Όταν μεγαλώσω θα γίνω κουκουλοφόρος... στο Ντουμπάι!

* Συνελήφθησαν 4 δεκατετράχρονοι που έφεραν 2 μολότοφ! Από μισό μπουκάλι ο καθένας. Όσο επιτρέπεται σε αυτήν την ηλικία. Απορώ γιατί να συλληφθούν.

* Τεράστιο συλλαλητήριο και δίπλα, σχεδόν σύριζα, ο μικρός Τσίπρας να προσπαθεί να τσιμπήσει κανένα ψιχουλάκι! Πέτα μικρό σπουργιτάκι... Θα σε φάνε οι γάτες του ΠΑΜΕ!

* Όλοι τους, στο Γουδί... Με τα κρεμμυδάκια...

* Αύριο μπορώ να παραγγείλω ειρηνικούς κουκουλοφόρους και πολεμοχαρείς διαδηλωτές; Μπας και αλλάξει τίποτα. Μπα! Πιο εύκολα μπορείς να παραγγείλεις Πίτσα με βατόμουρα!

* Κόκκινες σημαίες: Την μέρα στο Σύνταγμα. Την νύχτα στο Καραΐσκάκη!

* Είδα τους δεξιούς να δουλεύουν στα κανάλια. Τους αριστερούς να δουλεύουν στα πεζοδρόμια. Μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος. Τίποτα δεν άλλαξε και σήμερα!

* Οι ειδήσεις τελείωσαν. Σας ευχαριστούμε που επιλέξατε εμάς για την εξημέρωση σας. ΠΑΜΕ σε διαφημίσεις.

Ο ανύπαρκτος «Μπλε Δράκος»!

Αυτή είναι η φράση που χαρακτηρίζει το ομώνυμο κινέζικο χωριό μαζί με τους κατοίκους του. Οι άνθρωποι αυτοί αρνήθηκαν να παραχωρήσουν τη γη τους έναντι ευτελούς αντιτίμου, ώστε να δημιουργηθεί στην περιοχή, υδροηλεκτρικό εργοστάσιο. Από ότι μαθαίνω από το άρθρο του BBC, εν ονόματι της ανάπτυξης, η κινεζική κυβέρνηση ακολουθεί μόνιμα την τακτική αυτή. Αναγκάζει δηλαδή, κατοίκους της επαρχίας, να παραχωρούν τη γη των προγόνων τους και να συνωστίζονται ως εργάτες στα αστικά κέντρα, για να ικανοποιήσουν τις τεράστιες ανάγκες της εξωστρεφούς, πλέον, οικονομίας τους.

Παρά την άρνηση των κατοίκων του Μπλε Δράκου, η κυβέρνηση προχώρησε στην κατασκευή του φράγματος. Αυτή τη στιγμή το χωρίο τους, βρίσκεται κάτω από τόνους νερό. Οι κάτοικοι προσπαθούν να επιβιώσουν, σε παραπλήσιο αυτοσχέδιο οικισμό. Η προσπάθεια εμποδίζεται, με κρατικές πιέσεις που δεν σταματούν, μέχρι να πετύχουν την απομάκρυνση τους. Από τους χωριάτες, αφαιρέθηκαν οι ταυτότητες, άρα και όλα τα «προνόμια» που μπορεί να απολάμβαναν, ως πολίτες. Δεν έχουν πρόσβαση, σε καμιά από τις κρατικές δομές: Υγεία, Παιδεία, Ύδρευση και Ηλεκτροδότηση (όσο ειρωνικό και αν ακούγεται, το να ζεις χωρίς ρεύμα, δίπλα σε ένα τεράστιο εργοστάσιο ηλεκτρισμού – που κτίστηκε πάνω στο σπίτι σου).

Οι Γαλανοδρακιώτες προσπαθούν να επιβιώσουν με νερό, από αυτοσχέδια, πηγάδια. Με φαί από τις σοδιές τους. Με το λίγο ρεύμα που παράγουν τα πρόχειρα φωτοβολταϊκά που έχουν στήσει. Μορφώνουν από μόνοι τους τα παιδιά στο σπίτι και εύχονται τουλάχιστον αυτά να μη χρειαστούν περίθαλψη, με εμβόλια ή φάρμακα, που δεν έχουν. Ελπίζουν όλα αυτά να είναι προσωρινά και αύριο κάτι να αλλάξει. Να έλθει η λογική, σε μια χώρα που προτιμά την ανάπτυξη ως αυτοσκοπό, και όχι την ανάπτυξη για το λαό.

