NEW MODEL DEUS

Το βράδυ της Παρασκευής, ογδόης Οκτωβρίου 2010, με βρήκε να βαδίζω στα γνωστά λημέρια των «Σφαγείων» με κατεύθυνση προς το BLOCK 33. Έφτασα κατά τις 9:20 (οι πόρτες όπως έλεγε το εισιτήριο πρέπει να είχαν ανοίξει στις 9). Είχαν ήδη αρχίσει οι DAYTIME THIEF: Folk rock στα χνάρια του DYLAN (με τα ανάλογα όργανα για αυτό το είδος (κλασική κιθάρα, βιολί, ακορντεόν, σαξόφωνο, φυσαρμόνικα, μπάσο & ντραμς). Μετά από μισή ώρα τελείωσαν και στις 10 βγήκαν οι BACKGROUND NOISE SUPPRESSION: Garage Rock ύφος που πλησιάζει σε αυτό των LAST DRIVE. Κουνήθηκαν κεφάλια και ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει. Στις 10:45 ήταν ή ώρα των DEUS EX MACHINA με σετ από παλαιοτέρα και νέα κομμάτια (από το "Motorpsycho" ως τα "Greedy" & "Streets on fire"). Οι DXM, τα τελευταία 20 χρόνια, έχουν διαμορφώσει ένα σταθερό κοινό που τους ακολουθεί όπου και αν εμφανίζονται (ακόμα και στις support εμφανίσεις τους). Έτσι στις πρώτες σειρές πάντα επικρατεί πανικός ο οποίος αυξάνει όταν ο Σταύρος ορμάει μέσα στον κόσμο και τραγουδάει (ναι το κάνει συχνά – το ξέρουν όσοι τους παρακολουθούν). Έτσι λοιπόν τραγούδησε τα Execute και μετά το Different ανάμεσά μας. Τελείωσαν μέσα σε μεγάλο ενθουσιασμό και ομολογώ ότι ήθελα κι άλλο, παρά το ότι αυτό το ολίγο σαραντάλεπτο ήταν αρκετό για να βραχνιάσει τη φωνή μου.

Στις 11:45 περίπου βγήκαν οι NEW MODEL ARMY. Με αυτήν την περιοδεία γιορτάζουν τα 30 χρόνια τους. Έτσι στο σετ υπήρχε εκπροσώπηση από όλα τα έτη: “Vengeance”, “No rest”, “51st state”, “The hunt”, “Poison street”, “Stupid questions”, “White coats”, “Get me out”, “Fate”, “Here comes the war” (φοβερό κομμάτι για live)! Αυτά και αρκετά ακόμα συμπλήρωσαν την εμφάνιση τους μέχρι τις μία παρά πέντε, που μας είπαν αντίο.

Ο τραγουδιστής Justin Sullivan, είναι εμβληματική φυσιογνωμία. Αν προσπαθήσω να φέρω στο νου μου μια χαρακτηριστική φωνή και φιγούρα ενός 55αρη ρόκερ, άνετα μου έρχεται αυτή η μούρη. Μερικά πράγματα και η στάση ζωής κάποιων δημιουργών είναι εντελώς συνυφασμένα με την μουσική που παρακολουθώ τόσα χρόνια.

Μιλώντας για στάση ζωής θυμήθηκα ότι στο κενό ανάμεσα στους DXM και τους ΝΜΑ έπιασα την κουβέντα με τον Σταύρο (τον τραγουδιστή των Deus – Παλιόφιλος πλέον από την εποχή του X-club’99 & του ΤΥΧΕΡΟΚ φεστιβάλ 2000). Έμαθα κάποια νέα, τα οποία όμως πάλι με έβαλαν σε σκέψεις σχετικά με τα ελληνικά ροκ πράγματα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι στα 3-4 πρώτα κομμάτια των New Model Army, το μυαλό μου ήταν στις παρακάτω σκέψεις και όχι στα συμβαίνοντα επί σκηνής.

Καταρχήν τα νέα: Οι Deus Ex Machina ήρθαν Θεσσαλονίκη μερικές μέρες πριν, δηλαδή όχι μόνο για την συναυλία, αλλά και για την ηχογράφηση της μουσικής τους για το soundtrack μιας ανεξάρτητης ταινίας (κάτι σαν ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, από ότι κατάλαβα). Οι DXM συμμετείχαν, πριν μερικές μέρες, μαζί με LAST DRIVE, ΤΖΙΜΗ ΠΑΝΟΥΣΗ & LOST BODIES σε μια συναυλία συμπαράστασης για ένα παιδί που έχασε το πόδι του μετά από πυροβολισμό αστυνομικού (οι πυροβολισμοί καλά κρατούν, από τους σερίφηδες των Εξαρχείων). Οι DXM προσπαθούν να συγκεντρώσουν κάποια χρήματα ώστε να ηχογραφήσουν το νέο δίσκο τους. Οι DXM - για λόγους ιδεολογίας - εξακολουθούν να παίζουν αφιλοκερδώς στις 9 από τις 10 «φάσεις» που τους καλούν. Το LAB της Αθήνας δεν έκλεισε – και αυτό δεν είναι καθόλου άσχετο με τα προηγούμενα! Σε πρόσφατη μου επίσκεψη σε ένα από τα Lab της Θεσσαλονίκης (για τη δημιουργία του OZZYLA T-Shirt) διαπίστωσα ότι στην σακούλα δεν υπήρχε το κατάστημα της Αθήνας. Ευτυχώς ήταν τσάμπα η ανησυχία περί κλεισίματος. O ιδιοκτήτης του Αθηναϊκού LAB και φωνή των DEUS, Σταύρος δήλωσε: «Πάλι καλά που υπάρχει και αυτό. Από αυτό ζούμε». Απλά, όπως προστάζει το ελληνικό έθιμο, αρκετές ομαδικές προσπάθειες καταλήγουν να διαιρούνται μέσα σε ατομισμούς και έλλειψη συγκατάβασης.

