Γονείς - ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

Η συνομωσία των Αντιολυμπιακών εισχώρησε και στα «παιδικά»!

Έρευνες του πανεπιστημίου του Cambridge, απέδειξαν ότι ο GUMMY BEAR οδηγεί τα παιδιά να γίνουν οπαδοί του ΠΑΟ! Ο Μπομπ ο Σφουγκαράκης παράγει οπαδούς της ΑΕΚ! Και ο Μίκυ Μάους οπαδούς του ΠΑΟΚ!

Επιτέλους, τέλος στις ύπουλες μεθοδεύσεις, που απομακρύνουν την νεολαία, από τον ίσιο δρόμο προς τον ΟΛΥΜΠΙΣΜΟ!

Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας κοκκινόασπρος ήρωας δεν έχει προωθηθεί στο τηλεοπτικό και έντυπο κατεστημένο. Το αντιολυμπιακό μίσος καλλιεργείται από τις μικρές ηλικίες. Αίσχος!!!

Στον Πυρετό της Ελληνικής λόξας!

Στις 7 Ιανουαρίου του 1982 παίχτηκε το 1ο επεισόδιο της σειράς FAME, ως συνέχεια της πετυχημένης ομώνυμης ταινίας του 80. Η σειρά προβλήθηκε λίγα χρόνια μετά και στην Ελλάδα, με τίτλο «Στον πυρετό της δόξας». Άρα το θέμα είναι γνωστό και σε μας: Μια σχολή χορού με όλες τις ιστορίες και τις κόντρες μεταξύ σπουδαστών και καθηγητών.

Ο ΑΝΤ1 ξαναζεσταίνει την ίδια συνταγή και μας «σερβίρει» στις 23/2/2011 το «STEPS» (πρωτότυπος μονολεκτικός τίτλος)! Περίπου 30 χρόνια μετά! Δηλαδή όσα χρόνια είμαστε πίσω από τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο! Μασήστε κορόιδα!

Ελπίζω τουλάχιστον τα ονόματα των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων να είναι αρκετά αλλαγμένα και να μην θυμίζουν εκείνα τα αξέχαστα του FAME. Ακόμη θυμάμαι και γελάω με ονόματα όπως Λήρου, Μπέντζαμιν, Μισέλ και Τζέσι!

Ο άνθρωπος που γύρισε από τα… σκουπίδια!

Διευκρίνιση για την ιστορία: Χθες 18/3/2011 η εταιρία ΗΛΕΚΤΟΡ (συμφερόντων Γεωργίου Μπόμπολα – ΕΛΛΑΚΤΟΡ και ΠΗΓΑΣΟΣ εκδοτική) εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει ότι δεν έχει αναλάβει την κατασκευή του ΧΥΤΑ στην Κερατέα. Μάλιστα δεν έλαβε μέρος ούτε καν στο μειοδοτικό διαγωνισμό.

Όλες αυτές της μέρες μαζί με τις αντιδράσεις συμβάδιζε και το επιχείρημα τον αντιδρώντων ότι η κυβέρνηση «τα έκανε πλακάκια με τον Μπόμπολα», και του παραχώρησε και αυτό το έργο, για να μεγαλώσει περισσότερο την «αυτοκρατορία» του. Μάλιστα η φήμες έλεγαν, ότι στο «σκάνδαλο» αυτό – και στις αντιδράσεις τω κατοίκων - δεν αναφέρονταν τα κανάλια, επειδή και εκεί έχει μεγάλα συμφέροντα ο Μπόμπολας (ο οποίος όντως κατέχει το 25% του MEGA channel, την NOVA και την εφημερίδα Έθνος – αλλά φυσικά όχι όλο τον τύπο και τις τηλεοπτικές συχνότητες της Ελλάδος). Ίσως ο Μπόμπολας στον οποίο αναφέρονταν να ήταν ο γνωστός χαρακτήρας από την ταινία «Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη» (που υποδύθηκε με επιτυχία ο Λάμπρος Κωνσταντάρας). Αλλά, στο σενάριο της ταινίας, αυτός δεν ήταν επιχειρηματίας και τον έλεγαν Λουκά!

Ως γνωστόν οι συνομωσιολογία τρέφει τον έλληνα. Είναι ένα είδος παραμυθιού, για μεγάλα παιδιά. Μπορεί να δανείζεται μερικά στοιχεία από την πραγματικότητα, αλλά τα περισσότερα γεγονότα αποτελούν μυθοπλασία, κατασκευασμένη από τον συγγραφέα. Η αποδοχή μιας παράλληλης φανταστικής πραγματικότητας είναι ένας ωραίος τρόπος να γεμίζεις τις κουβέντες με τις παρέες όταν βγαίνεις για καφέ και ποτό! Σε κάνει να ξεφεύγεις από τη μιζέρια της ζωής σου. Αλλά παράλληλα είναι και ένας καλός τρόπος, να ξοδεύεις όλη την δημιουργικότητά σου και στο τέλος να μη σου μένει δύναμη να αλλάξεις αυτήν την μιζέρια.

Ως επίλογο θα καταλήξω σε 2 συμπεράσματα:

Α) Ότι είναι καλή η πλήρης ελευθερία του ιντερνέτ, αλλά συνάμα παίρνουμε πολλές σαβουρο-πληροφορίες! Δηλαδή, δήθεν ειδήσεις και σκάνδαλα, που βγαίνουν από αδιασταύρωτα κουτσομπολιά ή ακόμα χειρότερα, είναι κατευθυνόμενα από ανταγωνιστές κάθε είδους.

