Αρκετές φορές σε μακρόχρονες σχέσεις, πολλά πράγματα εννοούνται, γι’ αυτό και δεν λέγονται. Έρχεται ο καιρός όμως, που κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν. Ο Μάκης Δραγάνης είναι ο πιο παλιός μου φίλος. Είναι τόσα τα χρόνια που πέρασαν, από την έναρξη αυτής της φιλίας, που δεν μπορώ, καν, να τα μετρήσω.
Τις ημέρες των εορτών του Πάσχα και των διακοπών μου στο χωριό, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το νέο μουσικό πόνημα του Μάκη. Με νέο όνομα: E.N.D. Κάναμε λογότυπο και αφίσες. Βρέθηκα σε κάποιες πρόβες του νέου γκρουπ. Είδα και άκουσα την εξέλιξη τους. Είδα και βιντεοσκόπησα το πρώτο τους live ξημερώματα πρωτομαγιάς του 2011! Μια σειρά από παλιά και νέα κομμάτια παρουσιάστηκαν σε ένα σετ που έφτανε κοντά τις 2 ώρες: Από τα κλασικά For whom the bell tolls, killed by death και paranoid μέχρι τα νεότερα rock n roll queen, promises, kryptonite και getting away with it (all messed up)!
Ανοιχτοί ορίζοντες, διευρυμένο ρεπερτόριο, γυναικεία φωνητικά, όχι μόνο αγγλικά - αλλά και ελληνικά τραγούδια και λοιπά νέα! Μαζί του ο «βράχος» του μπάσου, Κώστας Τόλγου, που μετράει ήδη 15 χρόνια συνεργασίας με το Μάκη. Στα ντραμς ο Βαγγέλης Βαρσαμίδης, τον οποίο εγώ είχα γνωρίσει την πρωτομαγιά του 1992 σε μια διαδρομή με τρένο προς Θεσσαλονίκη (για τη συναυλία των Sepultura). Μου τον είχαν συστήσει με το nickname «Βρασίδας» και τότε έπαιζε κιθάρα! Ακριβώς 19 χρόνια πριν!
Ο δεύτερος κιθαρίστας, ο Μπάμπης, είναι σχετικά πρόσφατος φίλος (σε σχέση με τους άλλους τρείς). Ακόμα πιο νέοι για μένα, είναι η Λία και ο Κώστας που και οι δύο τραγουδούν στην Μπάντα.
Έτσι λοιπόν, δεν ξέρω αν το κείμενο αυτό εκφράζει τους τρεις νέους, αλλά σίγουρα πάει γάντι στους 3 παλιούς. Όλα αυτά τα χρόνια άλλαξαν πολλά. Άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι έκαναν παιδιά, άλλοι χώρισαν. Αλλά, καθώς φαίνεται, ένα πράγμα έμεινε το ίδιο. Το πάθος των φίλων, για μουσική. Το πάθος για αυτόν τον ηλεκτρισμό, που μας διαπερνά με μια στριγκλιά από παραμορφωμένη κιθάρα. Για αυτό το ρίγος που νιώθουμε από το μπάσο, όταν συντονίζεται με τους χτύπους της καρδιάς. Για αυτήν την τρέλα που μας πιάνει, όταν τα δίκασα θυμίζουν τύμπανα πολέμου!
Παρά τα χρόνια που πέρασαν, τα παιδιά συνεχίζουν την προσπάθεια τους και μάλιστα πολύ πιο έντονα! Με καθημερινές πρόβες βελτιώνουν την τεχνική και το δέσιμο τους. Με πάνω από 3 ώρες κάθε μέρα αυξάνουν το πρόγραμμά τους και μάλιστα όχι μόνο με διασκευές αλλά και με νέα δικά τους τραγούδια (wintering, shadows, expectations κλπ). Σύντομα θα είναι έτοιμοι για δικό τους δίσκο. Εμείς που είμαστε από Τυχερό, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τον Μάκη και τον Κώστα, να παίζουν σε διάφορα φεστιβάλ και συναυλίες. Όταν βλέπεις κάποιον συχνά, δυσκολεύεσαι να δεις τις βελτιώσεις. Κι όμως γίνονται - με κόπο και προσπάθειες ετών. Ευτυχώς παρά τη νωθρότητα που σου γεννά η ηρεμία του χωρίου, αρκετά άτομα συνεχίζουν να είναι δίπλα σε τέτοιες προσπάθειες. Είναι όλα αυτά τα άτομα που προτίμησαν να ξυπνήσουν λίγο αργότερα για την πρωτομαγιά, και να είναι εκεί για να υποστηρίξουν.
Ξέρω καλά ότι, ειδικά στην επαρχία, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τους μουσικούς. Λίγα λεφτά, Λίγος κόσμος, Λίγοι ακροατές, Λίγες δυνατότητες για εξέλιξη. Το ξέρω ότι όλα αυτά μπορούν να σε καταβάλουν. Είναι πολύ εύκολο να μετατραπείς σε επαγγελματία ταβλαδόρο! Είναι πολύ εύκολο να περνάς όλη τη μέρα σου άσκοπα, πίνοντας μπίρες και κάνοντας κριτική σε όσους προσπαθούν για κάτι δημιουργικό. Γι’ αυτό έχει μεγαλύτερη αξία η προσπάθεια αυτών των ανθρώπων, που με προσωπικές στερήσεις και κόντρα στην κραταιά νοοτροπία, επιμένουν να ακολουθούν τον δύσκολο δρόμο. Επιμένουν στα δημιουργικά πάθη τους. Σε όλους αυτούς, αφιερωμένο αυτό το κείμενο. Στα παιδιά των E.N.D., αλλά και σε όλους όσους αντέχουν. Άλλωστε το ροκ είναι μαραθώνιος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου