Το στεφάνι του Στέφανου.

Ήταν Τετάρτη 23 Μαρτίου 1988. Παραμονές εθνικής εορτής και το μεγάλο καφενείο της πλατείας, όπως και κάθε μέρα, συγκέντρωσε τους περισσότερους άνδρες μέσης και τρίτης ηλικίας. Οι μικρότεροι έχουν άλλα στέκια, όμως κάποιες στιγμές έρχονται και κάνουν χάζι τους μεγάλους, στις έντονες πολιτικές και λοιπές συζητήσεις τους. Όλα τα θέματα περνούν από τραπέζι σε τραπέζι και από παρέα σε παρέα. Ο καθένας λέει την άποψή του. Λογομαχίες, αμφισβητήσεις, τριβή ιδεών και επίλυση προβλημάτων. Μια σύγχρονη Πνύκα. Εδώ ασκείται η διοίκηση. Στα δημοτικά συμβούλια απλά μπαίνουν οι τυπικές υπογραφές.

Το απογευματινό καθιερωμένο μπασκετάκι μας, τελείωσε. Μετά την περσινή κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, από την Εθνική, το άθλημα έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές, ακόμα και σε αυτήν την ακριτική περιοχή του Έβρου. Επί μια βδομάδα παίζαμε σε μονό ταμπλό. Το στεφάνι της ανατολικής μπασκέτας έσπασε σε μια άσκοπη επίδειξη δύναμης του φίλου Σάκη. Ο Στέφανος, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, ανέλαβε να βρει λύση το συντομότερο. Άλλωστε ήξερε ότι αν το αφήναμε θα έπαιρνε το δρόμο της αναβολής, όπως και πολλά άλλα πράγματα, σε περιοχές αποκομμένες από την κεντρική εξουσία. Την επόμενη μέρα θα πήγαινε στην Αλεξανδρούπολη για κάποιες δουλειές και ήταν μια χρυσή ευκαιρία να αγοραστεί ένα καλάθι, ολοκαίνουργιο με το λευκό γυαλιστερό του δίχτυ, που θα ανανέωνε το πάθος μας για παιχνίδι.

Το γήπεδο απείχε από τον καφενέ μόλις εκατό μέτρα. Κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Μεγάλη η τζαμαρία, αλλά οι ημιδιαφανείς κουρτίνες και η ομίχλη από τα ατελείωτα τσιγάρα, δε σε άφηναν να δεις μέσα. Άνοιξε την κεντρική πόρτα και μπήκε με μάτι διερευνητικό. Στο κέντρο του χώρου και μέσα σε μια παρτίδα πόκας βρήκε αυτόν που έψαχνε. Τον κύριο Κώστα. Παρά το γεγονός ότι τα αγαπημένα του σπορ ήταν το φαί και το χαρτάκι, ήταν υπεύθυνος του Αθλητικού Ομίλου Τυχερού. Πλησίασε το τραπέζι με την πράσινη τσόχα και χαιρέτησε το καρέ.
- Βρε καλώς τον Φάνη. Έλα κάτσε. Πως από δω;
- Δε θα κάτσω Κώτσο. Παίζαμε μπάσκετ και πρέπει να πάω σπίτι να αλλάξω. Ήρθα για εκείνο το στεφάνι που λέγαμε. Κατεβαίνω αύριο στο Δεδέαγατς και έλεγα να μου δώσεις λεφτά να αγοράσω ένα καινούργιο.
- Δεν έχω πρόβλημα, να σου δώσω αλλά μήπως τα χρήματα θα έπρεπε να τα δώσει η δημαρχία και όχι ο αθλητικός όμιλος;
- Δεν ξέρω, εγώ απλά τα λεφτά ψάχνω για να εξυπηρετήσω.

Η κουβέντα περί χρημάτων τράβηξε το ενδιαφέρον των υπολοίπων. Εξερχόμενος από την τουαλέτα ο Γιάννης, ως δημοτικός σύμβουλος, εξέφρασε την αντίθεσή του.
- Ακούω ότι τα χρέη σας, πάλι, πάτε να τα ρίξετε στο δήμο.
- Γιατί παρακαλώ, δικό μας χρέος είναι αυτό;
- Και βέβαια. Δικό σας το στεφάνι, δικό σας και το έξοδο.
- Γιατί δικό μας; Της δημαρχίας είναι οι εγκαταστάσεις. Άρα αυτή πρέπει να πληρώσει.
- Μα τι είναι αυτά που λες ρε Κώστα. Τη σχέση έχουν οι εγκαταστάσεις με το στεφάνι του Α.Ο.Τ.
- Ε πώς δεν έχουν σχέση. Γήπεδα, Αποδυτήρια, Τέρματα, Μπασκέτες όλα στο δήμο δεν ανήκουν;
- Ναι, και το Ηρώον επίσης αλλά όλα τα στεφάνια δεν μπορεί να τα πληρώνει η δημαρχία.
- Το Ηρώον τι σχέση έχει με το γήπεδο μπάσκετ;
- Ποιο γήπεδο; Ρε παιδί μου, στεφάνι δε θες να καταθέσεις;
- Όχι ρε Γιάννη. Για άλλο πράγμα μιλάμε.
Το καφενείο σείστηκε από τα γέλια. Μέσα στα χάχανα τον ενημερώσανε ότι, λόγω επετείου, μπέρδεψε τα στεφάνια.

Η ιστορία είναι χαρακτηριστική της σύγχυσης αρμοδιοτήτων εξουσιών από το μικρότερο χωριό μέχρι την πρωτεύουσα. Σε όλη την Ελλάδα αυτή η διαδρομή «Από τον Άννα στον Καϊάφα» βαλτώνει ότι καλό πάει να αρχίσει. Αποθαρρύνει όποια νέα δύναμη προσπαθεί να διορθώσει τα παλιά, κακώς κείμενα. Από τότε αυτή η φράση «Στεφάνι δε θες να καταθέσεις;» έρχεται στο μυαλό μου κάθε φορά που αντιμετωπίζω την αναβλητικότητα και ασυνεννοησία του δημοσίου.