Β) Ότι η τοπική εξουσία είναι πολύ πιο αδίστακτη από την κεντρική. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν ελέγχεται. Ο κάθε τοπικός παράγοντας, σε μικρές κοινωνίες, μπορεί να φανατίζει τον κόσμο διασπείροντας φήμες. Τι καταφέρνει με αυτό; Πολλά. Συνήθως όμως τέτοιες μεθοδεύσεις εξυπηρετούν οικονομικά ή πολιτικά αυτόν που τις χρησιμοποιεί. Και άσε τον κοσμάκη να «τρώει» ιδεολογία! Από την εμπειρία που έχω στα τοπικά πράγματα του χωριού και της ευρύτερης περιοχής μου, αυτό έχω δει να συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

«Η Κερατέα είναι πόλη της Αττικής και έδρα του ομώνυμου δήμου. Βρίσκεται στα νότια της Αττικής, χτισμένη στους βόρειους πρόποδες του όρους Πάνειο σε υψόμετρο 190 μέτρων. Απέχει 40 χιλιόμετρα από την Αθήνα με την οποία συνδέεται μέσω της λεωφόρου Λαυρίου και 16 χιλιόμετρα από το Λαύριο.» Κείμενο από Wikipedia.

Η κάτοικοι της Αττικής (δηλαδή οι «Αθηναίοι» – αφού η Αθήνα έχει απλωθεί σχεδόν σε όλο το Νομό) έχουν μια μοναδική απαίτηση: Τα σκουπίδια που αυτοί παράγουν, να περνάνε και να τα παραλαμβάνουν εξωγήινοι, έτσι ώστε να καταργηθούν οι χωματερές, μαζί και η νέα, υπό κατασκευή στην Κερατέα, που τόσο ντόρο προκάλεσε.

Μέχρι η κυβέρνηση έρθει σε επαφή με UFO και κλείσει τη συμφωνία θα μπορούσαν τα σκουπίδια να αποθηκεύονται σε διπλανούς νομούς όπως Κορινθίας, Βοιωτίας, Εύβοιας και γιατί όχι σε κάνα νησάκι από τις Κυκλάδες.

Είναι τρελοί αυτοί οι Αθηναίοι!

“This is dangerous. Open up your head feel the shell-shock” (Μπόινγκ!!!) Mindfields

Το παρακάτω κείμενο μπορεί να θεωρηθεί ως το χρονικό ενός αποτυχημένου “live” (και τα εισαγωγικά στη λέξη live δεν είναι τυχαία – θα εξηγήσω παρακάτω). Αποτυχημένου σαφώς όχι από πλευράς προσέλευσης κόσμου, γιατί χθες η Θεσσαλονίκη κατάφερε και γέμισε το «παλατάκι» του ΠΑΟΚ.

Για να μην παρεξηγηθώ δηλώνω από την αρχή ότι οι PRODIGY είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τον όρο συγκρότημα, για αυτό το τρίο με τον ένα συνθέτη και τους 2 χορευτές-τραγουδιστές). Τους «παρακολουθώ» από τα τέλη του 1994. Δηλαδή από την εποχή του 2ου δίσκου “music for the jilted generation”. Δηλαδή τότε που άφηναν τα στενά όρια της dance μουσικής και με λογική crossover, άρχισαν να πειραματίζονται με άλλα είδη δημιουργώντας έναν εντελώς μοναδικό ήχο. Δυστυχώς λόγω πρώιμης στρατιωτικής θητείας δεν κατάφερα να τους δω τον Μάιο του 1995 όταν ήρθαν για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη (για συναυλία αλλά και τα γυρίσματα του video clip “No good” σε μια αποθήκη του Λιμένα Θεσσαλονίκης). Άρα το μοναδικό μέτρο σύγκρισης που έχω είναι η εμφάνιση τους στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1999 στο Rockwave festival. Και το μοναδικό μέτρο κρίσης είναι η προσωπική μου αισθητική και η απαίτηση μου όταν πληρώνω για να δω κάτι, αυτό να αξίζει (έστω και αν αυτό κοστίζει 40ευρώ – που μπορεί να θεωρηθεί λογική τιμή σε σχέση με άλλα που ανεχόμαστε από τους βρικόλακες-διοργανωτές συναυλιών στην Ελλάδα).

Το απόγευμα του Σάββατου 18/9/2010 ξεκίνησε καλά. Έφτασα στο χώρο στις 18:45. Αν και κάπως καθυστερημένος, πρόλαβα μια καλή θέση, στην ουρά για την Αρένα. Οι πόρτες άνοιξαν στην ώρα τους (19:30) και εγώ βρέθηκα στη δεύτερη σειρά μπροστά στη μπάρα, και περίπου 3 μέτρα αριστερότερα του κέντρου (θέση που κράτησα και μέχρι το τέλος του show). Όλα πήγαιναν καλά μέχρι και την καθυστερημένη έξοδο των PRODIGY στις 22:13. Δεν με πτόησαν ούτε οι ψευτοτσαμπουκάδες μερικών, αλλά ούτε και τα 5 μαυροτσίγαρα που αναγκαστικά κάπνισα, μια και στη Θεσσαλονίκη μάλλον θεωρείται μαγκιά να μαστουρώνεις απροκάλυπτα οπουδήποτε αδιαφορώντας για τους γύρω σου. Εγώ είχα πάει για να περάσω καλά και αυτό είχα διάθεση να κάνω.

Όμως από κει και πέρα άρχισαν να πραγματικά προβλήματα:

Ξεκίνησαν με το «World’s on fire», μετά το «breathe» και συνέχισαν με το «omen», αλλά εμένα από την αρχή κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Ο ήχος ήταν ελεεινός. Σαν να είχες αφαιρέσει από τα κομμάτια όλα τα μελωδικά πλήκτρα και να έμειναν μόνο τα μπάσα και 2 γαιδουροφωνάρες να «ουρλιάζουν» μπροστά-μπροστά. Συνέχισαν απτόητοι με τα ίδια χάλια… «poison», «firestarter», «warrior’s dance», «take me to the hospital», «thunder», «voodoo people», «invaders must die» κλπ. (την ακριβή σειρά δεν τη θυμάμαι). Αυτό ήταν. Από την αριστερή εναέρια στήλη ηχείων δεν έβγαιναν καθόλου πρίμα (για τη δεξιά πλευρά δεν ξέρω). Αυτή η έλλειψη σε συνδυασμό με τα τουλάχιστον 10 τεράστια subwoofer, κατά μήκος μπροστά στη σκηνή, δημιουργούσαν ένα καταστροφικό αποτέλεσμα. Ο ηχολήπτης ξύπνησε αργά. Στις τελευταίες λούπες του «smack my bitch up» τα πρίμα ήρθαν στο ύψος που έπρεπε να είναι από την αρχή. Μόνο που με το συγκεκριμένο τραγούδι έκλεινε μια ώρα από την έναρξη και ήταν η ώρα που το group μπήκε μέσα για να βγει μετά από λίγο για τα τελευταία κομμάτια, που έστω αυτά τα ακούσαμε όπως έπρεπε («no good»,» their law», «out of space» και κάνα-δυό ακόμα). Η συναυλία έληξε ακριβώς στις 23:40 (χωρίς άλλο encore).

