένα υπέροχο live (γιατί έτσι το είδα εγώ – σαν συναυλία και όχι σαν πρόγραμμα πίστας).

Ομολογώ ότι δε μου αρέσει να βλέπω και να ακούω κάποιον τραγουδιστή ή κάποια μπάντα, καθήμενος. Η γενιά μας μεγάλωσε με την κόντρα «καρεκλάδων» και «ροκάδων»! Έτσι και εγώ σαν αυθεντικός ρόκερ αποφάσισα να δω και αυτήν την συναυλία, χωρίς να «κλείσω» τραπέζι. Τη «γραμματική» των νυχτερινών κέντρων, ποτέ δεν την έμαθα και δεν ξέρω πως «κλείνεται» το τραπέζι! Το Principal είναι μεγάλο. Είχε αρκετά ευρύχωρα απλωμένα τα τραπέζια – αλλά δυστυχώς δεν έγινε καλή πρόβλεψη για τους όρθιους, ώστε να μην είμαστε αναγκασμένοι να πάμε τέρμα πίσω. Έτσι κάπου αριστερά και μπροστά από κάποιες σκάλες και ενοχλώντας κάπως τους πίσω μου, είδα και «τράβηξα» ότι έπρεπε! Αυτό ήταν και το μόνο αρνητικό της βραδιάς – αλλά δυστυχώς μπορείς να το αποφύγεις μόνο αν αποφύγεις τη Νατάσσα (αλλά αυτό δεν γίνεται).

Η συνέχεια της βραδιάς είχε την κλασική στάση στη Ναυαρίνου για τοστ FIRST! Το οποίο έχει αλλάξει ιδιοκτησία, διακόσμηση και επανήλθε στην παλιά καλή ποιότητα (την οποία είχε χάσει για ένα διάστημα). Μετά SILVER DOLLAR για βοτκίτσα. Το μόνο μαγαζί, από αυτά που ξέρω, που μπορώ να πιώ άφοβα ποτό και να ξέρω ότι δε θα με βομβαρδίσουν! Μπήκα ενώ έπαιζε «smooth criminal»!!! To original του Michael Jackson, και όχι κάποια διασκευή, από ατάλαντους αμερικάνους που δεν μπορούν να βγάλουν δικά τους κομμάτια. Και το υπόλοιπο πρόγραμμα ήταν καλό και ποικίλο! Για τέλος άφησα το BERLIN αλλά μάλλον πήγα νωρίς. Έφτασα στις τέσσερις παρά τέταρτο αλλά ακόμα ήταν ψιλοάδειο!!! Στη μουσική ο Άλεξ «Rockin’ the Casbah, Rock the Casbah…», «I wanna live, I wanna live my life…» και διάφορα άλλα τέτοια. Στις 5 που έφυγα άρχισε να γεμίζει το μαγαζί. Δεν παύει να με εκπλήσσει αυτός ο κόσμος του Berlin.