Η αδερφή μου έχει μια λατρεία σε ότι έχει σχέση με την Ιρλανδία. Αρκεί ένα Ο’ ανάμεσα σε όνομα και επώνυμο για να αλλάξει προς το βέλτιστο την διάθεσή της απέναντι σε κάποιον. Αν λοιπόν ανακάλυπτε ότι ο ΟΖΖΥ είναι ιρλανδός θα τον συμπαθούσε περισσότερο και από μένα. Αυτή την προσπάθεια αλλαγής εθνικότητας του εμβληματικού metal front man επιχείρησε ο τύπος που τύπωσε το Τ-shirt: OZZY O BOURNE. Μου θύμισε την παλιότερη προσπάθεια «γαλλοποίησης» των SISTERS OF MERCI (τo i με Ιώτα!) πίσω στο rockwave του ‘97. Η βιασύνη για εύκολο κέρδος δημιουργεί πολλές φορές μια κακή αντιγραφή. Ένας αναγραμματισμός, ένα ορθογραφικό λάθος, ένα ξεχασμένο γράμμα και έχεις μια αστεία «μαϊμού». Το περίεργο είναι πως την «μαϊμού που όζει», την είδα σε αρκετές κόπιες μέσα στο χώρο της συναυλίας, ενώ η παλαιότερη των «Αδερφών του ευχαριστώ» πήγε άπατη. Κάποιος πόνταρε στο ότι οι μεταλλάδες είναι αγράμματοι οπαδοί που αγοράζουν ότι και αν τους σερβίρεις και έβγαλε κέρδος από αυτό.
Οι πάγκοι έξω από τις συναυλίες, με τα αντιγραμμένα μπλουζάκια και τα υπερκοστολογημένα σάντουιτς, είναι η κακή πλευρά της Ελλάδας. Αυτή της αντιγραφής, της αρπαχτής, της έλλειψης πρωτοτυπίας και φαντασίας. Ευτυχώς η Ελλάδα έχει και την άλλη όψη: Οι POEM βγήκαν στη σκηνή από τις 7:53 ως τις 8:25. Το stoner rock είναι τo είδος που συνεχίζει την μουσική παράδοση των BLACK SABBATH. Όταν όμως μπολιάζεται με νέους ρυθμούς και ανατολίτικα στοιχεία, τότε το αποτέλεσμα αποκτά την ιδιαίτερη σφραγίδα των POEM. Η ελληνική ροκ σκηνή έχει άποψη, φαντασία και πραγματικούς καλλιτέχνες με δυνατότητες. Έχει δώσει πολλά και αν στηριχτεί, από μας, έχει να δώσει ακόμα περισσότερα.
Αυτό το «ποίημα» ήταν η καταλληλότερη εισαγωγή για τον «Πρίγκιπα του σκότους». Ο Ozzy αποδείχτηκε εγγλέζος όχι μόνο στην καταγωγή αλλά και στο ραντεβού του: Στις 8:58 ακούστηκε η εισαγωγική μουσική και στις 9 είχε ήδη ξεκινήσει το «Bark at the moon». Ακλούθησε το single «Let me hear you scream», που ήταν και το μοναδικό κομμάτι που έπαιξε από τον νέο δίσκο. Μέχρι τις 11:08 ακούστηκαν όλα όσα έπρεπε να ακουστούν: «Mr. Crowley», «I don’t know», «Suicide solution», «Shot in the dark», «Killer of Giants», «Waiting for darkness», «Ultimate sin», «Flying high again», «I don’t want to change the world», «Mama I’m coming home», «No more tears», «Fire in the sky», «Crazy train» (καμία σχέση με το «τρελό φορτηγό» του Πάριου – αν και στην Ελλάδα έχουμε τρελούς σιδηροδρομικούς περισσότερους και από τους τρελούς φορτηγατζήδες). Ελπίζω την επόμενη φορά να παιχτεί και το μόνο που μου έλειψε: το «Miracle man» (γιατί εδώ έχουμε και τρελούς παπάδες). Προς το τέλος του σετ ο Ozzy αφιέρωσε το «Road to nowhere» (leads to me), στον φίλο του και άξιο αντικαταστάτη στο μικρόφωνο των Black Sabbath, Ronnie James DIO (που πέθανε πρόσφατα – RIP).