Έτσι λοιπόν –λόγω στραβού ήχου- άρχισα να προσέχω και τα υπόλοιπα στραβά:

- Καταρχήν ο χρόνος της συναυλίας. Ούτε καν μια-μησι ώρα (μαζί με τα κενά και τα μπλα-μπλα ανάμεσα στα τραγούδια). Θα μου πεις υπάρχουν και οι Placebo που έπαιξαν 45 λεπτά την προηγούμενη βδομάδα. Από πότε μίκρυναν τόσο τα sets? Πρέπει δηλαδή να το θεωρούμε δεδομένο πλέον ότι μια νορμάλ συναυλία διαρκεί μια ώρα και κάτι ψηλά? Τόσο πολύ βαριούνται τα live μερικοί καλλιτέχνες?

- Όσο περίμενα παρατηρούσα το στήσιμο της σκηνής. Περίπου 70 strobo-lights παραταγμένα σε τρέσες μπροστά, πίσω και στο μέσο, πάνω από τη σκηνή. Δεν έχω ξαναδεί μαζεμένα τόσα πολλά, αλλά συνάμα και τόσο κακά χρησιμοποιημένα. Με εναλλαγές χρωμάτων και σχημάτων θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα μαγευτικό θέαμα, αλλά το light-programming περιόρισε τα περισσότερα από αυτά, σε ρόλο απλών προβολέων.

- Το ήξερα ότι οι Prodigy δεν είναι και το πιο «βαθύ» από τα ακούσματά μου. Αλλά παρόλα αυτά, πίστευα ότι αυτή η λιτότητα, με στίχους «slogan», γινόταν από μινιμαλιστική άποψη και όχι επειδή δεν είχαν τίποτα περισσότερο να πουν. Ε! λοιπόν χθες έκαναν τεράστια προσπάθεια να μου το επιβεβαιώσουν το αντίθετο. Οι μόνες φράσεις που ακούστηκαν ανάμεσα στα τραγούδια (κυρίως από τον Maxim) ήταν «My Prodigy people», «My warriors», «My Greek people» και 1-2 ακόμα πιο ανούσια. Τίποτα που να σημάνει κάτι. Τίποτα που να έχει κάποια αξία ώστε να το θυμάσαι.

- Οι Prodigy παίζουν ένα μίγμα μουσικής πολύ έντονο και πολύ ενεργητικό. Πριν 10 χρόνια οι χορευτές-τραγουδιστες Keith Flint & Maxim το υποστήριζαν όπως έπρεπε, γιατί ήταν αεικίνητοι! Όπως φάνηκε όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο δυσκίνητοι γίνονται. Και πραγματικά διερωτώμαι , τα επόμενα χρόνια, πως θα στηριχτεί συναυλιακά το show τους όταν οι δυο τους θα έχουν μετατραπεί σε «σκέτοι» τραγουδιστές και - εμφανώς - δεν είναι οι χαρισματικοί frontmen που χρειάζονται για αυτή τη δουλειά και για το μέγεθος του ονόματος τους.

- Από παλιά είχα μια αλλεργία στα live που δεν είναι και τόσο «ζωντανά». Και μόνο η λέξη playback αρκεί για να μου ανεβάσει την πίεση. Το έχω συνδέσει και με την εγχώρια pop σκυλοκουλτούρα που αποσκοπεί στο μέγιστο κέρδος με τα λιγότερα έξοδα (γιατί να πληρώνεις μεροκάματα για μουσικούς και ηχητικά? Ένα cd-player και μια τραγουδιάρα αρκούν). Θα με ρωτήσει κάποιος. «Γιατί το λες αυτό? Είδες κάποιον χθες να παίζει playback?». Δε λέω αυτό. Άλλωστε βάζω στα θετικά της χθεσινής εμφάνισης ότι όλα τα κομμάτια ήταν σαφώς αλλαγμένα από πλευράς ενορχήστρωσης. Δηλαδή δεν ακούσαμε μια DJ-επιλογή από κομμάτια των Prodigy όπως είναι στα cds. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι αρκετά από τα σαμπλαρισμένα φωνητικά παρέμειναν έτσι και δεν τραγουδήθηκαν – έστω και αλλαγμένα – ζωντανά. Όμως πιο άσχημο ήταν ότι στη σκηνή υπήρχε ένας κιθαρίστας ο οποίος δεν έπαιζε σχεδόν τίποτα. Σε κομμάτια όπως το «Their law» και «Voodoo people» τα βασικά κιθαριστικά riffs παιζόταν έτοιμα από τα μηχανήματα του Liam Howlett ενώ θα έπρεπε σε μια τίμια live ενορχήστρωση όλα αυτά να παιχτούν ζωντανά από τον κιθαρίστα. Ίσως γι’ αυτό να χρειαζόταν και όλος αυτός ο καπνός – για να μην φαίνεται ότι ο ρόλος του ήταν διακοσμητικός. Περίπου το ίδιο χρήσιμος ήταν και ο ντράμερ που συνυπήρχε πάνω στη σκηνή – μόνο που αυτός δεν μπορούσε το ίδιο εύκολα να προσποιηθεί ότι παίζει (άτιμο όργανο τα drums). Δυο μουσικοί δηλαδή που ήταν το άλλοθι ώστε να μη φαίνεται ότι όλη η μουσική βγαίνει προ-ηχογραφημένη από το μαγικό κουτί του Liam. Το 1999 που τους είχα δει, μου είχε κάνει εντύπωση και ακόμα τον θυμάμαι, ένας ξανθός τύπος ο οποίος άλλαζε όργανα (κιθάρα, μπάσο, ντραμς) ανάλογα με τις ανάγκες του κομματιού. Και πραγματικά «έβγαζε δουλειά» (Πρέπει να λεγόταν Kieron Pepper).

