Το δόντι του σκύλου

«Αυτοί που ακονίζουν το δόντι του σκύλου,
σημαίνοντας θάνατο,
Αυτοί που λάμπουν με τη δόξα του πουλιού,
σημαίνοντας θάνατο,
Αυτοί που κάθονται στο στάβλο της ικανοποίησης
σημαίνοντας θάνατο,
Αυτοί που υποφέρουν την έκσταση του ζώου
σημαίνοντας θάνατο,
Δεν υπάρχουν πια, τους υπόταξε ένα φύσημα του ανέμου…»

Απόσπασμα από την «Έρημη χώρα» και το ποίημα «Μαρίνα» του Τhomas Eliot.


Γεννήθηκες, μεγάλωσες και έμαθες ο κόσμος όλος να’ ναι πια δικός σου. Μισός αιώνας και ήδη έγινες «θεός».
Ένας θεός που αγαπάει το κενό,
Ένας θεός που αγαπά τον εαυτό του.
Καθοδηγείς και ελέγχεις, αποφασίζεις και διατάζεις, έχεις το χρήμα και αγοράζεις.
Νέο μοντέλο σαν τις φούσκες που πουλάς.
Ο κόσμος γύρω σου, ξέρει να καθαρίζει.
Ο κόσμος γύρω σου, πολτοποιεί.
Μέσα στο μίξερ αναδεύονται ψυχές.
Μέσα του λιώνουν όλες οι αξίες.

Άλλαξες μέσα στο νέο κοστούμι που σου φόρεσαν η συνθήκες. Κι ας λεν οι ειδικοί για οικογένεια και πώς αυτή «χτίζει» χαρακτήρες.
Τι να κάνει η μάνα και ο πατέρας;
Ιδρώτας και πόνος μιας γέννας.
Στοργή και ευλάβεια.
Σπουδή και ανέχεια.
Ψυχή που διαστρέβλωσε το πρίσμα σου.
Ελεύθερη βούληση μπροστά σε δυο επιλογές.

Θα μείνω εκεί απέναντι να παρατηρώ.
Αν ζεις, αν σκέπτεσαι, αν νοιώθεις και αν θυμάσαι.
Πόσο βαθειά μέσα σου είναι θαμμένο το παιδί που ήξερα;
Ο χρόνος του διαλείμματος τελειώνει μα η αθωότητα της τάξης δεν θα ‘ρθει.
Ο έλεγχος θα αθροίσει ότι χρειαστεί. Θα το χρεώσει πριν το τέλος της χρονιάς.

Θα μπορούσες να είσαι αέρας και όχι φωτιά.
Θα μπορούσες να μην είσαι πόνος. Να είσαι χαρά.
Είσαι ένας μα κάνεις πολλά.
Είμαστε εδώ στο πουθενά. Είμαστε τίποτα.