Θεωρώ ότι ο καλλιτέχνης, δεν πρέπει να εξηγεί, ούτε να εξηγείται για το έργο του. Παρόλα αυτά θα αξιοποιήσω την ευκαιρία, για να κάνω μια αναφορά, περί γλώσσης:
Η ελληνική γλώσσα έχει πολλές αρετές και την προτιμώ στα κείμενα μου, γιατί μου δίνει μεγάλη ποικιλία έκφρασης. Όμως έχει ένα αρνητικό, που δεν το έχουν τα αγγλικά (δηλαδή τα αμερικάνικα), τα γερμανικά, πιθανόν και άλλες νεότερες και πιο ευέλικτες γλώσσες.
Στην ελληνική γλώσσα οι περισσότερες συνθέσεις λέξεων έχουν γίνει, στο παρελθόν και έχουν ενσωματωθεί στη γλώσσα. Οι υπόλοιποι συνδυασμοί λέξεων δεν έγιναν, όχι γιατί κάποιος από τους «γίγαντες του πνεύματος» δεν τους σκέφτηκε, αλλά γιατί δεν έπρεπε να γίνουν. Οι άνθρωποι είχαν μέτρο και κυρίως καλή αισθητική (τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις).
Να δώσω ένα παράδειγμα: Στο συγκεκριμένο σχέδιο αντί για τα «LuckyLand» & «LuckyLake» θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω κάτι σαν «ΤυχερόΤοπος» & «ΤυχερόΤρυπα» (δεν βρίσκω κάτι που να έχει σχέση με λίμνη και να αρχίζει από Τ)! Πόσο χάλια είναι και τα δύο! Ακόμα και στα γερμανικά θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα συμπαθητικά: «TicheroTeil» & «TicheroTeich» (αλλά μεταξύ των ξένων γλωσσών η διεθνής προηγείται).
Τώρα θα μου πεις, γιατί μπαίνεις στον κόπο να τα γράφεις όλα αυτά, αφού ξέρεις (και πιστεύεις) ότι η έμπνευση δεν έχει εθνικότητα. Είναι σαν να ρωτάς έναν στιχουργό «γιατί έγραψες το τραγούδι στα αγγλικά (ή ισπανικά, ή γαλλικά κλπ.) και όχι στα ελληνικά;». Είναι απλό: Γιατί έτσι του βγήκε. Δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Σε όποιον αρέσει, καλώς. Για τους άλλους, υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές…
Ας ζητάμε και ας παίρνουμε από κάθε γλώσσα, αυτό που μπορεί να μας δώσει. Δεν είναι όλα για όλους και δεν κολλάνε τα πάντα, παντού.