Προς επιβεβαίωση των πιο πάνω, στο τέλος της συναυλίας ο Liam, πέταξε ένα laptop (στο κάτω-κατω αυτός είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής). Ενώ μια μπαγκέτα που πέταξε ο ντράμερ, ερχόταν κατά πάνω μου και είναι γνωστό ότι λόγω ύψους πιθανώς θα την είχα σήμερα στο σπίτι μου, αλλά δεν έκανα καν τον κόπο να απλώσω το χέρι για να τη διεκδικήσω. Ενθύμια από μουσικούς «μαϊμούδες» δεν θέλω.

- Και κάτι για τελείωμα. Οι καιροί που η Ελλάδα ήταν χωριό πέρασαν. Πλέον έχουμε ακούσει, έχουμε δει και ξέρουμε. Όσοι έρχονται εδώ να ξέρουν ότι δεν είμαστε ινδιάνοι. Δεν εντυπωσιαζόμαστε με καθρεφτάκια. Να σταθούν στο ύψος τους – από όλες τις απόψεις - αλλιώς θα φάνε φούμο. Μαύρο δαγκωτό!!!

Ω! OZZY! Ο μουσκεμένος τη βροχή δεν την φοβάται!

Η αδερφή μου έχει μια λατρεία σε ότι έχει σχέση με την Ιρλανδία. Αρκεί ένα Ο’ ανάμεσα σε όνομα και επώνυμο για να αλλάξει προς το βέλτιστο την διάθεσή της απέναντι σε κάποιον. Αν λοιπόν ανακάλυπτε ότι ο ΟΖΖΥ είναι ιρλανδός θα τον συμπαθούσε περισσότερο και από μένα. Αυτή την προσπάθεια αλλαγής εθνικότητας του εμβληματικού metal front man επιχείρησε ο τύπος που τύπωσε το Τ-shirt: OZZY O BOURNE. Μου θύμισε την παλιότερη προσπάθεια «γαλλοποίησης» των SISTERS OF MERCI (τo i με Ιώτα!) πίσω στο rockwave του ‘97. Η βιασύνη για εύκολο κέρδος δημιουργεί πολλές φορές μια κακή αντιγραφή. Ένας αναγραμματισμός, ένα ορθογραφικό λάθος, ένα ξεχασμένο γράμμα και έχεις μια αστεία «μαϊμού». Το περίεργο είναι πως την «μαϊμού που όζει», την είδα σε αρκετές κόπιες μέσα στο χώρο της συναυλίας, ενώ η παλαιότερη των «Αδερφών του ευχαριστώ» πήγε άπατη. Κάποιος πόνταρε στο ότι οι μεταλλάδες είναι αγράμματοι οπαδοί που αγοράζουν ότι και αν τους σερβίρεις και έβγαλε κέρδος από αυτό.

Οι πάγκοι έξω από τις συναυλίες, με τα αντιγραμμένα μπλουζάκια και τα υπερκοστολογημένα σάντουιτς, είναι η κακή πλευρά της Ελλάδας. Αυτή της αντιγραφής, της αρπαχτής, της έλλειψης πρωτοτυπίας και φαντασίας. Ευτυχώς η Ελλάδα έχει και την άλλη όψη: Οι POEM βγήκαν στη σκηνή από τις 7:53 ως τις 8:25. Το stoner rock είναι τo είδος που συνεχίζει την μουσική παράδοση των BLACK SABBATH. Όταν όμως μπολιάζεται με νέους ρυθμούς και ανατολίτικα στοιχεία, τότε το αποτέλεσμα αποκτά την ιδιαίτερη σφραγίδα των POEM. Η ελληνική ροκ σκηνή έχει άποψη, φαντασία και πραγματικούς καλλιτέχνες με δυνατότητες. Έχει δώσει πολλά και αν στηριχτεί, από μας, έχει να δώσει ακόμα περισσότερα.

Αυτό το «ποίημα» ήταν η καταλληλότερη εισαγωγή για τον «Πρίγκιπα του σκότους». Ο Ozzy αποδείχτηκε εγγλέζος όχι μόνο στην καταγωγή αλλά και στο ραντεβού του: Στις 8:58 ακούστηκε η εισαγωγική μουσική και στις 9 είχε ήδη ξεκινήσει το «Bark at the moon». Ακλούθησε το single «Let me hear you scream», που ήταν και το μοναδικό κομμάτι που έπαιξε από τον νέο δίσκο. Μέχρι τις 11:08 ακούστηκαν όλα όσα έπρεπε να ακουστούν: «Mr. Crowley», «I don’t know», «Suicide solution», «Shot in the dark», «Killer of Giants», «Waiting for darkness», «Ultimate sin», «Flying high again», «I don’t want to change the world», «Mama I’m coming home», «No more tears», «Fire in the sky», «Crazy train» (καμία σχέση με το «τρελό φορτηγό» του Πάριου – αν και στην Ελλάδα έχουμε τρελούς σιδηροδρομικούς περισσότερους και από τους τρελούς φορτηγατζήδες). Ελπίζω την επόμενη φορά να παιχτεί και το μόνο που μου έλειψε: το «Miracle man» (γιατί εδώ έχουμε και τρελούς παπάδες). Προς το τέλος του σετ ο Ozzy αφιέρωσε το «Road to nowhere» (leads to me), στον φίλο του και άξιο αντικαταστάτη στο μικρόφωνο των Black Sabbath, Ronnie James DIO (που πέθανε πρόσφατα – RIP).