O Οzzy είναι, ίσως, ο μοναδικός τραγουδιστής-δημιουργός μεγάλου σχήματος που όταν ακολούθησε σόλο καριέρα έβγαλε ισάξια (για να μην πω καλύτερα) τραγούδια. Αυτό φάνηκε ζωντανά με την ομοιογένεια που παρουσίαζαν τα παραπάνω «δικά του» κομμάτια με τα τουλάχιστον 7 sabbathικά που έπαιξε: «Paranoid», «Iron man», «War pigs», «Black Sabbath» κ.α. Όλα τα κομμάτια ακούγονταν τόσο φρέσκα όσο και η πλειοψηφία του κοινού που αποτελούνταν από παιδιά που γεννήθηκαν πολύ αργότερα από την πρώτη κυκλοφορία του «Blizzard of Ozz», στη Βρετανία 30 χρόνια πριν (Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 1980). Ασορτί με το νεαρό κοινό έτσι ήταν και ο Madman στη σκηνή παρά το ότι έχει «πιάσει» το 61ο έτος της ηλικίας του.
Από το πρωί κατά τις 10:30 (όταν ξεκινήσαμε την εκδρομή) ο καιρός μας έδειξε της άστατες διαθέσεις του. Στη διαδρομή από Θεσσαλονίκη ως Μαλακάσα άλλοτε έβρεχε και άλλοτε όχι. Οπότε δικαιολογημένα όλοι μας είχαμε μια ανησυχία, λόγω του ανοιχτού χώρου «Terra Vibe». Ίσως γι’ αυτό και η προσέλευση του κόσμου ήταν, κάπως, μειωμένη (περίπου 8000). Όσοι τόλμησαν, ήρθαν. Οι υπόλοιποι έχασαν. Πάντως κατά την διάρκεια του live δεν έβρεξε, αλλά για εμάς που ήμασταν στις πρώτες σειρές, δεν είχε σημασία. Ο Ozzy εκτός από το να χτυπιέται και να χοροπηδαεί με τον χαρακτηριστικό τρόπο του, είχε δίπλα του και μια μάνικα. Η οποία δεν ήταν καθόλου διακοσμητική. Κατά την διάρκεια τον κιθαριστικών solos ο τρελλάρας την έπιανε και πετούσε νερό ανακατεμένο με αφρό. Πρώτα στον εαυτό του, μετά στα security (μερικούς μάλιστα τους έβαλε στο μάτι – τους έλουσε με δεκάδες λίτρα) και μετά στον κόσμο. Ανά 2-3 τραγούδια καλλιτέχνης και οι πρώτες σειρές γινόμασταν άσπροι. Κάποια στιγμή φάνηκε ότι του πέρασε η ιδέα να μπουγελώσει και τον Gas G την ώρα που έπαιζε σόλο. Αλλά άμεσα του έφυγε η διάθεση. Όχι πως με το μπουγέλωμα θα έδειχνε έλλειψη σεβασμού. Ο Ozzy έχει δείξει ότι όχι μόνο επιλέγει τους καλύτερους, αλλά παρά τον τεράστιο καλλιτεχνικό του όγκο, δείχνει σε αυτούς το σεβασμό που πρέπει (σε αντίθεση με άλλους που αντιμετωπίζουν τους μουσικούς σαν υπάλληλους ή ακόμα χειρότερα σαν εργαλεία για να κάνουν τη «δουλειά» τους). Ο τίτλος OSBOURNE είναι σαν πιστοποίηση ποιότητας. Όπως οι προκάτοχοι του Randy Roads, Jake Lee και Zakk Wylde έτσι και ο «δικός μας» Κώστας Καραμητρούδης (aka GAS G) πήρε την «σφραγίδα» ακριβώς γιατί αυτή τη στιγμή είναι ότι ήταν και οι υπόλοιποι στην εποχή τους. Ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες παγκοσμίως – και αυτό φάνηκε στο live.
Όπως έγινε εμφανές ο Ozzy δεν έχει καμία σχέση με συμβάσεις (μουσικές αλλά και κοινωνικές). Παρά την ηλικία του αποδεικνύει ότι ακόμα μπορεί να εκπλήσσει (με τη ζωντάνια του στα live αλλά και με αμφιλεγόμενες επιλογές και συνεργασίες τύπου reality MTV). Όμως φαίνεται ότι αγνοεί πλήρως της επιταγές της δισκογραφίας για προώθηση του νέου δίσκου ή του προσωπικού και μόνο, υλικού. Βγήκε στη σκηνή «τρελαμένος» και έκανε ένα σετ από τραγούδια που ήθελε να τραγουδήσει για να περάσει καλά και να γουστάρει το κοινό του. Αυτός πέρασε καλά και εμείς καλύτερα.