Και τώρα τα συμπεράσματα και οι σκέψεις με βάση τα παραπάνω:

Στην Ελλάδα του 2010 η κατάσταση της ροκ μουσικής είναι περίπου ίδια (για να μην πω χειρότερη) από την κατάσταση που βρισκόταν το 2000, το 1990, το 1980 κλπ κλπ κλπ.

Στην Ελλάδα του 2010, ιδεολογία, άποψη και ροκ δεν πάνε μαζί.

Στην Ελλάδα του 2010 (όπως και παλιότερα) ο ροκ μουσικός, έχει τρείς επιλογές:

Α) να παίζει σε μπουζούκια.

Β) Να βγάζει ελληνόφωνες αηδίες μπας και πουλήσει κανένα καλοκαιρινό χιτ, με εύκολο στοιχάκι, δίπλα σε αυτά του Σάκη και της Άννας.

Γ) Να μείνει πιστός στις πεποιθήσεις του και να «φυτοζωεί» δουλεύοντας σε οικοδομές (όπως οι 3 από τους DXM).

Δηλαδή να περιμένει με το μεροκάματο που περισσεύει από τις οικογενειακές υποχρεώσεις, να ηχογραφήσει κάποια νέα δουλειά.

Να περιμένει με το περίσσεμα του χρόνου, από τις κοινωνικές υποχρεώσεις να κάνει μουσική. Όποιος έχει δουλέψει έστω και μια μέρα οκτάωρο, ξέρει πολύ καλά αν μένει ελεύθερος χρόνος και ελεύθερες δυνάμεις, για να κάνεις καλλιτεχνική δημιουργία.

Στην Ελλάδα του 2010, τα όνειρα των αυθεντικών καλλιτεχνών πολύ γρήγορα συντρίβονται μέσα στην βάρβαρη πραγματικότητα.

Έτσι λοιπόν οφείλω να αφιερώσω αυτό το κείμενο, σε όλους αυτούς που με πόνο ψυχής και χιλιάδες ζόρια, παραμένουν επί χρόνια σταθεροί και δεν τα παρατάνε! Σε αυτούς λοιπόν ένα τεράστιο μπράβο!

Παιδιά από τους Deus Ex Machina, μου δώσατε πολλά και δεν εννοώ μονό τις συγκινήσεις από τα τραγούδια σας.

Εν κατακλείδι σας χρωστάω αλλά ξέρω ότι αυτό το χρέος δεν ξεπληρώνονται με χρήμα. Αλλά ακόμα και να ξεπληρώνονταν ξέρω ότι δεν θα τα παίρνατε.

Σας ευχαριστώ πολύ!

Υ.Γ. Μέρα με την ημέρα επιβεβαιώνω το συμπέρασμα μου ότι «Μόνοι μας θα σωθούμε».

Πρέπει ο καθένας μας να στηρίξει όποιο group ή όποια καλλιτεχνική φωνή του κάνει «κλικ».

Η παρουσία μας παίρνει χαρακτήρα «φιλιού ζωής» πάνω από μια ροκ σκηνή, που ασθμαίνοντας, μετράει αναπνοές.

Είμαι εντελώς βέβαιος ότι συγκροτήματα σαν τους DEUS EX MACHINA, αν ήταν σε άλλη χώρα, αυτή τη στιγμή θα ζούσαν μόνο από τη μουσική τους. Ακόμα, είμαι βέβαιος ότι οι DEUS EX MACHINA δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Η εμπειρία μου λέει ότι έχουμε αρκετούς εφάμιλλους καλλιτέχνες με αυτούς που μας έρχονται από Αγγλία ή από Αμερική. Απλά δεν είμαστε τόσο μεγάλο κοινό και συνήθως προτιμούμε τη λούφα και το τσάμπα, ενώ θα έπρεπε, λόγω μικρού αριθμού, να δείχνουμε μεγαλύτερο ζήλο, ώστε να «κρατηθούν στη ζωή» οι καλλιτέχνες που προτιμάμε.

Αν δεν αντισταθούμε, σύντομα η μόνη μας επιλογή θα είναι «πουλημένοι» λαμέ ροκάδες, ραδιόφωνα με λίστα από τις εταιρίες και σκυλομάγαζα σε όλη την επικράτεια.

Αν μας ταιριάζει αυτό, τότε ας μείνουμε απαθείς και ας το λουστούμε.