O Οzzy είναι, ίσως, ο μοναδικός τραγουδιστής-δημιουργός μεγάλου σχήματος που όταν ακολούθησε σόλο καριέρα έβγαλε ισάξια (για να μην πω καλύτερα) τραγούδια. Αυτό φάνηκε ζωντανά με την ομοιογένεια που παρουσίαζαν τα παραπάνω «δικά του» κομμάτια με τα τουλάχιστον 7 sabbathικά που έπαιξε: «Paranoid», «Iron man», «War pigs», «Black Sabbath» κ.α. Όλα τα κομμάτια ακούγονταν τόσο φρέσκα όσο και η πλειοψηφία του κοινού που αποτελούνταν από παιδιά που γεννήθηκαν πολύ αργότερα από την πρώτη κυκλοφορία του «Blizzard of Ozz», στη Βρετανία 30 χρόνια πριν (Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 1980). Ασορτί με το νεαρό κοινό έτσι ήταν και ο Madman στη σκηνή παρά το ότι έχει «πιάσει» το 61ο έτος της ηλικίας του.

Από το πρωί κατά τις 10:30 (όταν ξεκινήσαμε την εκδρομή) ο καιρός μας έδειξε της άστατες διαθέσεις του. Στη διαδρομή από Θεσσαλονίκη ως Μαλακάσα άλλοτε έβρεχε και άλλοτε όχι. Οπότε δικαιολογημένα όλοι μας είχαμε μια ανησυχία, λόγω του ανοιχτού χώρου «Terra Vibe». Ίσως γι’ αυτό και η προσέλευση του κόσμου ήταν, κάπως, μειωμένη (περίπου 8000). Όσοι τόλμησαν, ήρθαν. Οι υπόλοιποι έχασαν. Πάντως κατά την διάρκεια του live δεν έβρεξε, αλλά για εμάς που ήμασταν στις πρώτες σειρές, δεν είχε σημασία. Ο Ozzy εκτός από το να χτυπιέται και να χοροπηδαεί με τον χαρακτηριστικό τρόπο του, είχε δίπλα του και μια μάνικα. Η οποία δεν ήταν καθόλου διακοσμητική. Κατά την διάρκεια τον κιθαριστικών solos ο τρελλάρας την έπιανε και πετούσε νερό ανακατεμένο με αφρό. Πρώτα στον εαυτό του, μετά στα security (μερικούς μάλιστα τους έβαλε στο μάτι – τους έλουσε με δεκάδες λίτρα) και μετά στον κόσμο. Ανά 2-3 τραγούδια καλλιτέχνης και οι πρώτες σειρές γινόμασταν άσπροι. Κάποια στιγμή φάνηκε ότι του πέρασε η ιδέα να μπουγελώσει και τον Gas G την ώρα που έπαιζε σόλο. Αλλά άμεσα του έφυγε η διάθεση. Όχι πως με το μπουγέλωμα θα έδειχνε έλλειψη σεβασμού. Ο Ozzy έχει δείξει ότι όχι μόνο επιλέγει τους καλύτερους, αλλά παρά τον τεράστιο καλλιτεχνικό του όγκο, δείχνει σε αυτούς το σεβασμό που πρέπει (σε αντίθεση με άλλους που αντιμετωπίζουν τους μουσικούς σαν υπάλληλους ή ακόμα χειρότερα σαν εργαλεία για να κάνουν τη «δουλειά» τους). Ο τίτλος OSBOURNE είναι σαν πιστοποίηση ποιότητας. Όπως οι προκάτοχοι του Randy Roads, Jake Lee και Zakk Wylde έτσι και ο «δικός μας» Κώστας Καραμητρούδης (aka GAS G) πήρε την «σφραγίδα» ακριβώς γιατί αυτή τη στιγμή είναι ότι ήταν και οι υπόλοιποι στην εποχή τους. Ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες παγκοσμίως – και αυτό φάνηκε στο live.

Όπως έγινε εμφανές ο Ozzy δεν έχει καμία σχέση με συμβάσεις (μουσικές αλλά και κοινωνικές). Παρά την ηλικία του αποδεικνύει ότι ακόμα μπορεί να εκπλήσσει (με τη ζωντάνια του στα live αλλά και με αμφιλεγόμενες επιλογές και συνεργασίες τύπου reality MTV). Όμως φαίνεται ότι αγνοεί πλήρως της επιταγές της δισκογραφίας για προώθηση του νέου δίσκου ή του προσωπικού και μόνο, υλικού. Βγήκε στη σκηνή «τρελαμένος» και έκανε ένα σετ από τραγούδια που ήθελε να τραγουδήσει για να περάσει καλά και να γουστάρει το κοινό του. Αυτός πέρασε καλά και εμείς καλύτερα.

Δερεκενάρης Γρηγόρης.


Υ.Γ.1: Όσοι κριτικάρουμε συναυλίες συνήθως στεκόμαστε στα αρνητικά (είναι άλλωστε ευκολότερο να τα «πιάσεις» και είναι πιο γαργαλιστικά για τον αναγνώστη). Θα χρησιμοποιήσω όμως αυτό το υστερόγραφο για να αναφερθώ και σε θετικά. Πολλές φορές σε παρέες έχω γκρινιάξει για το «Terra Vibe». Οι ενστάσεις μου επικεντρώνονται στο απόμακρο της περιοχής. Εμείς που ερχόμαστε εκτός Αθηνών δεν μπορούμε εύκολα να το συνδυάσουμε με εκδρομή στην Αθήνα – αλλά και οι αθηναίοι σε κάθε τους επίσκεψη πρέπει να υπολογίζουν αρκετές ώρες σε μποτιλιάρισμα κατά την επιστροφή. Όμως ακόμα και Σεπτέμβρη, με το φόβο ακύρωσης ή χαμηλής προσέλευσης λόγω καιρικών συνθηκών μπορώ να φανταστώ γιατί επιλέγουν αυτόν τον χώρο οι διοργανωτές. Είναι προφανές ότι πρόκειται για ιδιόκτητο χώρο που δημιουργήθηκε για να αποφευχθούν τα ληστρικά ενοίκια που απαιτούν οι ομάδες για ενοικιάσεις ανοιχτών και κλειστών σταδίων (αλλά και γενικώς πάσης φύσεως εισοδηματίες που κατέχουν τέτοιους χώρους). Αλλά πέρα από τα αρνητικά του χώρου ας κάνω μια αναφορά και στα θετικά. Μέσα σε ένα χώρο πλούσιο σε πράσινο, οι διοργανωτές, έχουν δημιουργήσει 2 σκηνές (2 έτοιμα στέγαστρα) καθώς και όλες τις άλλες εγκαταστάσεις που απαιτεί ένα μουσικό φεστιβάλ στα πρότυπα του εξωτερικού. Το ουσιαστικότερο είναι ότι ο χώρος και τα ηχητικά μηχανήματα, που έχω δει ως τώρα, ευνοούν την καλή ακουστική. Μια μικρή ένσταση έχω για την θέση των VIP θέσεων που βρίσκονται αρκετά μακριά και πλάγια σε σχέση με τη «μεγάλη σκηνή». Φαντάζομαι ότι αυτό το παράπονο έχει ήδη ακούσει αρκετές φορές. Πιστεύω ότι σύντομα θέσεις VIP και έξοδος από τα parking θα βελτιωθούν.