Η σύμπραξη οικονομικών συμφερόντων με τις κυβερνήσεις είναι γνωστή, από παλιά. Η δράση των μεγαλοπαραγόντων αυτού του κόσμου, είναι αδίστακτη, ειδικά σε πρώην κομμουνιστικές χώρες, που οι ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι αδύναμά ή ανύπαρκτα, όσο ανύπαρκτος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος ή μια ολόκληρη κοινότητα, από τη μια στιγμή στην άλλη. Μπορεί η Κίνα να είναι πολύ μακριά από δω, αλλά όσο στην κοινωνία μας αυξάνονται τα φαινόμενα αλλοτρίωσης, τόσο το παράδειγμα του Μπλε Δράκου, έρχεται πιο κοντά. Η οικονομία του καπιταλισμού είναι παγκόσμια, αλλά όχι για όλο τον κόσμο. Οι φτωχότεροι άνθρωποι και λαοί, γεύονται μόνο την απαξία του συστήματος. Μακάρι να κρατήσουμε την αλληλεγγύη και τη δημοκρατία μας σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να μην δούμε ανάλογα παραδείγματα και στην Ελλάδα, αλλά πολύ φοβάμαι για το αντίθετο.

http://www.bbc.co.uk/news/world-asia-pacific-15285839

Jobs & Apples

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια εταιρία που έβγαζε computers, σε πρώιμες εποχές. Τότε που αυτά προορίζονταν για χρήση, μόνο από ειδικούς. Τα χρόνια περνούσαν και η εταιρία προσπαθούσε να βελτιώνει συνεχώς τα μηχανήματα της, και να προχωράει τα επιτεύγματα του ανθρώπου, ακόμα πιο μπροστά. Οι καιροί ήταν δύσκολοι, γι’ αυτό η ανταλλαγή γνώσεων, μεταξύ ατόμων και ομάδων, ήταν άνετη και αγαθή (δεν είχε εισχωρήσει, ακόμα, ο άκρατος καπιταλιστικός ανταγωνισμός). Στα πλαίσια αυτής της αγαστής συνεργασίας, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80, ο ιδρυτής της εταιρίας γνώρισε έναν νεαρό, προγραμματιστή, τον Bill (που αργότερα έμελε να γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο). Με τη βοήθειά του, δημιουργήθηκε ένα πρωτοποριακό λειτουργικό σύστημα, βασισμένο σε ανοιγόκλειόμενα παράθυρα, εύληπτα εικονίδια και μενού, που έκαναν την χρήση του υπολογιστή, παιχνιδάκι.

Ο Bill, που από τότε έβλεπε την μελλοντική άνθηση και κερδοφορία του τομέα, πρότεινε να πατεντάρουν αυτό το λειτουργικό σύστημα. Ο Steve όντας πιο κοντόφθαλμος, και ίσως πιο ρομαντικός, αρνήθηκε να κρατήσει μια τέτοια γνώση, μόνο για όφελος της εταιρίας του. Σε ανταπόδοση αυτού του αλτρουισμού, ο συνεργάτης του, μετά από λίγα χρόνια, κυκλοφόρησε το ίδιο περίπου πρόγραμμα, με όνομα, που είχε σχέση με αυτό ακριβώς που ήταν (“windows”). Κατοχύρωσε, στο όνομα του το σύστημα, και με μεθόδους αθέμιτου ανταγωνισμού, άρχισε να καταπίνει μια μετά την άλλη, διάφορες εταιρίες του κλάδου. Η τακτική της Microsoft ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το όνομα της. Έγινε πολύ μεγάλη και πολύ σκληρή απέναντι σε όποιον, προσπαθούσε να βγάλει νέες ιδέες, σε δημιουργικά καινοτόμα projects. Με μια πορεία γεμάτη εξαγορές, απειλές και μονοπωλιακές τακτικές η εταιρία του Bill έγινε η μεγαλύτερη στον κόσμο.

Στον αντίποδα η εταιρία του Steve πέρασε δύσκολες χρονιές, αλλά δεν ξεπουλήθηκε. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 έφτασε στα πρόθυρα του κλεισίματος. Από κυρίαρχη εταιρία υπολογιστών, έπεσε στα μονοψήφια ποσοστά πωλήσεων. Ο χώρος μας, αυτός των δημιουργικών – εικαστικών – επαγγελμάτων, την στήριξε σε εποχές που κανένας δεν αγόραζε. Οι γραφίστες και οι διαφημιστές, ακόμα και στα πέτρινα χρόνια, είχαν φετίχ να δουλεύουν σε ένα Mac (Macintosh τότε). Αργότερα μαζί με την αλλαγή της χιλιετίας, άλλαξε και η μοίρα. Μια ομάδα από αγίους (Αϊ Μακ, Αϊ Φον, Αϊ Ποντ, Αϊ Παντ κλπ) έφερε ξανά τον Steve στον παράδεισο.

Χθες 5 Οκτωβρίου του 2011, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 56 ετών, ο Steve Jobs, για έναν άλλο παράδεισο, πολύ μακριά από αυτόν των μικροτσίπ. Ήταν ο ιδρυτής της Apple αλλά κυρίως οραματιστής. Ένας άνθρωπος που έβλεπε πόσο ψηλά μπορεί να πάει η ανθρωπότητα, αν οδηγηθεί από άτομα με φαντασία και όραμα. Σε αυτόν λοιπόν αφιερωμένο, το κείμενο αυτό, με ένα υστερόγραφο για το τέλος:

Η γνώση πρέπει να είναι ελεύθερη, από όλους και για όλους. Η γνώση είναι αγαθό και όχι προνόμιο. Οι ιδέες πρέπει να κινούνται ελεύθερα και ανεξάρτητα. Οι ιδέες δεν πρέπει να φυλακίζονται μέσα σε τοίχους πολυεθνικών, για να πλουτίζουν κάποιοι λίγοι και «εκλεκτοί». Η εποχή των νέο-τσιφλικάδων της γνώσης, δεν μπορεί να πάει μακριά.