Με αφορμή τραγούδι...

Ο Αλκίνοος γνώρισε την Ελευθερία στο στούντιο ηχογραφήσεων που διατηρούσε στο τέρμα της οδού Λαμπράκη.
Η ηχοληψία ήταν η δεύτερη και βιοποριστική επιλογή του, μια και ως συνθέτης δεν είχε καταφέρει σπουδαία πράγματα. Η μουσική πάντα ήταν η πρώτη μεγάλη του αγάπη. Ήταν στιγμές που έκλεινε τα μάτια και φανταζόταν τον εαυτό του μεγάλο και αναγνωρισμένο καλλιτέχνη, που απολάμβανε την αγάπη του κόσμου. Μετά προσγειωνόταν στην πεζή πραγματικότητα της παραγωγής «φτηνών» σκυλοσουξέ για τις εταιρίες με τις οποίες συνεργαζόταν με αρκετή επιτυχία. Αυτό ήταν το καθημερινό του σαράκι που μέρα με τη μέρα έτρωγε τα όνειρα του. Με τον καιρό ξεθώριαζε το παραμύθι του.

Παρά την χειμερινή συννεφιά των προηγούμενων ημερών, ο ήλιος έλαμπε το πρωί. Εκείνη άνοιξε την βαριά πόρτα του ημιυπόγειου χώρου και μπήκε, μαζί με μια δέσμη ακτινών φωτός να αστράφτουν πάνω στο κύμα των ξανθών μαλλιών της. Πλησίασε και ρώτησε με γλυκιά φωνή: «Ο κύριος Αντωνιάδης;» Χάθηκε στην όψη της και σε αυτό το άρωμα που του θύμιζε πασχαλιά στον ανοιξιάτικο αέρα του χωριού του. Συνήλθε απαντώντας καταφατικά στην επανάληψη της ερώτησης. Ήταν η τραγουδίστρια που είχε κλεισμένο ραντεβού για ένα δοκιμαστικό.
Αργότερα έμαθε ότι δούλευε σε γνωστό κέντρο διασκέδασης της Θεσσαλονίκης.
Θα μπορούσε από πριν να την ξέρει αν δεν απέφευγε, για λόγους ιδεολογίας, αυτά τα μέρη.

Από τότε βρίσκονται αρκετά συχνά με πρόφαση τη δουλειά αλλά απώτερο σκοπό να κερδίσουν στιγμές ο ένας από τον άλλο. Να κερδίσουν καρδιά ο ένας από τον άλλο.
Κρυμμένοι μέσα σε 4 γκρίζους μονωμένους τοίχους, να παίρνουν χρώμα μόνο όταν είναι μαζί. Όταν αυτή φεύγει ο Άλκης μένει μόνος με τα άχρωμα ντουβάρια, τα όρια του, που κρύβουν, που σκεπάζουν, που δύσκολα αλλάζουν. Μένει ο αντίλαλος της φωνής της, που χωρίς ανάσα, μέσα από τις κονσόλες ακούγεται τόσο ψυχρή. Τόσο άψυχη.

Την σκέφτεται σε άλλη αγκαλιά και υποφέρει. Η σχέση της με γνωστό επιχειρηματία της πόλης δεν είναι κρυφή.
Θα μπορούσε από την αρχή να την ξέρει αν δεν απέφευγε, για λόγους ιδεολογίας, τα κουτσομπολίστικα περιοδικά.
Του το είπε κάποια στιγμή. Οργιζόταν που την μοιραζόταν... μέχρι να θυμηθεί τα δικά του. Η δικιά του «σχέση» δεν ήταν γνωστή σε λαικά έντυπα, αλλά σίγουρα σταθερότερη. Καλός οικογενειάρχης στον κύκλο του με 2 παιδιά και μια ήσυχη ζωή. Μια ήρεμη λίμνη που φουρτούνιασε, από κείνο το πρωινό. Από τότε η υπόλοιπη ζωή του φαίνεται σκοτεινή σαν τη δουλειά του. Ίσως έτσι να ήταν από παλιά και να μην το έβλεπε. Ήταν οι 2 φυλακές του και στη μέση το φως, να μπαίνει από μια βαριά πόρτα που δεν έπρεπε να ανοίξει.

Ο Αλκίνοος γνώρισε την ελευθερία… στα μάτια της.