Υ.Γ.2: Επανέρχομαι στο αρχικό θέμα λέγοντας ότι φέτος χάρηκα ιδιαιτέρως που μέσα στη συλλογή των T-shirts υπήρχε και εξειδικευμένο σχέδιο μόνο για την ελληνική συναυλία. Αυτό αποδεικνύει πόσο μπροστά μπορεί να είναι το πρωτότυπο από την κόπια. Οι αντιγραφείς έξω από τη συναυλία πουλούσαν μπλουζάκια με το νέο εξώφυλλο όπως είναι στο δίσκο (o OZZY να κρατάει μια μαύρη σημαία) ενώ στα αυθεντικά απεικονιζόταν ο OZZY να κρατάει μια Αγγλική σημαία και αυτά όπου κρατούσε μια Ελληνική. Κάτι αντίστοιχο είχαν και οι U2 με ειδικό σχέδιο «ATHENS 2010» και από κάτω η κάτοψη του ΟΑΚΑ με την κυκλική «360 μοιρών» σκηνή. Βλέπω ότι η πτώση του τζίρου από τη δισκογραφία έχει κάνει τους καλλιτέχνες να δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στις ζωντανές εμφανίσεις τους (που είναι πλέον η βασική πηγή εσόδων αλλά και η άμεση επαφή με το κοινό). Αυτό δεν είναι καθόλου κακό για εμάς που είμαστε λάτρεις των συναυλιών. Για εμάς κάθε συναυλία που επιλέγουμε να δούμε, είναι κάτι ξεχωριστό. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και από την πλευρά των καλλιτεχνών. Βαριεστιμάρα, ρουτίνα και προχειρότητα δεν δικαιολογούνται στον αιώνα του θεάματος!

NEW MODEL DEUS

Το βράδυ της Παρασκευής, ογδόης Οκτωβρίου 2010, με βρήκε να βαδίζω στα γνωστά λημέρια των «Σφαγείων» με κατεύθυνση προς το BLOCK 33. Έφτασα κατά τις 9:20 (οι πόρτες όπως έλεγε το εισιτήριο πρέπει να είχαν ανοίξει στις 9). Είχαν ήδη αρχίσει οι DAYTIME THIEF: Folk rock στα χνάρια του DYLAN (με τα ανάλογα όργανα για αυτό το είδος (κλασική κιθάρα, βιολί, ακορντεόν, σαξόφωνο, φυσαρμόνικα, μπάσο & ντραμς). Μετά από μισή ώρα τελείωσαν και στις 10 βγήκαν οι BACKGROUND NOISE SUPPRESSION: Garage Rock ύφος που πλησιάζει σε αυτό των LAST DRIVE. Κουνήθηκαν κεφάλια και ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει. Στις 10:45 ήταν ή ώρα των DEUS EX MACHINA με σετ από παλαιοτέρα και νέα κομμάτια (από το "Motorpsycho" ως τα "Greedy" & "Streets on fire"). Οι DXM, τα τελευταία 20 χρόνια, έχουν διαμορφώσει ένα σταθερό κοινό που τους ακολουθεί όπου και αν εμφανίζονται (ακόμα και στις support εμφανίσεις τους). Έτσι στις πρώτες σειρές πάντα επικρατεί πανικός ο οποίος αυξάνει όταν ο Σταύρος ορμάει μέσα στον κόσμο και τραγουδάει (ναι το κάνει συχνά – το ξέρουν όσοι τους παρακολουθούν). Έτσι λοιπόν τραγούδησε τα Execute και μετά το Different ανάμεσά μας. Τελείωσαν μέσα σε μεγάλο ενθουσιασμό και ομολογώ ότι ήθελα κι άλλο, παρά το ότι αυτό το ολίγο σαραντάλεπτο ήταν αρκετό για να βραχνιάσει τη φωνή μου.

Στις 11:45 περίπου βγήκαν οι NEW MODEL ARMY. Με αυτήν την περιοδεία γιορτάζουν τα 30 χρόνια τους. Έτσι στο σετ υπήρχε εκπροσώπηση από όλα τα έτη: “Vengeance”, “No rest”, “51st state”, “The hunt”, “Poison street”, “Stupid questions”, “White coats”, “Get me out”, “Fate”, “Here comes the war” (φοβερό κομμάτι για live)! Αυτά και αρκετά ακόμα συμπλήρωσαν την εμφάνιση τους μέχρι τις μία παρά πέντε, που μας είπαν αντίο.

Ο τραγουδιστής Justin Sullivan, είναι εμβληματική φυσιογνωμία. Αν προσπαθήσω να φέρω στο νου μου μια χαρακτηριστική φωνή και φιγούρα ενός 55αρη ρόκερ, άνετα μου έρχεται αυτή η μούρη. Μερικά πράγματα και η στάση ζωής κάποιων δημιουργών είναι εντελώς συνυφασμένα με την μουσική που παρακολουθώ τόσα χρόνια.

Μιλώντας για στάση ζωής θυμήθηκα ότι στο κενό ανάμεσα στους DXM και τους ΝΜΑ έπιασα την κουβέντα με τον Σταύρο (τον τραγουδιστή των Deus – Παλιόφιλος πλέον από την εποχή του X-club’99 & του ΤΥΧΕΡΟΚ φεστιβάλ 2000). Έμαθα κάποια νέα, τα οποία όμως πάλι με έβαλαν σε σκέψεις σχετικά με τα ελληνικά ροκ πράγματα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι στα 3-4 πρώτα κομμάτια των New Model Army, το μυαλό μου ήταν στις παρακάτω σκέψεις και όχι στα συμβαίνοντα επί σκηνής.

