Θύμηση με αφορμή φιλικό blog:

Ήταν μεσημέρι Σαββάτου καλοκαίρι πριν από αρκετά χρόνια. Μπήκα στην καφετερία όπου με περίμεναν κάποιοι φίλοι. Η παρέα μεγάλωνε και μίκραινε ανάλογα με τα άτομα που μπαινόβγαιναν και κάθονταν στο τραπέζι μας.

Είχε ήδη βραδιάσει όταν αποφασίσαμε να ξεριζωθούμε από εκεί και να πάμε επιτέλους για φαϊ, το οποίο όλοι χρειαζόμασταν μετά από τόσες μπίρες. Κυρίως ο φίλος Λευτέρης που ήταν εκεί πρώτος από όλους και τις έπινε σαν νερό. Συμπλήρωσε σίγουρα οκτάωρο και ίσως και καμιά υπερωρία! Βγαίνοντας έξω μαζί με το άρωμα των λουλουδιών και τον καθαρό αέρα στα κατακόκκινα μάγουλα ήρθε και το δίλημμα σχετικά με το κατάστημα που θα είχε την τιμή να ετοιμάσει δείπνο σε τέτοιες εκλεκτές προσωπικότητες – του οινοπνεύματος! Αποφασίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες να φάμε πίτσα, λόγω απόστασης.
Το χωριό μας δεν είναι στην Ιταλία, αλλά παρόλα αυτά έχει 2 πιτσαρίες και μάλιστα σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους. Μέσα στα χρόνια και δεδομένων τον ελάχιστων επιλογών εξόδου έχουν μετατραπεί σε νυχτερινό – και μεταμεσονύχτιο στέκι. Ένα ιδιότυπο after. Κατάσταση ακόμα καλύτερη και από τα πατσατζίδικα των πόλεων όπου βλέπεις «κάθε καρυδιάς καρύδι».

Χρειάστηκαν μερικά βήματα για να βρεθούμε μπροστά στην κοντινότερη όπου είχαμε σκοπό να αράξουμε, άλλωστε στην άλλη ήμασταν την προηγούμενη μέρα. Όλοι σύμφωνοι εκτός από έναν. Ο φίλος Λευτεράκης είχε αντίρρηση. Ένας Λευτεράκης 100 κιλών και 20 λίτρων που κυκλοφορούσαν εκείνη την ώρα μέσα του, σε διάφορα όργανα. Προσπαθήσαμε να τον μεταπείσουμε για το ορθό της επιλογής μας με λογικά επιχειρήματα – όσο μπορούσαμε να τα αρθρώσουμε σε εκείνη τη συγκυρία και κατάσταση. Μας αποστόμωσε όλους ρίχνοντας στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης το δυνατότερο επιχείρημα που ακούστηκε ποτέ.
Με φωνή που σερνόταν και τα υγρά σύμφωνα να πνίγουν όλα τα άλλα γράμματα είπε: «Όχι εδώ! Να πάμε στου Γιώργου ρε! Να καθίσουμε εκεί στη γωνία του δρόμου, να βλέπουμε και τα μηχανάκια που πέφτουν!»…
Γελάσαμε όλοι και ακολουθήσαμε.

Ήταν γεγονός, τουλάχιστον εκείνη την εποχή. Ο δρόμος που κατηφόριζε προς το πάρκο έκανε μια περίεργη στροφή εκεί, με αποτέλεσμα κάποιοι πιτσιρικάδες που έκαναν τις πρώτες βόλτες τους με «παπάκια» αντί να στρίψουν όπως έπρεπε, βρίσκονταν στην ευθεία αγκαλιά με τους θάμνους της περίφραξης. Ευτυχώς χωρίς ποτέ να γίνει κάποιο τραγικό ατύχημα.
Η κατάσταση δημιούργησε τόσο μεγάλη εντύπωση στο φίλο Ελευθέριο, που ακόμα και σε κατάσταση μέθης, την έφερνε στο μυαλό του ως αξιοθέατο του τόπου μας! Αξιοθέατο όλης της νέας Ελλάδας.