Τα κλεμμένα γράμματα του Αϊ Βασίλη!

Επιτέλους, να ισχύσει το απόρρητο της αλληλογραφίας! 
Δεν μπορεί ο κάθε δημοσιογράφος να διαβάζει στις Ειδήσεις τα γράμματα που στέλνουμε στον Αϊ Βασίλη! 
Αίσχος!

Τελικά το νερό, είναι αγνώστου πατρός;

Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί χρόνια τώρα τους κατοίκους στην ευρύτερη περιοχή Τυχερού – Έβρου, οι οποίοι γνωρίζουν μόνο τη μάνα του! 

Αυτή η ερώτηση ξανάρθε στο μυαλό μου σήμερα και διαπίστωσα ότι και οι Ρεθυμνιώτες, έχουν παρόμοιο προβληματισμό. Για τη δικιά μας «Μάνα του Νερού» ούτε πρόταση δεν βρίσκεις στο internet. 

http://www.deyaret.gr/index.php?id=6%2C15%2C0%2C0%2C1%2C0

Τρίτη και 13, αρβύλες!

Δεν παρακολουθώ Ράδιο Αρβύλα. Έχω μπουχτίσει τις εκπομπές που γίνονται με κομμάτια από άλλες εκπομπές και video από το internet. Πριν περίπου 10 χρόνια που άρχισε το φαινόμενο είχε πλάκα, αλλά πλέον έχει παραγίνει.

Χθες προτίμησα να (ξανά)δω την ταινία «falling down», όπου ένας εντυπωσιακός Michael Douglas, υποδύεται έναν μεσοαστό που ξεπερνά τα όρια, λόγω των πιέσεων που δέχεται από το περιβάλλον, την οικονομική κατάσταση και μια διαλυμένη οικογένεια. Η ταινία και ο πρωταγωνιστής κάνει μια βόλτα στις «κακές» πλευρές μιας από τις πλέον διαφημισμένες πόλεις του πλανήτη, το Los Angeles. Παρά το ηλιόλουστο σκηνικό, αυτή η διαδρομή της μιας μέρας, καταφέρνει να βγάλει στην επιφάνεια, όλα τα «σκοτεινά» συναισθήματα που γεννά το περιβάλλον των μεγαλουπόλεων, καθώς και η συνύπαρξη τόσων διαφορετικών ανθρώπων στο ίδιο μέρος. http://www.imdb.com/title/tt0106856/

Μετά την ταινία, κάνοντας ένα τελευταίο ζάπινγκ πριν τον ύπνο, διαπίστωσα ότι ο Κανάκης και η παρέα του, φόρεσαν τη στολή του φιλάνθρωπου, βέβαια πάντα υπενθυμίζοντας ότι το Ράδιο Αρβύλα «μαζεύει» 1μιση εκατομμύριο τηλεθεατές (Για να το μάθουν και όσοι δεν παρακολουθούν τα νούμερα της AGB). Ο καθένας λοιπόν έκανε τη δουλειά του. «Το Χαμόγελο του παιδιού» σίγουρα θα μάζεψε αρκετά χρήματα και οι παρουσιαστές ενίσχυσαν την αυταρέσκεια τους (και την τσέπη τους, μακροπρόθεσμα).

Ο έλληνας πάντα βοηθούσε τα «ψώνια», που επιζητούν αυτοπραγμάτωση μέσω της δημοσιότητας. Αλλά κυρίως βοηθούσε και βοηθάει ανθρώπους, που έχουν πραγματική ανάγκη, καθώς και «θεσμούς», που πραγματικά αξίζουν βοηθείας. Αλλά, ας μη γίνει η φιλανθρωπία και η φιλαλληλία μας τηλεοπτική (όπως έγιναν και τόσα άλλα). Ας μην ενεργοποιούμαστε κατά παραγγελία, όταν κάποια τηλεοπτική περσόνα αποφασίζει να φτιάξει φιλάνθρωπο προφίλ. Όλοι οι οργανισμοί έχουν γραφεία και μέλη (κυρίως αξιοθαύμαστους εθελοντές) που είναι πάντα πρόθυμοι, να ενημερώσουν όποιους θέλουν να βοηθήσουν. Το δε «χαμόγελο του παιδιού» στο site, παρέχει μια μεγάλη γκάμα από εναλλακτικές μεθόδους για όσους θέλουν να βοηθήσουν οικονομικά (περιστασιακά ή και περιοδικά): http://www.hamogelo.gr/46.1/Sthrixte-mas

Το κείμενο αυτό, είναι αναρτημένο στο internet. Όσοι το διαβάζουν έχουν πρόσβαση στις ιστοσελίδες των οργανισμών αλληλεγγύης (που όλοι έχουν ιστότοπους με πλήρεις πληροφορίες).

Η απόφαση αρκεί. Επιλέξτε τον σκοπό και το ποσό της βοήθειας. Όλα τα άλλα είναι εύκολα, και δεν χρειάζεται η τηλεοπτική καθοδήγηση. 

Το μικρό γαριδάκι (microchip)!