Καταρχήν τα νέα: Οι Deus Ex Machina ήρθαν Θεσσαλονίκη μερικές μέρες πριν, δηλαδή όχι μόνο για την συναυλία, αλλά και για την ηχογράφηση της μουσικής τους για το soundtrack μιας ανεξάρτητης ταινίας (κάτι σαν ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, από ότι κατάλαβα). Οι DXM συμμετείχαν, πριν μερικές μέρες, μαζί με LAST DRIVE, ΤΖΙΜΗ ΠΑΝΟΥΣΗ & LOST BODIES σε μια συναυλία συμπαράστασης για ένα παιδί που έχασε το πόδι του μετά από πυροβολισμό αστυνομικού (οι πυροβολισμοί καλά κρατούν, από τους σερίφηδες των Εξαρχείων). Οι DXM προσπαθούν να συγκεντρώσουν κάποια χρήματα ώστε να ηχογραφήσουν το νέο δίσκο τους. Οι DXM - για λόγους ιδεολογίας - εξακολουθούν να παίζουν αφιλοκερδώς στις 9 από τις 10 «φάσεις» που τους καλούν. Το LAB της Αθήνας δεν έκλεισε – και αυτό δεν είναι καθόλου άσχετο με τα προηγούμενα! Σε πρόσφατη μου επίσκεψη σε ένα από τα Lab της Θεσσαλονίκης (για τη δημιουργία του OZZYLA T-Shirt) διαπίστωσα ότι στην σακούλα δεν υπήρχε το κατάστημα της Αθήνας. Ευτυχώς ήταν τσάμπα η ανησυχία περί κλεισίματος. O ιδιοκτήτης του Αθηναϊκού LAB και φωνή των DEUS, Σταύρος δήλωσε: «Πάλι καλά που υπάρχει και αυτό. Από αυτό ζούμε». Απλά, όπως προστάζει το ελληνικό έθιμο, αρκετές ομαδικές προσπάθειες καταλήγουν να διαιρούνται μέσα σε ατομισμούς και έλλειψη συγκατάβασης.

Και τώρα τα συμπεράσματα και οι σκέψεις με βάση τα παραπάνω:

Στην Ελλάδα του 2010 η κατάσταση της ροκ μουσικής είναι περίπου ίδια (για να μην πω χειρότερη) από την κατάσταση που βρισκόταν το 2000, το 1990, το 1980 κλπ κλπ κλπ.

Στην Ελλάδα του 2010, ιδεολογία, άποψη και ροκ δεν πάνε μαζί.

Στην Ελλάδα του 2010 (όπως και παλιότερα) ο ροκ μουσικός, έχει τρείς επιλογές:

Α) να παίζει σε μπουζούκια.

Β) Να βγάζει ελληνόφωνες αηδίες μπας και πουλήσει κανένα καλοκαιρινό χιτ, με εύκολο στοιχάκι, δίπλα σε αυτά του Σάκη και της Άννας.

Γ) Να μείνει πιστός στις πεποιθήσεις του και να «φυτοζωεί» δουλεύοντας σε οικοδομές (όπως οι 3 από τους DXM).

Δηλαδή να περιμένει με το μεροκάματο που περισσεύει από τις οικογενειακές υποχρεώσεις, να ηχογραφήσει κάποια νέα δουλειά.

Να περιμένει με το περίσσεμα του χρόνου, από τις κοινωνικές υποχρεώσεις να κάνει μουσική. Όποιος έχει δουλέψει έστω και μια μέρα οκτάωρο, ξέρει πολύ καλά αν μένει ελεύθερος χρόνος και ελεύθερες δυνάμεις, για να κάνεις καλλιτεχνική δημιουργία.

Στην Ελλάδα του 2010, τα όνειρα των αυθεντικών καλλιτεχνών πολύ γρήγορα συντρίβονται μέσα στην βάρβαρη πραγματικότητα.

Έτσι λοιπόν οφείλω να αφιερώσω αυτό το κείμενο, σε όλους αυτούς που με πόνο ψυχής και χιλιάδες ζόρια, παραμένουν επί χρόνια σταθεροί και δεν τα παρατάνε! Σε αυτούς λοιπόν ένα τεράστιο μπράβο!

Παιδιά από τους Deus Ex Machina, μου δώσατε πολλά και δεν εννοώ μονό τις συγκινήσεις από τα τραγούδια σας.

Εν κατακλείδι σας χρωστάω αλλά ξέρω ότι αυτό το χρέος δεν ξεπληρώνονται με χρήμα. Αλλά ακόμα και να ξεπληρώνονταν ξέρω ότι δεν θα τα παίρνατε.

Σας ευχαριστώ πολύ!

Υ.Γ. Μέρα με την ημέρα επιβεβαιώνω το συμπέρασμα μου ότι «Μόνοι μας θα σωθούμε».

Πρέπει ο καθένας μας να στηρίξει όποιο group ή όποια καλλιτεχνική φωνή του κάνει «κλικ».

Η παρουσία μας παίρνει χαρακτήρα «φιλιού ζωής» πάνω από μια ροκ σκηνή, που ασθμαίνοντας, μετράει αναπνοές.

Είμαι εντελώς βέβαιος ότι συγκροτήματα σαν τους DEUS EX MACHINA, αν ήταν σε άλλη χώρα, αυτή τη στιγμή θα ζούσαν μόνο από τη μουσική τους. Ακόμα, είμαι βέβαιος ότι οι DEUS EX MACHINA δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Η εμπειρία μου λέει ότι έχουμε αρκετούς εφάμιλλους καλλιτέχνες με αυτούς που μας έρχονται από Αγγλία ή από Αμερική. Απλά δεν είμαστε τόσο μεγάλο κοινό και συνήθως προτιμούμε τη λούφα και το τσάμπα, ενώ θα έπρεπε, λόγω μικρού αριθμού, να δείχνουμε μεγαλύτερο ζήλο, ώστε να «κρατηθούν στη ζωή» οι καλλιτέχνες που προτιμάμε.

