Πρωτοχρονιάτικο...

Είμαι μόνος μετά από αρκετές ώρες παρέας με συγγενείς και φίλους. Η πρώτη στιγμή ηρεμίας της χρονιάς. Το μονότονο μέτρημα δευτερολέπτων του ρολογιού με γλιτώνει από την απόλυτη ησυχία. Κρατάει παρέα στις σκέψεις μου. Αυτό το απότομο πέρασμα από τις χαρούμενες φωνές στην μοναχική θλίψη των αναμνήσεων μπορεί να έχει δυσάρεστες συνέπειες. Οι αυξομειώσεις φωτισμού από τα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου απασχόλησαν για κάποια λεπτά τα μάτια μου μέχρι που τα έκλεισα για να χαθώ στους διαδρόμους του μυαλού μου.

Τέτοιες μέρες μου έρχεται η διάθεση για ανασκόπηση και αυτοκριτική. Σκηνές ευχάριστες ή δυσάρεστες αλλά πάντα έντονες περνάνε μπροστά μου σαν ταινία με ξένο σενάριο και άλλον πρωταγωνιστή. Και εγώ σαν κριτικός κινηματογράφου ετοιμάζομαι να βαθμολογήσω. Αυτή η διάθεση κριτικής γρήγορα απλώνεται σαν ιός και προσβάλει όχι μόνο αυτά που έγιναν αλλά και αυτά που πρέπει να γίνουν. Τα πάντα παίρνουν σήμανση - 1,2,3,4, ή 5 αστεράκια. Κάτι σαν αριθμό προτεραιότητας. Αυτός είναι σίγουρος τρόπος αποθήκευσης και αναβολής. Αν δεν το καταλάβω αυτό βλέπω τα όνειρα και φέτος να σκονίζονται στα ράφια της επιθυμίας.
Άλλωστε αυτή η εκλογίκευση των πάντων μου στερεί την ευχαρίστηση της φαντασίας ακόμα και αυτής που δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα.

Αμέσως ένιωσα ανάλαφρα. Τα οράματά μου ανέβηκαν σαν μπαλόνια που κάποιος έκοψε την κλωστή που τα καθήλωνε στο έδαφος. Παρά την κακοκαιρία των τελευταίων ημερών έχω έναν καταγάλανο ουρανό μέσα στο κεφάλι μου και όλα δείχνουν αισιόδοξα σε τέτοιο φόντο. Από τα πολύχρωμα φώτα των ημερών πέρασα στις πολύχρωμες σκέψεις που ακόμα και αν φαινόταν μακρινές, έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Μου έφτιαξαν τη μέρα ή μήπως ολόκληρη τη χρονιά.