Η Google τιμά σήμερα τα 84 χρόνια από τη γέννηση του Robert Noyce, του συνδημιουργού του Microchip. Η λέξη «Microchip» στα ελληνικά μεταφράζεται «Μικρή Πατάτα» ή καλύτερα «Μικρό Γαριδάκι». Το όνομα, εμφανώς περιγράφει όλα εκείνα τα παιδιά με Micro-chip που έμεναν και μένουν μέσα και εργάζονται αόκνως (γιατί αν έχεις μεγάλο γαριδάκι είσαι συνέχεια έξω και το μοιράζεσαι με τις γειτόνισσες). 

Τιμή λοιπόν στον Robert Noyce, αλλά και σε όλα τα Micro-Soft παιδιά που απαρνήθηκαν τις προσωπικές χαρές και κόλλησαν μπροστά σε οθόνες, για να πάνε και την υπόλοιπη ανθρωπότητα μπροστά (σε οθόνες)!  

Τελικά… η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα.

Τις τελευταίες μέρες, από περίπου 10 τηλεοπτικά κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας, τα 4 ρίχνουν γράμματα αντί του «κανονικού» προγράμματος. Από τη μία οι απεργίες των τριών κρατικών, και από την άλλη η επίσχεση εργασίας στο Άλτερ. Αλλά και οι υπόλοιποι σταθμοί δεν πάνε καλύτερα. Τηλεοπτική σεζόν που έχει μικρύνει στο 6μηνο (Νοέμβρης-Μάης με ένα μήνα κενό λόγω διακοπών Χριστουγέννων και Πάσχα). Άπειρες επαναλήψεις και ελάχιστες νέες παραγωγές. Εισαγωγή φτηνών προγραμμάτων από Τουρκία και λατινικές χώρες. Παιχνίδια και σειρές με πρωταγωνιστές ερασιτέχνες. Εκπομπές που δημιουργούνται με υλικό από άλλες εκπομπές και γενικώς ότι μπορεί να γίνει με χαμηλό κόστος.

 Αυτό είναι το τηλεοπτικό σκηνικό σήμερα. Άλλο ένα από τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, θα πουν οι περισσότεροι. Μια δυσμενής κατάσταση, που τυχαία χτύπησε και την ελληνική τηλεόραση, όπως και τόσους άλλους κλάδους. Κι όμως δεν είναι έτσι. Εδώ μιλάμε για ένα οργανωμένο σχέδιο, που έφερε αυτά τα αποτελέσματα. Ένα ευφυές σχέδιο με σκοπό να απομακρύνει τον κόσμο από την TV. Ένα πανούργο σχέδιο, που οργανώθηκε και εκτελέστηκε με υποδειγματική πειθαρχία και ανιδιοτέλεια, από δημοσιογράφους (και κυρίως Μεγαλοδημοσιογράφους).

Η επανάσταση αυτή ξεκίνησε μέσα από τα δελτία ειδήσεων, απλώθηκε σε άλλες ενημερωτικές εκπομπές και μετά πέρασε στην έντυπη ενημέρωση. Η σύλληψη ήταν απλή, μέρα με τη μέρα, παρουσιάζουμε και λίγο πιο μαύρη την πραγματικότητα. Σπέρνουμε τον πανικό στην ήδη ζορισμένη αγορά. Κλείνουν μαγαζιά και επιχειρήσεις, αλλά και αυτές που μένουν σταματούν τα περιττά έξοδα, σε διαφημίσεις. Τα κανάλια ρίχνουν τις τιμές σε όλες τις διαφημιστικές ζώνες, αλλά αυτές συνεχίζουν να συρρικνώνονται. Τα έσοδα τον σταθμών μειώνονται δραματικά. Αρκετοί δημοσιογράφοι απολύονται. Μέσα σε αυτούς 3-4 «μεγάλα» ονόματα μένουν χωρίς «τηλεοπτική στέγη». Οι υπόλοιποι συνεχίζουν με αποδοχές που δε θυμίζουν καθόλου τα παλιά «χρυσοφόρα συμβόλαια». Και εδώ φάνηκε η αντοχή και η αποφασιστικότητα της επανάστασης. Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή που το κόστος έγινε προσωπικό, αγνόησαν το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και δεν λύγισαν. Συνέχισαν και συνεχίζουν απτόητοι. 

Η απόσταση από την τελική νίκη δεν είναι μακριά. Κουράγιο σύντροφοι δημοσιογράφοι. Σύντομα η ελληνική τηλεόραση θα αποτελεί παρελθόν και έτσι ο κόσμος θα ξαναστραφεί στο βιβλίο και σε άλλες μορφές δημιουργικής διασκέδασης. Ο κόσμος θα επαναπροσδιορίσει την οπτική του απέναντι στα γεγονότα, που δε θα είναι τηλε-οπτική, αφού δε θα επηρεάζεται από το χαζοκούτι. Και όλα αυτά χάρη σε αυτόν τον κλάδο που μπροστά στο κοινωνικό συμφέρον δεν λογάριασε το συντεχνιακό.

Γι’ αυτό ακριβώς, συμπεραίνω ότι η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα… τελικά.