Αν δεν αντισταθούμε, σύντομα η μόνη μας επιλογή θα είναι «πουλημένοι» λαμέ ροκάδες, ραδιόφωνα με λίστα από τις εταιρίες και σκυλομάγαζα σε όλη την επικράτεια.

Αν μας ταιριάζει αυτό, τότε ας μείνουμε απαθείς και ας το λουστούμε. 

Το μπρελόκ της Ελευθερίας!

Προχθές είχα μια κουβέντα, σχετικά με τις ταξικές ανισότητες που παράγει ο καπιταλισμός (τύπου Ηνωμένων Πολιτειών) σε σχέση με τις αντίστοιχες που γνώρισαν κομουνιστικά καθεστώτα (τύπου Σοβιετικής Ένωσης). Ανάμεσα στα επιχειρήματα ήταν η σύγκριση των μεγάλων δημιουργημάτων, των δύο κόσμων (κτίρια, μνημεία κλπ.), που συνήθως φανερώνουν την μεγάλη συσσώρευση πλούτου. Σήμερα το έψαξα λίγο και διαπίστωσα ότι η έκφραση «Στη Ρωσία υπάρχουν αγάλματα, τα οποία κάνουν το άγαλμα της ελευθερίας, να μοιάζει με μπρελόκ», είναι μεν υπερβολική αλλά έχει και μια δόση αλήθειας.

Στη λίστα με τα ψηλότερα γλυπτά του κόσμου, αυτό που είχα στο μυαλό μου, όταν έλεγα αυτή τη φράση, είναι όντως το ψηλότερο Ρώσικο άγαλμα και βρίσκεται στην 8η παγκόσμια θέση. Το άγαλμα είναι κοντά στο Κρεμλίνο και ονομάζεται «Πέτρος ο Μέγας». Αναπαριστά έναν τεράστιο Πέτρο τον Α’, πάνω σε μια συστάδα από καράβια και κύματα! Το ύψος του φτάνει στα 96 μέτρα! Στη 12η θέση άλλο ένα Ρώσικο, με τίτλο «Μητέρα γη προγόνων» με ύψος 85 μέτρα, ενώ πολύ παρακάτω στην 27η θέση βρίσκεται το «Άγαλμα της ελευθερίας» με καθαρό ύψος 46 μέτρα – που όμως μαζί με το χτιστό βάθρο του, καταφέρνει να φτάσει στα 93! Το δημοφιλές Αμερικάνικο άγαλμα είναι, στην ουσία, το πρώτο μνημείο δυτικής χώρας που εμφανίζεται στην κατάταξη!

Η έκπληξη έρχεται από το άλλο, μεγάλο, κομουνιστικό «θηρίο»: την Κίνα! Στις εκτάσεις τις θα βρεις αγάλματα, που καταλαμβάνουν τις περισσότερες από τις πρώτες θέσεις στην κατάταξη! Πρώτο παγκοσμίως, το «Ανοιξιάτικο τέμπλο του Βούδα» με καθαρό ύψος 128 μέτρα! Στις φωτογραφίες ως γνωστόν δεν μπορείς άμεσα να αντιληφθείς το πραγματικό μέγεθος των πραγμάτων. Έτσι συνέβη όταν πρωτοκοίταξα την παρακάτω φωτογραφία. Είπα «έλα μωρέ, σιγά το άγαλμα» και μετά διαπίστωσα ότι αυτό στέκεται πάνω σε ένα ολόκληρο τριώροφο μοναστήρι, πολλών δεκάδων δωματίων! Μαζί με αυτό, συμπληρώνει συνολικό ύψος 153ων μέτρων!!!

Εμείς θα μπορούσαμε να έχουμε μια θέση στην κατάταξη, κάπου δίπλα στον γνωστό «Ιησού» του Ρίο ντε Τζανέιρο! Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές ο «Κολοσσός της Ρόδου» θα ανταγωνίζονταν στα χιλιοστά το Βραζιλιάνικο άγαλμα, που και αυτό φτάνει στα 30 μέτρα. Αυτό ήταν το ψηλότερο ελληνικό άγαλμα και από τότε κανένα άλλο δεν έφτασε ούτε καν μέχρι τη μέση του!

Θα αναρωτηθεί κάποιος (και ίσως δικαίως): «τι σε έπιασε πρωί Σαββάτου και μετράς τα αγάλματα». Είναι άλλωστε γνωστό ότι στα έργα τέχνης (όπως και σε άλλα θέματα) δεν έχει σημασία το μέγεθος, αλλά η «καλλιτεχνική» αξία! Όμως τα πάντα μπορούν να οδηγήσουν σε χρήσιμα φιλοσοφικά συμπεράσματα, ακόμα και οι πιο πεζές θεωρητικές κουβέντες, περί οικονομικών.

Τι φανερώνουν, λοιπόν, οι λίστες των ψηλότερων (και παράλληλα ακριβότερων) μνημείων ή κτιρίων; Σαφώς, δείχνουν την ματαιοδοξία των χορηγών (δημοσίων ή ιδιωτών) που με νέους «Πύργους της Βαβέλ» προσπαθούν να επιδείξουν την υπεράνθρωπη δύναμή τους! Όμως σε όλες τις μορφές δημιουργίας (ακόμα και σε τέτοια τερατώδη μεγέθη) υποβόσκει και η άλλη διάσταση. Η πιο ουσιαστική.

Ο καλλιτέχνης προσπαθεί να αφήσει την παρακαταθήκη του, στον κόσμο! Ένα έργο που θα ξεπερνάει, τα περιορισμένα, χρονικά όρια της ζωής του! Ένα έργο που προχωράει το ανθρώπινο πνεύμα, μπροστά! Ένα έργο, που όταν γίνει σε στιγμές μεγάλης έμπνευσης, μπορεί να «γεννήσει» χιλιάδες άλλα! Και αυτό, αξίζει να μένει σαν συμπέρασμα για το τέλος!