Δερεκενάρης Γρηγόρης.
Υ.Γ.1: Όσοι κριτικάρουμε συναυλίες συνήθως στεκόμαστε στα αρνητικά (είναι άλλωστε ευκολότερο να τα «πιάσεις» και είναι πιο γαργαλιστικά για τον αναγνώστη). Θα χρησιμοποιήσω όμως αυτό το υστερόγραφο για να αναφερθώ και σε θετικά. Πολλές φορές σε παρέες έχω γκρινιάξει για το «Terra Vibe». Οι ενστάσεις μου επικεντρώνονται στο απόμακρο της περιοχής. Εμείς που ερχόμαστε εκτός Αθηνών δεν μπορούμε εύκολα να το συνδυάσουμε με εκδρομή στην Αθήνα – αλλά και οι αθηναίοι σε κάθε τους επίσκεψη πρέπει να υπολογίζουν αρκετές ώρες σε μποτιλιάρισμα κατά την επιστροφή. Όμως ακόμα και Σεπτέμβρη, με το φόβο ακύρωσης ή χαμηλής προσέλευσης λόγω καιρικών συνθηκών μπορώ να φανταστώ γιατί επιλέγουν αυτόν τον χώρο οι διοργανωτές. Είναι προφανές ότι πρόκειται για ιδιόκτητο χώρο που δημιουργήθηκε για να αποφευχθούν τα ληστρικά ενοίκια που απαιτούν οι ομάδες για ενοικιάσεις ανοιχτών και κλειστών σταδίων (αλλά και γενικώς πάσης φύσεως εισοδηματίες που κατέχουν τέτοιους χώρους). Αλλά πέρα από τα αρνητικά του χώρου ας κάνω μια αναφορά και στα θετικά. Μέσα σε ένα χώρο πλούσιο σε πράσινο, οι διοργανωτές, έχουν δημιουργήσει 2 σκηνές (2 έτοιμα στέγαστρα) καθώς και όλες τις άλλες εγκαταστάσεις που απαιτεί ένα μουσικό φεστιβάλ στα πρότυπα του εξωτερικού. Το ουσιαστικότερο είναι ότι ο χώρος και τα ηχητικά μηχανήματα, που έχω δει ως τώρα, ευνοούν την καλή ακουστική. Μια μικρή ένσταση έχω για την θέση των VIP θέσεων που βρίσκονται αρκετά μακριά και πλάγια σε σχέση με τη «μεγάλη σκηνή». Φαντάζομαι ότι αυτό το παράπονο έχει ήδη ακούσει αρκετές φορές. Πιστεύω ότι σύντομα θέσεις VIP και έξοδος από τα parking θα βελτιωθούν.
Υ.Γ.2: Επανέρχομαι στο αρχικό θέμα λέγοντας ότι φέτος χάρηκα ιδιαιτέρως που μέσα στη συλλογή των T-shirts υπήρχε και εξειδικευμένο σχέδιο μόνο για την ελληνική συναυλία. Αυτό αποδεικνύει πόσο μπροστά μπορεί να είναι το πρωτότυπο από την κόπια. Οι αντιγραφείς έξω από τη συναυλία πουλούσαν μπλουζάκια με το νέο εξώφυλλο όπως είναι στο δίσκο (o OZZY να κρατάει μια μαύρη σημαία) ενώ στα αυθεντικά απεικονιζόταν ο OZZY να κρατάει μια Αγγλική σημαία και αυτά όπου κρατούσε μια Ελληνική. Κάτι αντίστοιχο είχαν και οι U2 με ειδικό σχέδιο «ATHENS 2010» και από κάτω η κάτοψη του ΟΑΚΑ με την κυκλική «360 μοιρών» σκηνή. Βλέπω ότι η πτώση του τζίρου από τη δισκογραφία έχει κάνει τους καλλιτέχνες να δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στις ζωντανές εμφανίσεις τους (που είναι πλέον η βασική πηγή εσόδων αλλά και η άμεση επαφή με το κοινό). Αυτό δεν είναι καθόλου κακό για εμάς που είμαστε λάτρεις των συναυλιών. Για εμάς κάθε συναυλία που επιλέγουμε να δούμε, είναι κάτι ξεχωριστό. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και από την πλευρά των καλλιτεχνών. Βαριεστιμάρα, ρουτίνα και προχειρότητα δεν δικαιολογούνται στον αιώνα του θεάματος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου