1- Πέφτεις για ξεκούραση μετά τη δουλειά, ώστε να είσαι φρέσκος στη συναυλία και βάζεις ξυπνητήρι για τις 8 και μισή (να προλάβουμε και τα support groups – κάνουν καλή προσπάθεια και αυτά τα παιδιά).
2- Το ξυπνητήρι δε χτυπάει, γιατί έβαλες αφύπνιση 8:30 το πρωί (συνήθειο από την πρωινές εγέρσεις για δουλειά)! Ξυπνάς στις 10. Ετοιμάζεσαι άμεσα και τρέχοντας παίρνεις το πρώτο ταξί, που βρίσκεις μπροστά σου. Με αρκετή τύχη, βρίσκεσαι στο χώρο λίγο μετά τις 10 και τέταρτο (ευτυχώς που τα λαδάδικα είναι κοντά).
3- Παρά την τεράστια καθυστέρηση, προλαβαίνεις ενάμισι τραγούδι από το τελευταίο support! Η έλλειψη σωστού προγραμματισμού των ελλήνων καμιά φορά μπορεί να είναι και χρήσιμη.
4- Το headline συγκρότημα ξεκινάει! Από την αρχή πρέπει να φας μια μπότα στη μάπα, ένα γερό πάτημα στα νύχια των ποδιών και μια αγκωνιά στα παΐδια! Τα έφαγες? Αν ναι είσαι στη σωστή συναυλία, όλα θα παν καλά!
5- Οι θερμόαιμοι οπαδοί παίρνουν καρτελάκι με αριθμό προτεραιότητας. Ανεβαίνουν από τα δεξιά της σκηνής όπου υπάρχει προβλεπόμενος χώρος για την είσοδο και ακολουθώντας την σειρά τους κάνουν stage diving (τα γνωστά σαλτανάκια)! Αυτό το χύμα της δεκαετίας του 80 πέρασε! Τώρα τα security παίζουν το ρόλο τροχονόμου! Πρέπει να ξέρουν από που θα ανέβει ο οπαδός, για να ρυθμίσουν την κίνηση, επί σκηνής!
6- Μετά τα 2-3 πρώτα τραγούδια ο ενθουσιασμός του κοινού ξεθυμαίνει. Μην στεναχωριέστε όμως. Θα ξανάρθει προς το τέλος της συναυλίας με λίγο κούνημα (…του κεφαλιού και κάνα δυο ακόμα παλιά hits)! Τελικά το Thrash Metal είναι γκαζόζα!
7- Στο ενδιάμεσο μπορείς να πετάς προς το συγκρότημα ατάκες όπως: «Παίξε ρε μαλάκα και άσε τις κουβέντες! Στο thrash δεν μιλάνε!», «Αχ μην μας κοιμήσεις κι άλλο, έλεος!» κλπ. To group δεν καταλαβαίνει τίποτα, γιατί είναι από Αμερική, αλλά εσένα σε κάνουν να νιώθεις έξυπνος και γίνεσαι το επίκεντρο της παρέας.
8- Πρέπει να δείξεις στους υπόλοιπους ότι είσαι αυθεντικός θράσερ! Πρέπει να χαλάς τον κόσμο μόνο όταν ακούς το παλιό υλικό από τον πρώτο και το πολύ δεύτερο δίσκο (ακόμα και αν ήσουν αγέννητος όταν είχαν βγει αυτοί οι δίσκοι). Στον αντίποδα: πρέπει να σνομπάρεις τα νέα τραγούδια (γιατί το thrash πλέον δεν είναι όπως τις παλιές καλές εποχές)!
9- Βλέποντας αυτές τις αμφιθυμίες του κοινού, λογικό είναι η μπάντα να κάνει περιοδεία εορτάζοντας τα 25 χρόνια, 5 μήνες και δώδεκα μέρες, από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου και να αφήνει στην άκρη το νέο υλικό.
10- Μια ακόμα νύχτα τιμής στα περήφανα γηρατειά του thrash μπήκε στο ημερολόγιο των αναμνήσεων! Αυτοί οι αμερικάνοι μεταλλάδες όταν πενηνταρίζουν μοιάζουν σαν συνταξιούχοι στρατιωτικοί που βγαίνουν για κυνήγι (γιλέκο, καουμπόικο καπέλο, μπότες κλπ)! Με τα χρόνια αφήνουν τα καρφιά και τα jeans! Ασπάζονται το στιλ των προγόνων τους. Αν είχαμε και στην χώρα μας, ενεργούς παλαιμάχους του thrash metal, μπορεί να τους βλέπαμε με τραγιάσκα, τσιμπούκι και γιατί όχι με κάτι πιο κλασικό όπως φουστανέλα και τσαρούχια! Άσχημα τα γηρατειά στο μέταλ!
* Κείμενο με αφορμή την συναυλία των WHIPLASH στο 8-ball (Παρασκευή 15/4/2011) που τελείωσε 10 λεπτά πριν την έναρξη των γενεθλίων μου, έτσι για το σπάσιμο.
1 σχόλιο:
Να προσθέσω και ένα υστερόγραφο: Το Thrash είναι Μουσική Μικροκυμάτων! Τα τραγούδια που άλλοι τα παίζουν σε 5-6 λεπτά ο θρασάς μπορεί να τα παίξει σε λιγότερο από την μισή διάρκεια. Παρατήρηση για όσους, αισχρούς, τόλμησαν να συμπεράνουν, με βάση το κείμενο, ότι ήταν μικρή μια εμφάνιση που κράτησε από 11 παρά τέταρτο ως 12 παρά δέκα (μαζί με το encore)! Μεταφράζοντας το σε ώρα «κανονικής μουσικής» αυτό ήταν τουλάχιστον 2μιση ώρες Live!
Δημοσίευση σχολίου